ହରିବଂଶ (ଷଷ୍ଠ ଖଣ୍ଡ)

ଜୟ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରଭୁ ନିରଞ୍ଜନ

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଅଛ ତୁମ୍ଭେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ଆଦି ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ବିବର୍ଜିତ ତୁମ୍ଭେ ପୁଣି

ଷାଠିଏ ଦଣ୍ଡରେ ଭ୍ରମ ସକଳ ମେଦିନୀ ।

ପୃଥ୍ଵୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ବ୍ୟୋମ ପଞ୍ଚଭୂତ

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୁମ୍ଭ ତହୁଁ ଜାତ ।

ହବି ହୋମ ଜପ ତପ ସନ୍ଧ୍ୟାଆଦି ସର୍ବ

ତୁମ୍ଭ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରୁ ସ୍ଵାମୀ ହୋଇଛି ଉଦ୍ଭବ ।

ସର୍ବ ଶାସ୍ତ୍ରମାନଙ୍କର ତୁମ୍ଭେ ଯେ ନୟନ

ନମସ୍ତେ ପରମାନନ୍ଦ ପ୍ରଭୁ ନିରଞ୍ଜନ ।

ନମସ୍ତେ ସକଳ ଆତ୍ମା ସର୍ବଭୂତବାସୀ

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଘୋଟିଅଛି ତେଜରାଶି ।

ଏକ ଚକ୍ରରେ ଶୋଭିତ ଦିଶେ ତୁମ୍ଭ ରଥ

ସାତଗୋଟି ଅଶ୍ଵ ଯୋଚା ତହିଁରେ ସନ୍ତତ ।

କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତରେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ବେଦକର୍ତ୍ତା

ଠୁଳଶୂନ୍ୟ ବିବର୍ଜିତ ଜଗତର ପିତା ।

ଯେବଣ କାଳରେ ପୃଥ୍ୱୀ ହେଲା ଜଳମୟ

ଲକ୍ଷେ କିରଣ ଘେନିଣ ହୋଇଲ ଉଦୟ ।

ପ୍ରଳୟ ଜଳଧି ଶୁଖି ହେଲା ମହୀସ୍ଥଳୀ

ପର୍ବତ କାନନ ଆଦି ସବୁ ଗଲା ଜଳି ।

ତା ଦେଖି କହିଲେ ଦେବେ ବିକଳରେ ଆସି

ଦେହ କ୍ଷୀଣ କଲେ ତୁମ୍ଭେ ଏକଯନ୍ତ୍ରେ ବସି ।

ସହସ୍ରେ କିରଣ ଘେନି ତହୁଁ ଗଲ ଉଠି

ତୁମ୍ଭେ ହେତୁ ରକ୍ଷା ହେଲା ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ।

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ହିତେ ତୁମ୍ଭେ ଦେହବନ୍ତ

ଧର୍ମ ରକ୍ଷାପାଇଁ ଆପେ ହୋଇଲ ଉଦିତ ।

ଚାରିବେଦ ଷଡ଼ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣର ବିଧି

ଚୌରାଶୀ ଖଣ୍ଡ ଶାସ୍ତ୍ରକୁ ରଖିଲେ ସମ୍ପାଦି ।

ତୁମ୍ଭ ଯୋଗେ ସ୍ଥିର ହେଲା ସମଗ୍ର ମେଦିନୀ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଚକ୍ଷୁ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଭୁ ଦିନମଣି ।

ଲୋକସାକ୍ଷୀ ବୋଲି ନାମ ଅଟଇ ତୁମ୍ଭର

ଗ୍ରହଗଣ ମଧ୍ୟେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟେ ଗ୍ରହେଶ୍ଵର ।

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ଚଉବର୍ଗ ଦାତା

ନାମ ସୁମରନ୍ତେ ଛାଡ଼େ ରୋଗ ଶୋକ ବ୍ୟଥା ।

ଛାୟା ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଭୁ ଦିନନାଥ

ଉଡ଼ାଳେ ସହସ୍ର ଯୂଣ ଚଳେ ତୁମ୍ଭ ରଥ ।

ସପ୍ତାଶ୍ଵ ବାହନ ରଥେ ସଦା ତୁମ୍ଭ ଗତି

ଦିନକରେ ଭ୍ରମୁଅଛ ଚରାଚର କ୍ଷିତି ।

ବିନତାର ନନ୍ଦନ ଯେ ଗରୁଡ଼ର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ

ଅରୁଣ ନାମରେ ପକ୍ଷୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବଳିଷ୍ଠ ।

ସେ କାଶ୍ୟପି ତୁମ୍ଭ ରଥେ ସାରଥି ହୋଇଣ

ଲୋକ ହିତେ ଆବୋରିଲେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ କିରଣ ।

ନମସ୍ତେ ହେ ଦିବାକର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ମୂରତି

ଶରଣ ସୋଦର ନାଥ ଅଗତିର ଗତି ।

ନିରଞ୍ଜନ ପାଦପଦ୍ମେ ଲୋଟୁ ମୋର ମାଥ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସକୁ ରକ୍ଷା କର ଦିନନାଥ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜା

ପଚାରିଲେ ଶୁକମୁନି ପାଦେ କରି ପୂଜା ।

ଭୋ ମୁନି ତବ ପ୍ରସାଦେ ଶୁଣି ହରିବଂଶ

ପବିତ୍ର ହୋଇଲା ଆତ୍ମା ଲଭିଲି ସନ୍ତୋଷ ।

ଆଧିବ୍ୟାଧି ଗ୍ରହ ପୀଡ଼ା ରିଷ୍ଟ ଉପଦ୍ରବ

ନାଶ ଯାଇ ଅନ୍ତଃକାଳେ ସଦ୍‌ଗତି ମିଳିବ ।

ଭୋ ମୁନି ଜରାସନ୍ଧର ଭୟେ ପୀତବାସ

ମଥୁରା ଛାଡ଼ି ଦ୍ଵାରକା ପୁରେ କଲେ ବାସ ।

ତହିଁପରେ କିସ କଲେ କୃଷ୍ଣ ହଳଧର

ସେ କଥା ବିସ୍ତାରି ମୋତେ କହ ମୁନିବର ।

ଅଷ୍ଟପାଟବଂଶୀଙ୍କର ବିବାହ ବିଧାନ

ପାରିଜାତ ତରୁ କଥା ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନଙ୍କ ଜନ୍ମ ।

ପୃଥ୍ଵୀଭାର ନିବାରଣେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ ସାଇଁ

ମହିମା ପ୍ରକାଶ କଲେ ଦ୍ଵାରକାରେ ରହି ।

ମୁଁ ଏହା ଶୁଣିବା ପାଇଁ ବଳାଇଛି ମନ

ଅନୁଗ୍ରହ କରି ମୋତେ କହ ତପୋଧନ ।

ରାଜା ବାକ୍ୟେ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁକ ମହାଯତି

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ପଣ୍ଡୁ ପଣନାତି ।

ଅତିଭାଗ୍ୟେ ଭାଗବତ ପୁରାଣର ବାଣୀ

ପବିତ୍ର ହୋଇବୁ ରାଜା କର୍ଣ୍ଣପଥେ ଶୁଣି ।

କୁଣ୍ଡୀନାମେ ନଗ୍ର ଅଛି ବିଦର୍ଭ ଦେଶରେ

କୁଣ୍ଡଳୀ ପର୍ବତ ତଳେ ବେଣୀନଦୀ ତୀରେ ।

ସେ ନଗର ପଞ୍ଚ ପଞ୍ଚଯୂଣ ଦୀର୍ଘ ପ୍ରତି

ଭୀଷ୍ମକ ନାମରେ ରାଜା ପାଳଇ ସେ କ୍ଷିତି ।

ସେ ନଗ୍ରେ ବସନ୍ତି ବେନି ଅରବଦ ଘର

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ବୈଶ୍ୟ ଶୂଦ୍ର ହିଁ ଆବର ।

ଛତିଶ ପାଟକ ଅଷ୍ଟାଦଷ ଜାତି ମୂଳେ

କୁବେର ସମାନେ ଧନୀ ଅଛନ୍ତି ସକଳେ ।

ପୃଥ୍ଵୀଭାରା ନିବାରଣ ପାଇଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆପେ

ସେ ନଗରେ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ମାନବୀ ସ୍ଵରୂପେ ।

ପବିତ୍ର ଭୂମି ଅଟଇ ସେ କୁଣ୍ଡୀ ନଗର

ତେଣୁ ବାସ କରିଛନ୍ତି ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ନର ।

ଜଗତି ମଣ୍ଡପ ମେଢ଼ ଅଟ୍ଟାଳି ଦେଉଳ

ଅଳକା ଭୁବନ ପ୍ରାୟେ ଦିଶେ ପରିମଳ ।

ଜଗତରେ ପୁଣ୍ୟଭୂମି କୁଣ୍ଡୀନଗ୍ର ସୀମା

କହନ୍ତେ ନ ସରେ ନୃପ ସେ ପୁର ମହିମା ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ଆହ୍ଲାଦେ ତହିଁ ସର୍ବଜନେ ସୁଖୀ

ଦରିଦ୍ର ଭିକ୍ଷୁକ ନାହିଁ ନାହିଁ ରୋଗୀ ଦୁଃଖୀ ।

ସାମଦେବୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ

ନିରନ୍ତର ଧର୍ମପଥେ ଦେଇଥାନ୍ତି ମନ ।

ଯଜନ ଯାଜନ ଆଦି ଷଟକର୍ମ ଯେତେ

ସର୍ବଦା ସେ କରୁଥାନ୍ତି ଦେବ ପିତୃଅର୍ଥେ ।

ତାଙ୍କ ପାଟ ମହାଦେଈ ନାମ ସତ୍ୟବତୀ

ସୁକୁମାରୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ପତିବ୍ରତା ସତୀ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଗର୍ଭଧାରିଣୀ ସେ ଆଦି ବୃଦ୍ଧମାତା

ପାଞ୍ଚପୁତ୍ର ଜାତ କଲେ ଏକଇ ଦୁହିତା ।

ରୁକ୍ମଣ ସେ ରୁକ୍ମରଥ ରୁକ୍ମମାଳୀ ପୁଣି

ରୁକ୍ମକାହୁ ରୁକ୍ମକେଶ ପାଞ୍ଚପୁତ୍ର ଭଣି ।

ସାକ୍ଷାତେ କମଳା ହେଲେ କନ୍ୟାରୂପେ ଜନ୍ମ

ରୁକ୍ମିଣୀ ବେଲିଣ ମାତା ପିତାଦେଲେ ନାମ ।

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପାଳିବା ନିମିତ୍ତେ

ଅବତାର ଘେନି ଜାତ ହେଲେ ଗର୍ଭପଥେ ।

ନାମ ସୁମରନ୍ତେ ହୁଏ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦହନ

ବିଷ୍ଣୁ ହୃଦ ବିଳାସିନୀ ସେ ନାରୀ ରତନ ।

କୋଟି ବ୍ରହ୍ମା ବସି ଯାହା ନ ପାରିଲେ ଗଢ଼ି

ସ୍ଵଇଚ୍ଛାରେ ଦେହ ଧରି କନ୍ୟାରୂପେ ବଢ଼ି ।

ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀ ଯାର ଗର୍ଭରୁ ସମ୍ଭୁତ

ସେହି ଲୋକମାତା ଆସି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହେଲେ ଜାତ ।

ମାତାଙ୍କର ପଞ୍ଚଭୂତ ପିତାଙ୍କ ଜୀବନ

ଅବହେଳେ ମୋହିଲେ ସେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ମନ ।

ଜଗତମୋହିନୀ ରୂପ ଧରିଛନ୍ତି ମାତା

ତା ବର୍ଣ୍ଣିବା ପାଇଁ ଅଛି କାହାର କ୍ଷମତା ।

ଚଉଦ ଭୁବନେ ନାହିଁ ଯାହାଙ୍କୁ ଉପମା

ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଶଶୀ ପ୍ରାୟେ ବଢ଼ିଲେ ସେ ଜେମା ।

ପାଞ୍ଚ ସାତ ପରିବାରୀ ଖଟିଥାନ୍ତି ସଙ୍ଗେ

ହାସ୍ୟ ରସ କଉତୁକେ ଖେଳି ନାନାରଙ୍ଗେ ।

ପଶା ଶକଟା ଆବର ଖେଳି ନାନା ଖେଳ

ନୃତ୍ୟ ଗୀତରେ ହରନ୍ତି ସେହୁ ଦିନକାଳ ।

ସକଳ ନାୟିକା ରୁକ୍ମିଣୀର ମନ ତୋଷି

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ସେହିମାନେ ତାଙ୍କ ସେବାଦାସୀ ।

ସୁମେଧା ନାମରେ କନ୍ୟା ମନ୍ତ୍ରୀର ଦୁଲଣୀ

ରୁକ୍ମଣୀର ଅଟଇ ସେ ପ୍ରିୟ ସଙ୍ଗାତୁଣୀ ।

ଦାସୀଗଣ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠା ପରମା ସୁନ୍ଦରୀ

ରୁକ୍ମଣୀର ମନ ଜାଣି ଥାଏ ସେବାକରି ।

ଏକଦିନେ ସହଚରୀଗଣ ସଙ୍ଗେ ଘେନି

ଉପବନେ ବିଜେକଲେ ଯାଇ ସେ ରୁକ୍ମଣୀ ।

ବେଭାରେ ବରଷା ଶେଷ ଶରଦ ଯେ ଋତୁ

ଜାଇ ଯୂଇ କନିଅର ଫୁଟି ଧାତୁ ଧାତୁ ।

ଯୂଥ ଯୂଥ ହୋଇ ତହିଁ ଅଳିକୁଳ ମିଳି

କୁସୁମମାନଙ୍କେ ବସି କରୁଛନ୍ତି କେଳି ।

ପରସ୍ପର ଯୋଗ ହୋଇ ପଶୁପକ୍ଷୀଗଣ

ନାନା କଉତୁକେ ଖେଳି କରନ୍ତି ଭ୍ରମଣ ।

ତା ଦେଖି ମଦନେ ପୀଡ଼ା ପାଇଣ ରୁକ୍ମଣୀ

ସୁମେଧା ମୁଖକୁ ଚାହିଁ କହିଲେ ଏ ବାଣୀ ।

ଦେଖ ଦେଖ ସହଚରି ଭ୍ରମରୀଙ୍କ ନୃତ୍ୟ

ନିଜ ସ୍ଵାମୀ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ବୁଲନ୍ତି ସନ୍ତତ ।

ମାନବୀ ତନୁ ବହିଲି ମୁହିଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର

ନବଯୁବା ବୟସ ଗୋ ହୋଇଲା ମୋହର ।

ଏତେଦିନ ଯାଏ ମୋତେ ବର ନ ମିଳିଲା

କା ଆଗେ କହିବି ମୋର କର୍ମେ ଲେଖାଥିଲା ।

ସ୍ତିରୀଏ ହୋଇଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ପୁରୁଷକେ ଅଛି

ଜନ୍ମ ହେଲେ ପ୍ରାଣୀ ନିଶ୍ଚେଁ ମରଣ ଲଭୁଛି ।

ଦିବସ ହୋଇଲେ ଦେଖ ହୁଅଇ ରଜନୀ

ଲାଭ ହେଲା ପରେ ପୁଣି ହେଉଅଛି ହାନି ।

ଦୁଃଖ ଅନ୍ତରେ ଯେ ସୁଖ ହେଉଅଛି ଜାତ

ମୋ କର୍ମ ଅବଳେ ତାହା ହେଲା ବିପରୀତ ।

ଉତ୍ତମ ଜନମ ପାଇ ଲାଭ ନାହିଁ କିଛି

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଯୁବାକାଳ ଗତ ହେଉଅଛି ।

ସପତ ସମୁଦ୍ରେ ପଶି ନ ତିନ୍ତେ ଚରଣ

ସପ୍ତନିଧି ଆବୋରିଲେ ହେଲା ଅକାରଣ ।

କାମଧେନୁ ଆଶ୍ରେକଲି ନ ତୁଟିଲା କ୍ଷୁଧା

କେତେହେଁ ସହିବି ଆଉ ମଦନର ବାଧା ।

ରୂପ ଯୌବନ ସମ୍ପନ୍ନ ମୁହିଁ ବରାଙ୍ଗନା

ସ୍ଵାମୀ ବିହୀନରେ ଦେହ ଅକାରଣ ସିନା ।

କର୍ମ ଅନୁସାରେ ମୁହିଁ ଅରଜିଛି ଯିସ

ତହିଁକି ଶୋଚନା କଲେ ହେବ ଆଉ କିସ ।

ମୁଁ ଅବା ପିତାଙ୍କୁ ଦୋଷ ଦେବି କାହିଁପାଇଁ

କେତେ କଷ୍ଟେ ସ୍ଵୟମ୍ବର କଲେ ସେ ମୋ ପାଇଁ  ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ହୋଇଥିଲେ ମେଳି

ଆଠ ମାସ ସେ ସହିଲେ ନୃପଙ୍କ ଆର୍ଦ୍ଦୋଳି ।

ତଥାପି ମୋହର କାର୍ଯ୍ୟ ନୋହିଲା ତହିଁରେ

ମୁଁ ରାଢ଼େଣୀ ମହାପାପୀ ଅଟଇ ସଂସାରେ ।

ଲକ୍ଷେକ ନୃପତି ବସି ମଣ୍ଡିଥିଲେ ସଭା

ମନ ନ ବଳିଲା ତାଙ୍କୁ ନୋହିଲି ମୁଁ ବିଭା ।

ଏ ନବଯୌବନ ଭାର ସହିବି କିପରି

ପିନ୍ଧିଲା ବସନ ମୋତେ ଲାଗୁଅଛି ଭାରି ।

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକରେ ଅଙ୍ଗେ ନ ରହେ ଚେତନା

ମନ ସେ ଜାଣଇଁ ସିନା ହୃଦର ବେଦନା ।

ଯୁବା ବୟସରେ ନାହିଁ ପତି ସଙ୍ଗେ ଭେଟ

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି ସଖି ପଡ଼ିଲା ସଙ୍କଟ ।

ଏମନ୍ତ ବଚନ ଯହୁଁ କହିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ

କର ଯୋଡ଼ିଣ ସୁମେଧା କହେ ମଞ୍ଜୁବାଣୀ ।

ମାଗୋ ନୃପନନ୍ଦିନି ତୁ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

କହିଲେ ନ ସରେ ତୋର ଅଛି ଯେତେ ଗୁଣ ।

ହସ୍ତେ ପଦ୍ମ ପାଦେ ପଦ୍ମ ପାଉଅଛି ଶୋଭା

ପଦ୍ମିନୀ ନାୟିକା ପୁଣି ଏକେ ନବଯୁବା ।

ପରମାସୁନ୍ଦରୀ ତୁ ଯେ ସାକ୍ଷାତରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ

ପୃଥିବୀର ସ୍ତିରୀରତ୍ନ ବୋଲି ତୋତେ ଲେଖି ।

କିପାଁ ତୁ ମନରେ ଦୁଃଖ କରୁଛୁ ଗୋ ମାୟେ

କୋଟି ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ତୋତେ ତିରଣ ପରାୟେ ।

ତୁ ଯାହା ଲୋଡ଼ିବୁ ତୋତେ ନ ମିଳିବ କିସ

ଅକାରଣେ କିପାଁ ତୁ ଗୋ ହେୁଉଛୁ ବିରସ ।

ଧୈର୍ଯ୍ୟଗୁଣ ଧରି ତୁ ଯେ ହୋଇଥିଲୁ ସ୍ଥିର

ତୋର ଇଚ୍ଛା ନ ଥିବାରୁ ନ ମିଳିଲା ବର ।

ଏବେ ବିଭାହେବା ପାଇଁ କଲୁ ଯେବେ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ପିତାମାତା ହୃଦୟରୁ ଗଲା ଭୟ ବାଧା ।

ତୋର ବିଭା ନୋହିବାରୁ ପାଇଥିଲେ ବ୍ୟଥା

ଭାଇମାନେ ତୋଷ ହେବେ ଶୁଣିଲେ ଏ କଥା ।

ଆବର କଥାଏ ତୋତେ କହୁଅଛି ଶୁଣ

ମୋ ଆଗରେ କହିଛନ୍ତି ତୋ ଭାଇ ରୁକ୍ମଣ ।

ତ୍ରିଭୁବନେ ଦେବ ନାଗ ମାନବେ ଅଛନ୍ତି

ରଣରାଜ ପୁତ୍ରେ ତୋତେ କେହି ନ ରୁଚନ୍ତି ।

ସ୍ଵୟମ୍ବରେ ଯେବେ କେହି ନ ଯୋଗାଇ ଅବା

ସଂସାରେ ବେଭାର ତୋତେ କରାଇଲେ ବିଭା ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ସଖି କହକିନା ମୋତେ

ତ୍ରିଭୁବନ ମଧ୍ୟେ ଛନ୍ତି ବରପାତ୍ର ଯେତେ ।

ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ରୂପବନ୍ତ ଜାତିବନ୍ତ ହେବ

ସର୍ବଗୁଣେ ମୋ ମନକୁ ରଞ୍ଜାଇ ପାରିବ ।

ଦେଖିଲା ମାତ୍ରକେ ଯେବେ ମନହେବ ଲୋଭା

ତୋ ଆଗେ କହୁଛି ନିଶ୍ଚେଁ ତାକୁ ହେବି ବିଭା ।

ସୁମେଧା ବୋଇଲା ସଖି କହୁଅଛି ଶୁଣ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟଭୁବନରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ନରରାଣ ।

ରୂପବନ୍ତ ଗୁଣବନ୍ତ ବଳବନ୍ତ ରାୟେ

ଏକ ଏକ ନାମ ଧରି କହିବି ଥୋକାଏ ।

ସୋମବଂଶେ ଜନ୍ମ ଧୃଷ୍ଟରାଷ୍ଟ୍ର ନରପତି

ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ନାମେ ତାର ଅଟଇ ସନ୍ତତି ।

ପନ୍ନଗ ନାରାୟଣ ସେ ହୋଇଅଛି ଜାତ

ଦୁଃଶାସନ ଆଦି ତାର ଊନଶତ ଭ୍ରାତ ।

ସେ ସମସ୍ତେ ବଳବନ୍ତା ସମରେ ଗରିଷ୍ଠ

ଶତେଭାଇଙ୍କ ଉପରେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ।

କହନ୍ତେ ନ ସରେ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନର ମହିମା

ଜମ୍ବୁଦ୍ଵୀପ ଗୋଟା ତାର ଅଟେ ରାଜ୍ୟସୀମା ।

ଜଗତ ମଧ୍ୟେ ଶରଣପଞ୍ଜର ତା ବାନା

ପାଷାଣ ଧଇଲେ ହସ୍ତେ ହୁଅଇ ସେ ସୁନା ।

ଜାତିବନ୍ତ ପଣରେ ସେ ଅଟେ ଜଗଜ୍ଜିତା

ଗାନ୍ଧାରସେନ ନନ୍ଦିନୀ ଗାନ୍ଧାରୀ ତା ମାତା ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣରେ ଅଷ୍ଟାଦଶ ବରଷ ବୟସ

ରୂପେ ସୁରସୁନ୍ଦରୀଙ୍କି କରିପାରେ ବଶ ।

ତୋର ଅନୁରୂପ ବର ଅଟଇ ସେ ଯୁବା

ବିଚାରକୁ ଯୋଗାଇଲେ ହୁଅ ତାକୁ ବିଭା ।

ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ ଆଦି ଯାର ହୋଇଛନ୍ତି ସଖା

ସବୁ ରାଜାଙ୍କ ଉପରେ ଅଟେ ଅଗ୍ରଲେଖା ।

ଯେ ଗଙ୍ଗାସାଗରେ ଶତେବାର ଝାସିଥିବ

ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ପରା ସ୍ଵାମୀ ତା ଭାଗ୍ୟେ ମିଳିବ ।

ଆଗ ସ୍ଵୟମ୍ବର କାଳେ ଆସିଥିଲା ସେହି

ତାହାର ସମାନେ ରାଜା ନୋହେ ଆନ କେହି ।

ଯଦୁବଂଶେ ଜାତ କୁନ୍ତ ଭୋଜର ଦୁଲଣୀ

ପଣ୍ଡୁରାଜାଙ୍କର ଭାର୍ଯ୍ୟା କୁନ୍ତୀନାମେ ରାଣୀ ।

ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଭୀମାର୍ଜ୍ଜୁନ ଏ ତାଙ୍କର ସୁତ

ସତ୍ୟ ଧର୍ମପରାୟଣ ବୀର ସୁପଣ୍ଡିତ ।

କୁନ୍ତୀ ସାନ ସପତଣୀ ମାଦ୍ରୀ ନାମେ ବାମା

ସୁକୁମାରୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ମଦ୍ରରାଜ ଜେମା ।

ନକୁଳ ଯେ ସହଦେବ ତାଙ୍କ ବେନି ପୁଅ

ଏହିରୂପେ ପଣ୍ଡୁଙ୍କର ସେ ପଞ୍ଚ ତନୟ ।

ପାଣ୍ଡବ ବୋଲିଣ ତାଙ୍କୁ ବୋଲନ୍ତି ସକଳେ

ମନକଲେ ତ୍ରିଭୁବନ ଜିଣିବେ ସେ ବଳେ ।

ପାଞ୍ଚଭାଇ ଏକୁ ଏକ ଅଟନ୍ତି ସୁନ୍ଦର

ପାରିଲେ ତହିଁରୁ ବାଛି ଗୋଟିଏ ତୁ ବର ।

ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶେ ଦମଘୋଷ ନାମେ ମହୀକ୍ଷିତ

ଶିଶୁପାଳ ବୋଲି ତାର ଅଛି ଏକ ସୁତ ।

ଉତ୍ତମ କ୍ଷତ୍ରିୟ ମଧ୍ୟେ ଅଟଇ ଗଣିତା

ମାତା ତାର ଦଇବକୀ ଦମଘୋଷ ପିତା ।

ରାଜାର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ କୁମର ଯୁବରାଜ ସେହି

ବୀରପଣେ ସାଧିପାରେ ଚରାଚର ମହୀ ।

କନ୍ଦର୍ପ ପରାୟ ରୂପ ଦିଶେ ଶୋଭାବନ

ତୁ ତାହାକୁ ବର ଯେବେ ପାଉଅଛି ମନ ।

ମଣି କଣ୍ଣିକାରେ ଯେହୁ ଝାସ ଦେଇଥିବ

ସେ ପୁଣ୍ୟ ବଳରେ ତାକୁ ପତିତ୍ତ୍ଵେ ବରିବ ।

ଆବର ପାଞ୍ଜାଳ ଦେଶେ ଦ୍ରୁପଦ ରାଜନ

ଧୃଷ୍ଟଦ୍ୟୁମନ ଶିଖଣ୍ଡୀ ତା ବେନି ନନ୍ଦନ ।

ସେ ବେନି କୁମରେ ରୂପଗୁଣେ ଅନୁପମ

ସମରେ କରନ୍ତି କୋଟିସିଂହ ପରାକ୍ରମ ।

ମତ୍ସ୍ୟଦେଶେ ଅଧିପତି ନୃପତି ବିରାଟ

ସୁଦେଷ୍ଣା ନାମରେ ତାର ରାଣୀ ଆଦ୍ୟପାଟ ।

ଶଙ୍ଖ ଶ୍ଵେତ ଉତ୍ତର ଏ ତିନି ତାର ପୁତ୍ର

ଇଚ୍ଛା ହେଲେ ତାଙ୍କୁ ବିଭା ହୁଅ ଆଗୋ ମାତ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶେ ଜାତ ଜରାସନ୍ଧ ନରପତି

ଦେବତା ସମାନେ ଷଡ଼ପୁତ୍ର ତାର ଛନ୍ତି ।

ବଡ଼ ବଳବନ୍ତ ଅଟେ ସେହି ନୃପବର

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ବନ୍ଦିଘରେ ତାର ।

ତାଠାରୁ ଅଧିକ ବନ୍ଧୁ ନାହିଁ ଆଉ କେହି

ବିଭା ହୁଅ ଯେବେ ତୁମ୍ଭ ମନକୁ ଯୋଗାଇ ।

କଳିଙ୍ଗ ଦେଶେ କଳିଙ୍ଗସେନ ନାମେ ରାଜା

ଦଶପୁତ୍ର ତାର ଏକାଦଶ ଯେ ଭାରିଯା ।

କୁବେର ସମାନ ଧନବନ୍ତ ସେ ଅଟଇ

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବରେ ତାର ଅପଚୟ ନାହିଁ ।

ଗ୍ରହ ରୋଗ ଆଦି ପୀଡ଼ା ନାହିଁ ତାର କାୟେ

ଇଚ୍ଛାହେଲେ ସେ ନୃପକୁ ବର ଆଗୋ ମାୟେ ।

ବାଣାସୁର ବଜ୍ରନାଭ ଶମ୍ବର ନାରକା

ଏହାଙ୍କ ନାମ ଶୁଣିଲେ ସ୍ଵର୍ଗେ ପଡ଼େ ଡକା ।

ଏମାନେ ଶିବଙ୍କୁ ସେବି ପାଇଛନ୍ତି ବର

ସବୁକାଳେ ହୋଇଥିବେ ଅଜର ଅମର ।

ଚୁଡ଼ଙ୍ଗ ଦେଶର ଶିବସେନ ନରପତି

ଉଡ଼ଙ୍ଗସେନ ବୋଲିଣ ତାହାର ସନ୍ତତି ।

କନ୍ଦର୍ପ ସମାନ ରୂପେ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୁବନରେ ଯାକୁ ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ।

ମର୍ହଟ୍ଟ ଦେଶର ରାଜା ମଧୁକର ରାୟେ

ସତ୍ୟସେନ ନାମେ ଅଛି ତାହାର ତନୟେ ।

ବରଷେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ସେବା କରି ସତ୍ୟସେନ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବଠାରୁ ବର ପାଇଛି ଏସନ ।

ସବୁକାଳେ ନବଯୁବା ହୋଇ ରହିଥିବ

କେତେବେଳେ ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ତା ଅଙ୍ଗ ନୋହିବ ।

ଏମନ୍ତ ସୁମେଧା ବାଛି ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଆଗେ

ଅନେକ ନୃପତି ନାମ କହିଲା ସରାଗେ ।

ସୁମେଧା ମୁଖରୁ ଏହା ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ

ମନ୍ଦହାସ କରି ତାକୁ କହିଲେ ଏ ବାଣୀ ।

ଯେତେ ନୃପତିର ନାମ କହିଲୁ ତୁ ସଖି

ଭୋ ଭୃତ୍ୟର ଭୃତ୍ୟପଣେ ତାହାଙ୍କୁ ନ ଲେଖି ।

ମୋତେ ଅପରୂପ ବର ଜମ୍ବୁଦ୍ଵୀପେ କାହିଁ

ଗଜ ସଙ୍ଗେ ଇନ୍ଦୂର କି ସମାନ ହୁଅଇ ।

କେବଣ ବିଧାତା ମୋତେ କରିଛନ୍ତି ଜାତ

ନରମାନେ ଦିଶୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଭୃତ୍ୟବତ ।

ସ୍ଵର୍ଗପୁରବାସୀ ଦେବ ଦିଗପାଳ ଯେତେ

ହୀନଲୋକ ପ୍ରାୟ ଦିଶୁଅଛନ୍ତି ସେ ମୋତେ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ନଈର୍ଋତ ଯମ କୁବେର ବରୁଣ

ଏ ମୋତେ ଦିଶନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ସେବାକାରି ଗଣ ।

ଦେବଗଣ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବ୍ରହ୍ମା ପଶୁପତି

ଗୁରୁଜନ ବୋଲି ତାଙ୍କୁ ମୁଁ କରେ ଭକତି ।

ଆଉ ଯେତେ ନୃପ ଅବା ଛନ୍ତି ଭୂମଣ୍ଡଳେ

ମୋର ଆଶ୍ରୟରେ ରହିଛନ୍ତି ସେ ସକଳେ ।

ମୁଁ ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ଵାମୀ ପଣେ କେମନ୍ତେ ବରିବି

ପ୍ରାଣଯାଉ ପଛେ ଏହା କରି ନ ପାରିବି ।

ଅପାତ୍ରରେ ପୁଣ୍ୟ ଦେହ ନ କରି ଅର୍ପଣ

ପିତା ଘରେ ରହିଥିବି ଏ ମୋହର ପଣ ।

ଅବିବାହୀ ହୋଇ ପଛେ ବୁଢ଼ୀ ହେବି ମୁହିଁ

ବିଷ୍ଣୁ ବିନା ଆନେ ମୋର ମନ ନ ବଳଇ ।

ଏ ଦେହ ଅଜରାମର ନୁହଇ ତ କେଭେ

ପୃଥିବୀରେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ନିଶ୍ଚେ ମୃତ୍ୟୁ ଲଭେ ।

ଶରୀରରେ ପ୍ରାଣ ଥିବାଯାଏ ମୁଁ ସ୍ଵାୟତ୍ତ୍ୱେ

ଏଡ଼େ ବିଡ଼ମ୍ବନ କଥା କରିବି କେମନ୍ତେ ।

ସୁମେଧା ବୋଇଲା ସଖି ଅସମ୍ଭବ କହୁ

ପିମ୍ପୁଡ଼ି ହୋଇଣ ଗିରି ବହିବାକୁ ଚାହୁଁ ।

ଆକାଶ ମାପିବା ପାଇଁ ବଢ଼ାଉଛୁ ନଳ

ସମୁଦ୍ର ଶୁଖାଇ କିଏ କରିପାରେ ସ୍ଥଳ ।

ବାଲି ପକାଇଲେ ସିନ୍ଧୁ ହୁଅଇ କି ପୋତି

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ କେ ଧରିବ ଦେଖାଇ ଶକତି ।

ଅଙ୍ଗୁଳି ପକାଇ ସୃଷ୍ଟି କେ ପାରିବ ମାପି

ମାନବ ହୋଇଣ କିଏ ଦେବତା ନ ସ୍ଥାପି ।

ଅସମ୍ଭବ କଥା ଯାହା ଦେଖା ଶୁଣା ନାହିଁ

ଅପୂର୍ବ ଗୋଟାଏ କାହୁଁ ଆସିବ ତୋପାଇଁ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ଆଦି ଦେବ ନାଗ ନର ଯେତେ

ଅଛନ୍ତି ଏମାନେ କେହି ନ ରୁଚିଲେ ତୋତେ ।

ଏଣୁ ନିଶ୍ଚେଁ ଜାଣିଲି ମୁଁ ମୋ ବୁଦ୍ଧି ବିଚାରେ

କାହାକୁ କି ବିଭା ନୋହି ଥିବୁ ପିତାଘରେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ମୋର କର୍ମେ ଅଛି ଯାହା

ଅବଶ୍ୟ ଭୁଞ୍ଜିବି ଆନ କେ କରିବ ତାହା ।

କେବର ଯୋଗରେ ଧାତା ଦେଲା ମୋତେ ଜନ୍ମ

କା ଆଗେ କହିବି କିଏ ମୋ ଦୁଃଖ ଘେନିମ ।

ମୁଁ ହତଭାଗିନୀ କର୍ମେ ଅର୍ଜି ଅଛି ଯିସ

ତହିଁକି ନିସତ ହେଲେ ହେବ ଆଉ କିସ ।

ନବଯୁବା ବୟସରେ ଭର୍ତ୍ତା ମୋର ନାହିଁ

କି କାରଣେ ସ୍ତିରୀଜନ୍ମ ଦେଲା ମୋତେ ବିହି ।

ରାଜାର ଦୁହିତା ହୋଇ ହେଲି ନିରିମାକ୍ଷୀ

ଭୋ ଧର୍ମଦେବତା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଲୋକସାକ୍ଷୀ ।

ବୁଡ଼ିଲି ଆତଙ୍ଗ ଜଳେ ନାହିଁ ପ୍ରତିକାର

କିଞ୍ଚିତେ ସୁଦୟା କରି ଉଦ୍ଧରିଣ ଧର ।

ନିଶ୍ଚୟ ମୋ ପାଇଁ ଭର୍ତ୍ତା ଭିଆଇଛ ଯେବେ

ଧାତିକାରେ ଦୟାକରି ଦିଅ ମୋତେ ଏବେ ।

ଯଦ୍ୟପି ସୁଦୟା ତୁମ୍ଭେ ନ କରିବ ଚିତ୍ତେ

ଏହା ମୁଁ ତଦନ୍ତ କରି ଜାଣିବି କେମନ୍ତେ ।

କନ୍ଦର୍ପ ବାଣର ଜ୍ଵାଳା ନ ପାରେ ମୁଁ ସହି

ନିଶ୍ଚୟ ଜୀବନ ମୋର ଯିବ ଏଥିପାଇଁ ।

ଏତେ ବୋଲି ରାଜଜେମା କରନ୍ତି ବିଳାପ

ବେଳୁବେଳ ହୃଦୟରେ ବଢ଼ିଲା ସନ୍ତାପ ।

ସୁମେଧା ବୋଇଲା ସଖି ନ ହୁଅ ଆରତ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ତୁ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ହୋଇଅଛୁ ଜାତ ।

ବିଷ୍ଣୁ ବିନା ଆନେ ତୋର ନ ବଳଇ ମନ

ମୁଁ ଯାହା କହୁଛି ଏବେ ହେତୁକରି ଘେନ ।

ତୋ ଗର୍ଭରୁ ଏ ଜଗତ ହୋଇଛି ପ୍ରକାଶ

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟତ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୋତେ ଦୃଶ୍ୟ ।

ନ ଜାଣିମା ନାରୀ ପ୍ରାୟେ ନ ହୁଅ ଆକୁଳ

ଅଳପ ଦିନରେ କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇବ ସଫଳ ।

ମାଗୋ ଯେଉଁ ନାରାୟଣ ପ୍ରଭୁ ବିଶ୍ଵମୟ

ତୁ ତାହାଙ୍କୁ ପତି ପଣେ ପାଇବୁ ନିଶ୍ଚୟ ।

ଏସନକ ସମୟରେ ଆଉ ଏକ ସଖୀ

ଦରହଷିତ ହୋଇଣ ବୋଲେ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ।

ଭୋ ଦେବି ରୁକ୍ମିଣୀ ତୁମ୍ଭେ ଆରତ ନ ହୁଅ

ଯେ ତୁମ୍ଭର ବର ତାଙ୍କୁ ଜାଣେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ।

ଭାର୍ଯ୍ୟାପଣେ ଖଟିବାକୁ ତୁମ୍ଭେ ତାଙ୍କୁ ଯୋଗ୍ୟ

ପୂର୍ବରୁ ବିଧାତା ଏହା କରିଛି ସଂଯୋଗ ।

ରତନ ଦିଶଇ ଯେହ୍ନେ ସୁବର୍ଣ୍ଣରେ ଜଡ଼ି

ଗଙ୍ଗାଜଳ ଶୋହେ ଯେହ୍ନେ ପଦ୍ମପତ୍ରେ ପଡ଼ି ।

ନାରାୟଣ ପ୍ରଭୁ କୋଳେ କମଳା ବିଜୟେ

ରାମଚନ୍ଦ୍ର କୋଳେଯେହ୍ନେ ସୀତାଦେବୀ ଶୋହେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୋଳରେ ଯେହ୍ନେ ବିଜୟେ ସାବିତ୍ରୀ

ଈଶ୍ଵର କୋଳରେ ଯଥା ଦେବୀ ହୈମବତୀ ।

ତୁମ୍ଭେ ତାଙ୍କ କୋଳେ ତଥା ଦିଶିବଟି ଶୋଭା

ପାରିଲେ ଉପାୟ କରି ବେଗେ ହୁଅ ବିଭା ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ଆନନ୍ଦିତା ହୋଇ

ବୋଇଲେ ମୋ ରାଣ ତୋତେ ସତକହ ସହି ।

କେବଣ କୁଳରେ ଜନ୍ମ କି ନାମ ତାଙ୍କର

କିଏ ତାଙ୍କ ପିତାମାତା କେଉଁଦେଶେ ଘର ।

ତୁ ତାଙ୍କର ରୂପ ଗୁଣ ଜାଣିଲୁ କେମନ୍ତେ

କପଟ ନ କରି ସଖି କହ ମୋ ଅଗ୍ରତେ ।

ସହଚରୀ ବୋଇଲେ ସେ ଯଦୁବଂଶେ ଜନ୍ମ

ବସୁଦେବ ସୁତ ବାସୁଦେବ ତାଙ୍କ ନାମ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋବିନ୍ଦ ମଧୁସୁଦନ ମୁରାରି

ଆବର ଥୋକାଏ ତାଙ୍କୁ ବୋଲନ୍ତି କଂସାରି ।

ବଳରାମ ନାମେ ପୁଣି ତାଙ୍କ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭ୍ରାତ

ଦେବକୀ ଦେବୀ ଗର୍ଭରୁ ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ ।

ମଥୁରାରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ ବଢ଼ିଲେ ଗୋପରେ

କେ ତାଙ୍କ ମହିମା କହିପାରିବ ମୁଖରେ ।

ପରମାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ ଅଟନ୍ତି ଗୋ ସେହି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ନରଦେହ ବହି ।

କଂସରାଜା ବନ୍ଦିଘରେ ଜନମ ହୋଇଲେ

ଅନ୍ଧାର ନିଶିରେ ବସୁଦେବ ତାଙ୍କୁ ନେଲେ ।

ନନ୍ଦ ଘରେ ଦୁହିତାଏ ଥିଲା ଜନ୍ମ ହୋଇ

ସେ କନ୍ୟାକୁ ବସୁଦେବ ନେଇ ପାଲଟାଇ ।

କୋପେ ତାଙ୍କୁ କଂସରାଜା ପିଟୁଥିଲା ତୋଳି

ହାତରୁ ଖସିଣ ଶୂନ୍ୟେ ଗଲା ସେ ବିଜୁଳି ।

ଗଲାବେଳେ କଂସକୁ ସେ କହିଲା ବୁଝାଇ

ଯେ ତୋତେ ମାରିବି ଗୋପେ ବଢ଼ୁଅଛି ସେହି ।

ତା ବଚନେ କଂସାସୁର ହୋଇଣ ଉଚ୍ଚାଟ

ଗୋପପୁରେ ପଠାଇଲା ଅନେକ ଦର୍ପିଷ୍ଠ ।

ପୂତନା ଶକଟା ବକା ଅଘା ତୃଣା କେଶୀ

ଏହିପରି କେତେ ଦୁଷ୍ଟ କପଟରେ ଆସି ।

ଗୋପେ ରହି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଛିଦ୍ର ପାଞ୍ଚୁଥିଲେ

ମାୟାଧର ପ୍ରଭୁ ତାଙ୍କୁ କିଞ୍ଚିତେ ବଧିଲେ ।

ଆବର କାଳୀୟ ଦର୍ପ କଲେ ସେ ଭଞ୍ଜନ

ବଂଶୀନାଦେ ମୋହି ନେଲେ ଗୋପିଙ୍କର ମନ ।

ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରି ବାମହସ୍ତରେ ତୋଳିଲେ

ବତ୍ସା ହରଣେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଲଜ୍ଜା କରାଇଲେ ।

ଏହିରୂପେ ଆଲୋକିତ କର୍ମମାନ କରି

ଆଠବର୍ଷ ଯାଏ ଗୋପେ ଥିଲେ ରାମହରି ।

ମଥୁରାପୁରକୁ ତହୁଁ ଗଲେ ପୀତବାସ

ଧନୁଯାତ୍ରା ଦେଖିବାକୁ ଅଣାଇଲା କଂସ ।

ସେଠାରେ କଂସକୁ ବଧ କଲେ ଦଇତ୍ୟାରି

ଚାଣୁର ସହିତେ ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲଙ୍କୁ ସଂହାରି ।

କଂସାସୁର ସାନଭାଇ ସୁନାସ ଦଇତ

ମୁଷ୍ଟିକର ମୂଳେ ତାକୁ କରିଲେ ନିହତ ।

କୁବଳୟା ଗଜକୁ ସେ ମାରି ଅବହେଳେ

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା କଲେ ମଥୁରା ମଣ୍ଡଳେ ।

ଝିଅ ଜୁଆଇଁର ଛଳେ ଜରାସନ୍ଧ ରାୟେ

କୋପେ ଧାଡ଼ିଦେଲା ଅଷ୍ଟାଦଶ ବାର ଯାଏ ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ଏକଯୋଗ ହୋଇ

ରଣେ ଲଜ୍ଜାପାଇ ଗଲେ ସଇନ୍ୟ ମରାଇ ।

ତହିଁପରେ ଆସି କାଳଦମନ ବାହିଲା

ମଥୁରାକୁ ରାହୁପ୍ରାୟ ଘୋଟିଣ ରହିଲା ।

ମାୟାଧର କୃଷ୍ଣ ତାହା ଜାଣି ମାୟା କଲେ

ମୁଚୁକୁନ୍ଦ କୋପେ ତାକୁ ଭସ୍ମ କରାଇଲେ ।

ସେ ଦିନୁ ମଥୁରାପୁର ଛାଡ଼ି ଚକ୍ରଧର

ଯାଦବଙ୍କୁ ଘେନି କଲେ ଦ୍ଵାରକାରେ ଘର ।

ଦ୍ଵାରକାକୁ ସରି ନୁହେଁ ଇନ୍ଦ୍ର ବାରସ୍ଵତୀ

ଲବଣ ସମୁଦ୍ର ବେଢ଼ିଅଛି ଚଉକତି ।

ବିଶ୍ଵକର୍ମା ର୍ନିମାଣ ସେ ଷାଠିବାନି ସୁନା

କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତରେ କ୍ଷୟ ନୁହେଁ ସେ ପଟଣା ।

ସେ ଦ୍ଵାରକା ପୁରେ ମାଗୋ ଅଛନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ତୋ ବାଞ୍ଛା ପୂରିବ ଯେବେ ପାରୁ ତାଙ୍କୁ ବରି ।

ଦେବତାଙ୍କୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଯେ ନରେ ଅଗୋଚର

ଅଳପ ପୁଣ୍ୟରେ ମିଳି ନ ପାରେ ସେ ବର ।

କୋଟିକଳ୍ପେ ଶିବସେବା କରିଥିବ ଯେହୁଁ

ପତିରୂପେ ସେ ପୁରୁଷ ପାଇବଟି ସେହୁ ।

ନିଶ୍ଚୟ କହିଲି ମାଗୋ ବାକ୍ୟ ନିରାଧାର

କୃଷ୍ଣବିନା ତୋ ରୂପକୁ ନାହିଁ ଆନ ବର ।

ସବୁସଖୀ ମନକୁ ସେ ରୁଚିଲା ଏ ବାଣୀ

ଆନନ୍ଦେ ପୁଲକି ଉଠି ହସିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ଆଗୋ ସଖି ଏତେକାଳେ ମନ ହେଲା ଶାନ୍ତି

ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଲି ସ୍ଵାମୀ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ।

କେଉଁଦିନ ସୁଦୟା ସେ କରିବେ ମୋଠାରେ

ଦାସୀପଣେ ଖଟିବି ମୁଁ ତାଙ୍କ ଶ୍ରୀପୟରେ ।

ଏତେ ବୋଲି ସହଚରୀଗଣ ସଙ୍ଗେ ଘେନି

ମାତାଙ୍କ ଛାମୁରେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ସେକ୍ଷଣି ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରୁ ଶୁତିଲେ ମାତାଙ୍କର ପାଦେ

ଉଠ ଉଠ ବୋଲି ମାତା ବୋଲନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ ।

ମୁଖରେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଇ ବସାଇଲେ କୋଳେ

ବଦନ ପୋଛନ୍ତି ମାଏ ଆପଣା ଅଞ୍ଚଳେ ।

ନିଜ ଅନ୍ତଃପୁର ମଧ୍ୟେ ଭୀଷ୍ମକ କାମିନୀ

ସିଂହାସନେ ବିଜେ କଲେ ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଘେନି ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦିଶିଲା ତହିଁ ଏସନକ ଶୋଭା

ବରୁଣ କାମିନୀ କୋଳେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବିଜେ ଅବା ।

ଜନକ ରାଜାଙ୍କ ରାଣୀ ପରମା ସୁନ୍ଦରୀ

ସୀତାଘେନି ବିଜେ ଅବା ମିଥିଳା ନଗରୀ ।

ତେସନ ଦିଶନ୍ତି ତହିଁ ମାତା ସୁତା ବେନି

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ କହନ୍ତି ଶୁକ ମହାମୁନି ।

ଦୁହିତାର ରୂପ ଦେଖି ବିଚାରନ୍ତି ମାୟେ

ବେଶଭଗ୍ନ ହୋଇଅଛି କିପାଁ ଏହା କାୟେ ।

କବରୀ ତା ଲୋଟୁଅଛି ଫିଟି ଅଛି ହାର

ମଳିନ ଦିଶଇ ମୁଖ ନେତ୍ରୁ ବହେ ନୀର ।

ଗଦଗଦ ସ୍ଵରେ ବାକ୍ୟ କହି ନ ପାରଇ

ଦେହଯାକ ରୋମାବଳି ପୁଲକି ଉଠଇ ।

ଖରତର ବହୁଅଛି ନିଃଶ୍ଵାସ ପବନ

ଶରୀରରୁ ଶ୍ରମଝାଳ ବହେ ଘନଘନ ।

ମୁଖ ପୋତି ବସିଅଛି ଶ୍ରଦ୍ଧା ନାହିଁ ମନେ

ଏପରି ଘଟଣା ଦେଖି ନ ଥିଲି ମୁଁ ଦିନେ ।

ଦୁହିତାର ମନକଥା ଜାଣଇ ଜନନୀ

ଉଭୟେ ସଙ୍କଟେ ପଡ଼ି ବିଚାରନ୍ତି ରାଣୀ ।

ଗୃହରେ ରହିଲା ଝିଅ ହୋଇ ନବଯୁବା

କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ହେବ ନ କରିଲେ ବିଭା ।

ସୁକୁମାରୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ରୂପେ ଅନୁପମା

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ମୋହିନୀ ମୋର ଅଟଇ ଏ ଜେମା ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଷୋଳ ବରଷ ହୋଇଲାଣି ଯୋଗ

ଏକାଳେ ନୋହିଲା ୟାର ପତି ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ।

ସ୍ତିରୀଙ୍କ ବେଦନା ସିନା ସ୍ତିରୀଏ ଜାଣନ୍ତି

ଲୋକାଚାରମତେ ଲାଜ ଅଙ୍ଗେ ବହିଥାନ୍ତି ।

ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେହ ବହି ମୂର୍ଚ୍ଛି ନୁହେଁ ମନ

କୀଟୁଁବ୍ରହ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ସମସ୍ତେ ସମାନ ।

ଈଶ୍ଵର ପରାଏ ଯୋଗୀ ନ ପାରିଲେ ରହି

ସମାଧି ଛାଡ଼ିଲେ କାମବାଣେ ତ୍ରାସ ପାଇ ।

କାମେ ଋଷିମାନେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନ ପାରନ୍ତି ଧରି

ସ୍ଵଭାବରେ ଅଟଇ ଏ ନବଯୁବା ନାରୀ ।

ଆଜଯାଏ ପିତା ଯେଣୁ ନ କଲେ ପ୍ରଦାନ

ତେଣୁ ମନେ ଖେଦ ପାଇ ଦେଲା ବେଶଭଗ୍ନ ।

ଏ ଦୁହିତା ପାଇଁ ରାଜା ସ୍ଵୟମ୍ବର କଲେ

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଡକାଇ ଆଣିଲେ ।

ଆଠମାସ ପରିଯନ୍ତେ ସହିଲେ ଅର୍ଦ୍ଧୋଳି

ଏ କାହାକୁ ନ ବରିଲା ସର୍ବେ ଗଲେ ଚଳି ।

ପିତାଘରେ କନ୍ୟା ଯେବେ ହୁଏ ରଜୋବତୀ

ଚଉଦ ପୁରୁଷ ତାର ନରକେ ପଡ଼ନ୍ତି ।

ଏହାଜାଣୁ ଜାଣୁ ରାଜା କେମନ୍ତେ ଭୁଲିଲେ

କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ହେବ ବିଡ଼ମ୍ବନ ହେଲେ ।

ଏମନ୍ତେ ବିଚାର କରି ରୁକ୍ମିଣୀ ଜନନୀ

ବୋଇଲେ ମନରୁ ଚିନ୍ତା ଛାଡ଼ ତୁ ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ତୋ ପାଇଁରେ ନିଶ୍ଚେଁ ଧାତା ରଖିଅଛି ବର

ଅନିମିତ୍ତେ ଚିନ୍ତାକରି ନ ହୁଅ କାତର ।

ଚିନ୍ତାକଲେ ଶରୀରେ ଜାତ ହୁଏ ପ୍ରାସ

ତେଣୁକରି ବୁଦ୍ଧିବଳେ ସବୁ ଯାଏ ନାଶ ।

ବଳବୁଦ୍ଧି ନାଶଗଲେ କ୍ରିୟା ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୁଏ

କ୍ରିୟାଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କନ୍ଧରେ ନ ରହେ  ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡ଼ିଯାନ୍ତେ ରହି ନ ପାରେ ଜୀବନ

ଏ କଥା ବିଚାରି ମାତ ନ ହୁଅ ବିମନ ।

ପିତାଙ୍କ ଆଗରେ କହି କରାଇବି ସଭା

ଆପଣାମନକୁ ବର ବାଛି ହେବୁ ବିଭା ।

ଭାଇମାନେ ଅଙ୍ଗିକାର ଦେବେ ଏ କଥାରେ

ସବୁଦୁଃଖ ଯିବ ତୋର ଅଳପ ଦିନରେ ।

ମୁହିଁ କି କହିବି ମାତ ତୁ ନ ଜାଣୁ କିସ

ତିନିକାଳ କଥା ତୋତେ ହୋଇପାରେ ଦୃଶ୍ୟ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଏତେ କହି ସତ୍ୟବତୀ ରାଣୀ

ଦାସୀଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ସର୍ବେ ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ନାନାଖେଳ କଉତୁକ ରଙ୍ଗେ

ସର୍ବଦା ବିହାର କର ରୁକ୍ମିଣୀର ସଙ୍ଗେ ।

ଏହା କହି ରାଣୀ ନିଜ ଅନ୍ତଃପୁରେ ଗଲେ

ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି ଆଗେ ଶୁକ ଯେ କହିଲେ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଅସ୍ତାଚଳେ ଗଲେ ଦିନନାଥ

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ସର୍ବେ ନିଦ୍ରାରେ ମୋହିତ ।

ରାତ୍ର ପାଞ୍ଚଘଡ଼ି ମାନେ ସତ୍ୟବତୀ ରାଣୀ

ଝିଅର ବେଦନା ନିଜ ମନେ ମନେ ଗୁଣି ।

ଚିନ୍ତାଜଳେ ବୁଡ଼ି ତାଙ୍କୁ ନିଦ୍ରା ନ ଆସଇ

ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ନୃପତି ପାଶେ ମିଳିଲେକ ଯାଇ ।

ମୁଦୁସୁଲୀ ଜଣାଇଲା ବିଜେ କଲେ ରାଣୀ

ପରମ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ନୃପ ତାହା ଶୁଣି ।

ଆସନରୁ ଉଠି ନିଜେ ପାଛୋଟିଣ ଗଲେ

କର ଧରିନେଇ ତାଙ୍କୁ ପାଶେ ବସାଇଲେ ।

ଦାସୀଏ ଅନ୍ତର ହେଲେ ହୋଇଲା ଏକାନ୍ତ

ରାଜାଙ୍କ ଛାମୁରେ ରାଣୀ କହିଲେ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ।

ଭୋ ନାଥ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହେଲେ ସବୁ ଜାଣି ଶୁଣି

ଯୁବତୀ ହୋଇଣ ଘରେ ରହିଲା ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ସୁଲକ୍ଷଣୀ କନ୍ୟା ମୋର ହେଲା ନବଯୁବା

ତା ପାଇଁକି ବର ଖୋଜି ନ କଲ ତ ବିଭା ।

ପୂର୍ବାଚାର୍ଯ୍ୟ ଋଷିମୁନି ଶାସ୍ତ୍ରେ କହିଛନ୍ତି

ଝିଅ ଘିଅ ରଖି କେହି ନ ପାରେ ସାଇତି ।

ଦୁହିତାଏ ଥିଲେ ତାକୁ ପରେ ଦେବ ଯାଚି

କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତରେ ଧାତା ଏହା ଭିଆଇଛି ।

ଯୁବତୀ ବୟସ ଏବେ ହୋଇଲା ତାହାର

ରକ୍ତ ମାଂସରେ ନିର୍ମିତ ସବୁରି ଶରୀର ।

ଯେବଣ କାଳରେ ଯାହା ଉଚିତ ଅଟଇ

ତୁମ୍ଭେ କି ନ ଜାଣ ତାହା ଜଣାଇବି ମୁହିଁ ।

ଗଞ୍ଜଣା ପାଇବା ଆମ୍ଭେ ନିନ୍ଦୁଥିବେ ଲୋକ

ଅଣାୟତ୍ତ ହେଲେ କୁଳେ ଲାଗିବ କଳଙ୍କ ।

ସବୁକାର୍ଯ୍ୟ ଦୁରେ ଥାଉ ମୋ ବଚନ ମାନି

ଝିଅକୁ ବିବାହ ଦିଅ ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଘେନି ।

ରାଣୀଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି

ପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ ହକାରି ଆଣିଲେ ତଡ଼ତି ।

ରୁକ୍ମଣ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ ବୋଲନ୍ତି ରାଜନ

ଭଗ୍ନୀ ପାଇଁ ବର ଖୋଜି ଆଣ ତୁ ବହନ ।

ତୁ ମୋହର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ପୁତ୍ର କୁଳକୁ କାରେଣି

ବୁଦ୍ଧିବଳେ ସବୁ କଥା ଜାଣୁ ପରିମାଣି ।

ତୋ ଭଗ୍ନୀ ରହିଲା ଗୃହେ ହୋଇ ନବଯୁବା

ସତ୍ଵରେ ଖୋଜାଅ ବର ବିଭା କରାଇବା ।

କୁଳଶୀଳ ରୂପ ଗୁଣ ସମସ୍ତ ଦେଖିବ

ଯେପରି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପଛେ ନିନ୍ଦା ନ ମିଳିବ ।

ଏତେ କହି ନୃପ ନିଜ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶୁତିଲେ

ପୁତ୍ରମାନେ ବିଦା ହୋଇ ଯେଝାପୁରେ ଗଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଆସି ପାହିଲା ରଜନୀ

ପୂର୍ବ ଅଚଳରେ ଉଦେ ହେଲେ ଦିନମଣି ।

ରୁକ୍ମଣ ଆଦେଶ ଦେଲେ ଡଗରଙ୍କୁ ରାଇ

ଜେମା ଅନୁରୂପେ ବର ଖୋଜ ବେଗେ ଯାଇ ।

ଆଜ୍ଞାପାଇ ଦୂତମାନେ ଧାତିକାରେ ଗଲେ

ଦେଶେ ଦେଶେ ବୁଲି ବର ଅନ୍ଵେଷଣ କଲେ ।

ସିଂହଳ କଳିଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗ ବଙ୍ଗ ସଉରାଷ୍ଟ୍ର

ମତ୍ସ୍ୟ ମଗଧ କୋଶଳ ଭୋଟ ମରହଟ୍ଟ ।

ନେପାଳ ଭୂପାଳ କାଶୀ ଦେଶ ଯେ ଅବନ୍ତୀ

ସିନ୍ଧୁ ଗୁଜୁରାଟ କନାଉଜରେ ବୁଲନ୍ତି ।

ପଞ୍ଚାଳ କିରାତ ଦେଶ ହସ୍ତିନା ବାରୁଣା

ମଘ ଚେରି ପାର୍ବତେୟ ଉତ୍ତର ପାଟଣା ।

ଏସନକ ଅଷ୍ଟାଦଶ ରାଜକୁଳ ଯେତେ

ବୁଲି ବୁଲି ନାନାଦେଶ ଖୋଜିଲେକ ଦୂତେ ।

ଦେଶେଦେଶେ ପୁରେପୁରେ ବହୁତ ଖୋଜିଲେ

ରୁକ୍ମିଣୀ ସଦୃଶ ବର କାହିଁ ନ ପାଇଲେ ।

ଜମ୍ବୁଦ୍ଵୀପଯାକ ଖୋଜି ବାହୁଡ଼ି ତ୍ଵରିତେ

କରଯୋଡ଼ି ଜଣାଇଲେ ରୁକ୍ମଣ ଅଗ୍ରତେ ।

ଭୋ ମଣିମା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ଜେନାମଣି

ନାନା ଦେଶ ବୁଲି ଆମ୍ଭେ ଅଇଲୁ ଏକ୍ଷଣି ।

ଜମ୍ବୁଦ୍ଵୀପ ମଧ୍ୟେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ରାଜପୁତ୍ର

ରୁକ୍ମିଣୀ ସମାନେ କେହି ନୁହନ୍ତି ସେ ପାତ୍ର ।

ଖୋଜି ଖୋଜି ଏକ ବର ପାଇଲୁ କେବଳ

ଚେଦିଦେଶେ ଦମଘୋଷ ସୁତ ଶିଶୁପାଳ ।

ସର୍ବ ଗୁଣେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ସେ କୁମର

ତାଠାରୁ ଅଧିକ ଆଉ ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ବର ।

ଯେତେ ସୁଲକ୍ଷଣ ସବୁ ତାଠାରେ ଅଛଇ

ଏ କନ୍ୟାକୁ ସେହି ବର ଖଞ୍ଜିଅଛି ବିହି ।

ଶୁଣି ସେ ରୁକ୍ମଣ ବୀର ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲା

ଦୂତକୁ ଘେନିଣ ପିତା ମାତା ପାଶେ ଗଲା ।

ସକଳ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ଦୂତେ କହିଲେ ମଣାଇ

ରୁକ୍ମିଣୀ ସଦୃଶ ବର ନ ପାଇଲୁ କାହିଁ ।

ଚେଦିଦେଶେ ଦମଘୋଷ ନାମେ ମହାରାଜ

ଶିଶୁପାଳ ନାମେ ଅଛି ତା ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତନୁଜ ।

ମାତା ତାର ଦଇବକୀ ଉଗ୍ରସେନ ସୁତା

କ୍ଷତ୍ରିଗୁଣେ ଶିଶୁପାଳ ଅଟେ ଜଗଜ୍ଜିତା ।

ବୟସରେ ଅଷ୍ଟାଦଶ ବର୍ଷ ନବଯୁବା

କାମଦେବ ପରାଏ ତା ରୂପ ଦିଶେ ଶୋଭା ।

ଅମଳୀନ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ କ୍ଷତ୍ରୀ ଶୁଦ୍ଧ ଜାତି

ବଡ଼ ବିଚକ୍ଷଣ ସେହୁ ଉଗ୍ରସେନ ନାତି ।

ମହାରଥୀ ମଧ୍ୟରେ ସେ ଅଟଇ ଗଣିତା

ଷଡ଼ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନିର୍ଜିତ ଜାଣେ ସବୁ କଥା ।

ସକଳ ଗୁଣରେ ପାରେ ଜଗତକୁ ମୋହି

ଅବିଗୁଣ ବୋଲି ତାର ଅଙ୍ଗେ କିଛି ନାହିଁ ।

ଯେତେଗୁଣ ଖୋଜିବ ତାଠାରେ ସବୁ ଅଛି

ରୁକ୍ମିଣୀ ନିମନ୍ତେ ତାକୁ ବିଧାତା ଗଢ଼ିଛି ।

କିଛି ନ ବିଚାରି ରାୟେ ସାବଧାନ ହୁଅ

ଲଗ୍ନ ବେଳ କାଳ ବୁଝି କନ୍ୟା ଦାନ ଦିଅ ।

ଦୂତ ମୁଖୁଁ ଏହାଶୁଣି ଭୀଷ୍ମକ ଭୂପାଳ

ବହୁତ ବିସ୍ମୟ ହେଲେ ସୁମରି କପାଳ ।

ଆବର ମନରେ ଚିନ୍ତା କଲେ ନରାଧିପ

ପୋଡ଼ୁ ପୋଡ଼ୁ କନ୍ୟା ଜନ୍ମ ଅଟେ ମହାପାପ ।

ଅନେକ ଯତନେ ପାଳିଥିଲି ମୁଁ ଯାହାକୁ

ଏବେ ଦାସୀ କରାଇବି ଯାଚି ଦେଇ ତାକୁ ।

ଯଦ୍ୟପି ରାଜକନ୍ୟାର ଭିକ୍ଷୁ ହୁଏ ଭର୍ତ୍ତା

ସକଳ ପ୍ରକାରେ ତାର ସେ ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ପରାୟେ କନ୍ୟା ଦେବି ମୁଁ ତାହାକୁ

କେତେ କଷ୍ଟ ପାଇ ଯତ୍ନେ ପାଳିଥିଲି ତାକୁ ।

ଯା ପାଦରେ କୋଟି ଦାସୀ କରୁଥାନ୍ତି ସେବା

କି ପ୍ରକାରେ ଦାସୀପଣ କରିବ ସେ ଅବା ।

ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଭଞ୍ଜନୀ ମୋର ଯେବଣ ଦୁହିତା

ସାକ୍ଷାତେ ସେ କମଳିନୀ ଅଟେ ଲୋକମାତା ।

ଶିଶୁପାଳ ନୁହଇ ତା ସଦୃଶରେ ବର

ସ୍ଵୟମ୍ବର କଲି କାର୍ଯ୍ୟ ନୋହିଲା ମୋହର ।

ଖୋଜି ଖୋଜି ବର ନ ପାଇଲି ତା ସମାନେ

ଏଣିକି ପାଇବି ଲଜ୍ଜା ରଖିଲେ ସଦନେ ।

ଭୋଧର୍ମ ଦେବତା ମୋତେ ସାହା ହୁଅ ତୁମ୍ଭେ

କାହିଁ ବର ଭିଆଇଛ ଆଣିଦିଅ ଏବେ ।

ମୋ ବିଚାରେ ଯୋଗ୍ୟପୁତ୍ର ନୋହେ ଶିଶୁପାଳ

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ମଥା ପୋତି ମହୀପାଳ ।

ରୁକ୍ମଣକୁ ସିମ୍ବୋଧିଣ ବୋଇଲେ ରେ ବାବୁ

ତୁ ମୋହର ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର ବୁଦ୍ଧିବଳ ସବୁ ।

ତୋର ବିଚାରକୁ କଥା ଯୋଗାଇବ ଯାହା

ମୁଁ କେମନ୍ତେ ନାସ୍ତି କରି ପାରିବିଟି ତାହା ।

କେବଳ କଥାଏ ମାତ୍ର କହୁଅଛି ତୋତେ

ରୁକ୍ମିଣୀ ମନରେ ବାଧା ନୁହଇ ଯେମନ୍ତେ ।

ସ୍ୱୟମ୍ବରେ ଆସିଥିଲେ ନୃପତି ଅପାର

କେହି ଜଣେ ନ ରୁଚିଲା ମନକୁ ତାହାର ।

ସଂଖ୍ୟାରେ ଅଟଇ ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା

ସେମାନେ ବାହୁଡ଼ି ଗଲେ ପାଇଲି ମୁଁ ଲଜ୍ଜା ।

ଆଗହୁଁ ତ ହୋଇଅଛି ଏମନ୍ତ ବିଧାନ

ନପୁଣ କୁଳକୁ ଲାଜ ଲାଗେରେ ନନ୍ଦନ ।

କନ୍ୟାକୁ ମନାଇ ବର ଆଣି ବିଭାକର

ବହୁତ ସ୍ନେହେ ରୁକ୍ମିଣୀ ପାଳିତ ମୋହର ।

ରୁକ୍ମଣ ବୋଇଲା ପିତା ନ ବିଚାର କିଛି

ରୁକ୍ମିଣୀ ମନକୁ ନିଶ୍ଚେଁ ଏହା ହେବ ରୁଚି ।

ଉଭୟକୁଳ ବିଶୁଦ୍ଧ ଏଥୁ ଆନ ନାହିଁ

ୟାଠାରୁ ଅଧିକ ମର୍ତ୍ତେ ନ ପାଇବା କାହିଁ ।

ଦେବତାଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ବନ୍ଧୁ ପଣରେ ଅଯୋଗ୍ୟ

ମାନବ ହୋଇ ପାଇବା କାହୁଁ ସ୍ଵର୍ଗଭୋଗ ।

ଏତେ କହି ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ମୁଦୁସୁଲୀ ରାଇ

ଜେମାଙ୍କ ଆଗରେ ତୁମ୍ଭେ କହ ବେଗେ ଯାଇ ।

ଏହି ମାସ ଶୁକ୍ଲପକ୍ଷ ପଞ୍ଚମୀର ଦିନ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜା କରିବେ ପ୍ରଦାନ ।

ତୁମ୍ଭ ଅନୁରୂପ ବର ଖୋଜି ସେ ଅଛନ୍ତି

ଦମଘୋଷର ନନ୍ଦନ ଉଗ୍ରସେନ ନାତି ।

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁଲକ୍ଷଣ ଶିଶୁପାଳ ଜେନା

ସମରେ ଅଜେୟ ତାର ଉଡ଼େ ବୀର ବାନା ।

ଋକ୍ମଣର ଆଜ୍ଞା ଘେନି ମୁଦୁସୁଲୀ ଗଲେ

କରଯୋଡ଼ି ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଆଗେ ଜଣାଇଲେ ।

ମାଗୋ ସର୍ବ ଶୁଭବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣି ହୁଅ ତୋଷି

ରତ୍ନ ବସ୍ତ୍ର ଅଳଙ୍କାର ବଧାଇ ଦିଅସି ।

ଭାଇ ରୁକ୍ମଣ ଡକାଇ କହିଲେ ସନ୍ଦେଶ

ପଞ୍ଚମୀ ତିଥିରେ ବିଭା କରିବେ ଅବଶ୍ୟ ।

ଫିଟିଲା ବିବାହ ଯାତ୍ରା ଦୁଃଖ ଗଲା ପାର

ସଫଳ ହୋଇଲା ସ୍ତିରୀ ଜନମ ତୁମ୍ଭର ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ମୋର କେ ହୋଇବ ଭର୍ତ୍ତା

କୁଳ ଗୋତ୍ର ଜାଣୁ ଯେବେ କହ ତଥ୍ୟକଥା ।

ମୁଦୁସୁଲୀ ବୋଇଲା ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶେ ଜାତ

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ନାତି ଦମଘୋଷ ସୁତ ।

ବୟସରେ ଅଷ୍ଟାଦଶ ରୂପେ ଜଗର୍ଜ୍ଜିଣା

ଦୈବକୀ ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ଶିଶୁପାଳ ଜେନା ।

ସେ ବରକୁ ପାଇଲାଗୋ ସବୁଙ୍କରି ମନ

ତୋ ଆଗେ କହିବା ପାଇଁ ପେଷିଲେ ରୁକ୍ମଣ ।

ମୁଦୁସୁଲୀ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ଏସନକ ବାଣୀ

କୋପେ ପ୍ରଜ୍ଵଳିତ ହୋଇ କହିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ ମାଡ଼ିଲେ ଯେହ୍ନେ ଫଣା ଟେକେ ସର୍ପ

ବୋଲେ ଆଲୋ ନିଲକ୍ଷଣୀ ଏଡ଼େ ତୁମ୍ଭ ଦର୍ପ ।

ନିଲକ୍ଷଣ କଥା ଆସି କହ ମୋର ଆଗ

ସିଂହ ଭାର୍ଯ୍ୟା ସଙ୍ଗେ କର ଶୃଗାଳକୁ ଯୋଗ ।

ଗଜମୁକ୍ତା ସଙ୍ଗେ ଗରଗଡ଼ ଗୁନ୍ଥ ଆଣି

ରତ୍ନ ସଙ୍ଗେ ଯୋଗ କରୁଅଛ କାଚମଣି ।

ଗଙ୍ଗୋଦକ ତୁଲେ ଭେଟାଉଛ କୂପଜଳ

ଆମ୍ବ ସଙ୍ଗେ ଗଣୁଅଛ ମହାକାଳ ଫଳ ।

ଛାର ଶିଶୁପାଳ କାହୁଁ ହେବ ମୋର ପତି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିନା ମୋହର ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ଗତି ।

ଏତେ କହିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ ଉଠିଗଲେ ରାଗେ

ତକ୍ଷଣେ ମିଳିଲେ ଦେବୀ ମାତାଙ୍କର ଆଗେ ।

ଶୋକଭର ହୋଇ ଦେବୀ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ବୋଇଲେ ମୋ ପାଇଁ କିପାଁ ଶିଶୁପାଳେ ବର ।

ଯାବତ କାଳକୁ ମୋର କଥା ରହିଥାଉ

ନୋହିବି ବିଭା ଏ ଜନ୍ମ ଏହିମତେ ଯାଉ ।

ତୁମ୍ଭେ ସିନା ଜନ୍ମ ମୋତେ କରିଛ ଗୋ ମାତ

ଅନ୍ୟଥା କରିବ କିଏ ବିଧାତାର କୃତ୍ୟ ।

ଲଜ୍ଜା ଛାଡ଼ି କହୁଅଛି ଆଗରେ ତୁମ୍ଭର

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ସ୍ଵାମୀ ମୋର ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର ।

ପାରିଲେ ତାହାଙ୍କୁ ବିଭା କର ମୋତେ ନେଇ

ନୋହିଲେ ମରିବି ସିନା ଦୁଃଖେ ଧନ୍ଦି ହୋଇ ।

ଶିଶୁପାଳ ବର ବୋଲି ଶୁଣନ୍ତେ ମୁଁ କାନେ

ହୃଦୟ ପୋଡ଼ୁଛି ଦାବାନଳ ପ୍ରାୟ ବନେ ।

ଜୀବନ ଧରିବା ପାଇଁ ନାହିଁ ମୋର ଆଶ

ଭକ୍ଷିବଇଁ କାଳକୂଟ ଜଳେ ଦେବି ଝାସ ।

ନିଶ୍ଚୟ ମୁଁ ତଣ୍ଟି କାଟି ପଡ଼ିବି ଅନଳେ

ନୋହିଲେ ମରିବି ଲଜ୍ଜୁ ଲଗାଇଣ ଗଳେ ।

ଏତେ ବୋଲି ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ ରୋଦନ ସେ କରି

ବେନି ନୟନରୁ ବୁହାଇଲେ ଅଶ୍ରୁବାରି ।

ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ତୁଲ୍ୟ ମୁଖ ଦିଶିଲା କାଳିମା

ଏସନ ବିକଳେ ଶୋକ କରନ୍ତେ ଯେ ଜେମା ।

ତା ଦେଖି ନ ସହି ଦାସୀ ପରିବାରୀଗଣ

ଲୋତକ ବୁହାଇ ସର୍ବେ କରନ୍ତି ରୋଦନ ।

ଇଦଂ ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ବଦୟନ୍ତି ଶୁକମୁନି

ରାଜାଙ୍କ ପାଶକୁ ଯାଇ ଜଣାନ୍ତି ଜନନୀ ।

ଆହେ ନାଥ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ତଥ୍ୟ କଥା

ରୁକ୍ମିଣୀ ମରୁଛି ମନେ ପାଇ ଘୋର ବ୍ୟଥା ।

ପ୍ରାଣରୁ ଅଧିକ କରି ପାଳିଥିଲ ଯାକୁ

କାର୍ଯ୍ୟକାଳେ ଅବହେଳା କର କିପାଁ ତାକୁ ।

ଆଗେ ସ୍ଵୟମ୍ବର ତୁମ୍ଭେ କଲ ତାର ପାଇଁ

ଲକ୍ଷେରାଜା ଆସିଥିଲେ ସମଦଣ୍ଡ ବାହି ।

ରଥୀ ମହାରଥୀ ବୀରେ ହୋଇଥିଲେ ମେଳି

ଆଠମାସ ପରିଯନ୍ତେ ସହିଲ ଅର୍ଦ୍ଦୋଳି ।

ସରିଲା ଅନେକ ଦ୍ରବ୍ୟ ନ ପାଇଲ କାର୍ଯ୍ୟ

ଆପେ ବ୍ୟଥାପାଇ ପରେ ଉପୁଜିଲା ଲାଜ ।

ଏବେ ତ ଶିଶୁପାଳକୁ ଭିଆଇଲ ବର

ଉଗ୍ରସେନ ନାତି ଦମଘୋଷର କୁମର ।

ଆମ୍ଭେ ସର୍ବେ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲୁ ଏହା ଶୁଣି

ତାକୁ ବିଭା ହେବ ନାହିଁ ବୋଲୁଛି ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ହୃଦୟର କଥା ଝିଅ କହିଲା ଏମନ୍ତ

ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ କୃଷ୍ଣ ଅଟନ୍ତି ମୋ କାନ୍ତ ।

ପ୍ରତିଜନ୍ମେ ସେହି କୃଷ୍ଣ ଅଟନ୍ତି ମୋ ପତି

ତାଙ୍କ ବିନା ଆନେ ମୋର ନ ବଳଇ ମତି ।

ସେ ମୋହର ପ୍ରାଣନାଥ ମୁଁ ତାଙ୍କରି ଦାସୀ

ନୋହିଲେ ମରିବି ନିଶ୍ଚେଁ ଅନଳରେ ପଶି ।

ଅଥବା ଜହର ଖାଇ ତେଜିବି ଜୀବନ

ଆନ ଜନେ ନ ଭଜିବି ଏ ମୋର ପ୍ରମାଣ ।

ଭୋ ନାଥ ଏଥକୁ ତୁମ୍ଭେ କର ସୁବିଚାର

ନୋହିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ନିଶ୍ଚେଁ ଛାଡ଼ିବ ଶରୀର ।

ତା ସମାନେ ଝିଅ ମୋର ଯେବେ ଯିବ ନାଶ

ପ୍ରାଣେ କାର୍ଯ୍ୟନାହିଁ ନିଶ୍ଚେଁ ଜଳେ ଦେବି ଝାସ ।

ଏ ମୋହର ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଦୃଢ଼ବାଣୀ

ଏହା କହି ଅତିଉଚ୍ଚେ ଶୋକ କଲେ ରାଣୀ ।

ଦେଖିଣ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜା ପାଇ ମନେ ବ୍ୟଥା

ବୋଇଲେ ଚିନ୍ତା ଲାଗଇ ରୁକ୍ମିଣୀର କଥା ।

ନବଯୁବା ବୟସ ତ ହୋଇଲା ତାହାର

ମନର ସଦୃଶ ତାକୁ ନ ମିଳିଲା ବର ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ନିଃଶ୍ଵାସ ଛାଡ଼ି ନରସାଇଁ

ବୋଲେ କେତେ ଗଞ୍ଜି ହେବି ଏ ଦୁହିତା ପାଇଁ ।

ଭୋ ଧର୍ମଦେବତା ମୋତେ ପ୍ରତିକାର କର

ବୁଡ଼ିଲି ଚିନ୍ତାସାଗରେ ଉଦ୍ଧରିଣ ଧର ।

ଶୁକ ବୋଇଲେ ହୋ ପରୀକ୍ଷିତ ନୃପମଣି

ଇତି ଶ୍ରୀ ଏ ହରିବଂଶ ପୁରାଣର ଧ୍ଵନି ।

ଅନ୍ତଃପୁର ଭିତରକୁ ନୃପ ଉଠିଯାଇ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର ରୁକ୍ମଣକୁ ଆଣିଲେ ଡକାଇ ।

ଯେଉଁଠାରେ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ରାଜାରାଣୀ

ସେଠାରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲା ସେ କୁମରମଣି ।

ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି

ବିନୟରେ ନିଉଛାଳି କଲା ପାଦେ ପଡ଼ି ।

କରଯୋଡ଼ି ପୁଚ୍ଛା କଲେ ହୋଇଣ ବିନୟୀ

ଭୋ ତାତ ବସିଛ କିପାଁ ଚିନ୍ତାଭର ହୋଇ ।

କିବା ରାଜ୍ୟକୁ ତୁମ୍ଭର ହେଲା ଶତ୍ରୁଭୟ

କି ଅବା ଶରୀରରେ ବ୍ୟାଧି ହୋଇଲା ଉଦୟ ।

ଧନହାନି ହେଲା କିବା ହେଲା ମାନଭଙ୍ଗ

କିବା ବନ୍ଧୁଜନେ ତୁମ୍ଭପ୍ରତି ହେଲେ ସଙ୍ଗ ।

କି ଅବା ସେବକମାନେ ନ କରିଲେ ସେବା

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ଆଜ୍ଞା ନ ମାନିଲେ ଅବା ।

ରାଜାଙ୍କ ଉପରେ ତୁମ୍ଭେ ରାଜଶିରୋମଣି

କି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବି ଆଜ୍ଞା ଦିଅ ଏହି କ୍ଷଣି ।

ମହାରଥୀ ପଣେ ମୁହିଁ ଅଟେ ରଣରଙ୍କା

ମୋପରା ପୁତ୍ର ଥାଆନ୍ତେ ତୁମ୍ଭର କି ଶଙ୍କା ।

ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ଖୋଜିବ ଆପଣ

ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ଆଣିବି ମୁଁ ତାହା ସେହିକ୍ଷଣ ।

ରୁକ୍ମଣ ମୁଖରୁ ରାଜା ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ଶୋକଭର ହୋଇ ତାକୁ କହିଲେ ସେ ପୁଣି ।

ତୁ ମୋହର ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର କୁଳେ ଅଟୁ ମୋକ୍ଷ

ବଳବନ୍ତ ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ସର୍ବଗୁଣେ ଦକ୍ଷ ।

ବାବୁ ତୋ ପ୍ରସାଦେ ମୋର ସବୁ ଅଛି ସିନା

କେବଳ ଦୁସ୍ତର ହେଲା ରୁକ୍ମିଣୀ ବେଦନା ।

ପାଞ୍ଚପୁତ୍ର ମଧ୍ୟେ ମୋର ଦୁହିତା ଗୋଟିକ

ତୋ ପରା ସୋଦର ଥାଉଁ ସେ ପାଇଲା ଦୁଃଖ ।

ବେଭାରରେ ଝିଅ ଘିଅ ସାଇତିଣ ନୋହେ

ଯୁବତୀ ହୋଇଣ ଦେଖ ରହିଛି ସେ ଗୃହେ ।

ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଡକାଇ ମୁଁ ସ୍ୱୟମ୍ବର କଲି

ଆଠମାସ ଯାଏ ତାଙ୍କୁ ରୁହାଇ ରଖିଲି ।

କେବଣ ଯୋଗରେ ଜନ୍ମ ହେଲା ମନ୍ଦଭାଗୀ

ବର ନ ମିଳିଲା ତେଡ଼େ ସଭା ଗଲା ଭାଙ୍ଗି ।

ଏବେ ଶିଶୁପାଳକୁ ତୁ କରନ୍ତେ ବରଣ

ତାହା ଶୁଣି ମୂର୍ଚ୍ଛା ଯାଉଅଛି କ୍ଷଣ କ୍ଷଣ ।

ଶୟନ ଭୋଜନ ନିତ୍ୟକର୍ମ ତାର ନାହିଁ

ବୋଲୁଛି ଅନଳେ ଝାସି ମରିବଇଁ ମୁହିଁ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ପରାୟେ ମୁଖ ଦିଶୁଅଛି କାଳି

ଶରୀରରେ କେଶବାସ ନ ପାରେ ସମ୍ଭାଳି ।

ତୁ ବାବୁ ଜାଣୁ ତାଠାରେ ମୋର କେଡ଼େ ସ୍ନେହ

ସେ ମଲେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚେ ଧରି ନ ପାରିବି ଦେହ ।

ସତ୍ୟ କହୁଅଛି ମୋର ପ୍ରାଣେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

କଥାଏ କହିବି ବାବୁ କରିବୁ କି ତୁହି ।

ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି ମୁଖୁ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ ବୋଲେ ସେ କୁମରମଣି ।

ଭୋ ତାତ ଆପଣ ଅଟ ମୋ ଇଷ୍ଟ ଦେବତା

ପିଣ୍ଡର କାରେଣି ତୁମ୍ଭେ ଭକ୍ତି ମୁକ୍ତି ଦାତା ।

ଯାହା ଆଜ୍ଞା ଦେବ ତାହା ଶୀଘ୍ର କହ ମୋତେ

ଏ ଛାର କଥାକୁ କିପାଁ ଚିନ୍ତା କର ଏତେ ।

ଭୀଷ୍ମକ ବୋଇଲେ ବାବୁ ମୋ ବଚନ ମାନି

ଶିଶୁପାଳ ଛାଡ଼ି କୃଷ୍ଣେ ଦିଅ ତୋ ଭଗିନୀ ।

ଯଦୁରାଜା ବଂଶରେ ସେ ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ

ଦେବକୀ ଅଟଇ ମାତା ବସୁଦେବ ତାତ ।

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତିର ଅଟନ୍ତି ସେ ନାତି

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ ପରାକ୍ରମ ଅଙ୍ଗେ ବହିଛନ୍ତି ।

ସୁକୁମାର ସୁଲକ୍ଷଣ ପୁଣି ନବଯୁବା

ସାମାନ୍ୟ ନୁହନ୍ତି କିସ ପଟାନ୍ତର ଦେବା ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ସେ ନାରାୟଣ ମର୍ତ୍ତେ ଅବତରି

ଜଗତ ମୋହନ ରୂପ ଧରିଛନ୍ତି ହରି ।

କଉଣସି ଅବିଗୁଣ ତାଙ୍କଠାରେ ନାହିଁ

ରୁକ୍ମିଣୀର ମନ ବଳିଅଛି ତାଙ୍କ ତହିଁ ।

ଆଉ ଅନ୍ୟ ବରକୁ ସେ ନ କରେ ଗଣନା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଶୁଣି ହେଉଅଛି ବଣା ।

କୃଷ୍ଣ ବିନା ଆନେ ତାର ନ ବଳଇ ମନ

ଆନକୁ ଦେଲେ ସେ ନିଶ୍ଚେ ତେଜିବ ଜୀବନ ।

ତା ବିକଳ ଦେଖି ମୋର ବଢ଼ୁଅଛି ଚିନ୍ତା

ଏ ଶୋକ – ସାଗରୁ ବାବୁ ତୁ ସିନା ରଖନ୍ତା ।

ତେଣୁ ବିନୟରେ ତୋତେ କହୁଛି କୁମର

ଧାତିକାରେ ରୁକ୍ମିଣୀକି କୃଷ୍ଣେ ବିଭାକର ।

ତୁ ଯଦ୍ୟପି ଏ କଥାକୁ ଅନ୍ୟଥା କରିବୁ

ଭଗିନୀ ମରିବ ମୋତେ ଆଉ ନ ପାଇବୁ ।

ପିତାର ମୁଖୁ ରୁକ୍ମଣ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ଅତି କୋପେ କୋପାନଳ ହେଲା ବୀରମଣି ।

ରୋମମୂଳ ପୁଲକାଇ କମ୍ପେ ଥରହର

ଶରୀରୁ ଶ୍ରମଝାଳ ବହିଲା ସତ୍ୱର ।

କୋପେ ମହାମତ୍ତ ସିଂହ ପରାୟେ ସେ ହୋଇ

ରଟମଟ କରି ଦନ୍ତେ ଦନ୍ତକୁ ଚାପଇ ।

ତମ୍ବାଚକ୍ର ପରାୟେକ ବୁଲାଇ ନୟନ

ଅତ୍ୟନ୍ତ କୋପେ ନିଃଶ୍ୱାସ ଛାଡ଼େ ଘନ ଘନ ।

ଗର୍ଜନ କରି ବଚନ ବୋଲେ ଅମରଷ

ଅବଧ୍ୟ ଅଟଇ ରାଜା କହିବଇଁ କିସ ।

ବାଇ ଦୁଃଖୀ ଦରିଦ୍ର ଏ ତିନି ମହାପାପୀ

ଭଲ ମନ୍ଦ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ତାଙ୍କର କଦାପି ।

ଷଣ୍ଢା ବକା ପୂତନାକୁ ବଧ କରିଅଛି

ତାଠାରୁ ପାତକୀ ଆଉ ଜଗତେ କେ ଅଛି ।

ମାଉସୀ ପିଉସୀ ଖୁଡ଼ୀ ଜେଠୀ ମଉଳାଣୀ

ଏହାଙ୍କୁ ଯେ ହରିଅଛି କୁଞ୍ଜବନେ ଆଣି ।

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ବତ୍ସା ଚରାଇଲା

ଗୋପୀଙ୍କ ପାଲଟା ଲୁଗା ଚୋରାଇଣ ନେଲା ।

ଚାରୁଣ ମୁଷ୍ଟିକ କେଶୀ କୁବଳୟା କଂସ

ଏହାଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱାସଘାତୀ ହୋଇ କଲା ନାଶ ।

ଆଉ ଯେତେ ଦୁଷ୍ଟପଣ କେ କରିବ ଲେଖା

କୂଟେ କଟୁଆଳ କେଶ ଧରି ବୁଲେ ଏକା ।

ଲବଣୀ ଗୋଟିକା ଦୁଧ ଦହି ଛେନା ଘୃତ

ଗୋପୀଙ୍କ ଘରୁ ଚୋରାଇ ଖାଇଲା ସମସ୍ତ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ମହାପାପ କରିଛି ସେ ଯେତେ

ଗୋଟି ଗୋଟିକରି ତାହା କହିବି ମୁଁ କେତେ ।

ଜାତି କୁଳ ଶୀଳ ଧର୍ମ ନାହିଁ ତାର ଲେଶ

ଦେଖିଲେ ଅଯାତ୍ରା ତାଙ୍କୁ ଛୁଇଁଲେ ଯେ ଦୋଷ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ବୈଶ୍ୟ ଜାତି ସେ ନୁହଇ

ଗଉଡ଼ ବାଉଡ଼ ହୀନ ପାମର ଅଟଇ ।

ନୁହଇ ସେ ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ନୁହେଁ ଉଚ୍ଚକୁଳ

ଜନ୍ମହେଲା ଦିନୁଁ ହୀନ ଲୋକ ସଙ୍ଗେ ମେଳ ।

ଜାତିକୁଳ ନାହିଁ ତାର ନୁହେଁ ସେ ବରଣି

ଏଣୁ ତାକୁ କନ୍ୟା କେହି ନ ଦିଅନ୍ତି ଜାଣି ।

ମୁଁ ଅଟଇ ରାଜପୁତ୍ର ତେଜେ ଅନର୍ଗଳା

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ହେବି କେହ୍ନେ ଗଉଡ଼ର ଶଳା ।

କେମନ୍ତେ କରିବି ଅବା ଏଡ଼େ ପାପକର୍ମ

କନ୍ଧରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡ଼ିବ ନାଶଯିବ ଧର୍ମ ।

ବାଳୁତ ସ୍ୱଭାବ ଏହା ନ ଜାଣେ ରୁକ୍ମିଣୀ

ତୁମ୍ଭେ ତାତ ବାଇପ୍ରାୟେ କହୁଅଛ ବାଣୀ ।

କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ହେବ ବୋଲି ନ ବିଚାରି

ଏଡ଼େ ଅପମାନ କଥା କହୁଛ କିପରି ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ଥିଲେ ଏଥେ ମିଳି

ତହୁଁ ଜଣେ ନ ବରିଲା ତୁମ୍ଭର ଦୁଲାଳୀ ।

ବିଭା ହେବି ନାହିଁ ବୋଲି କହୁଥିଲା ମିଛେ

କୁଳରେ କଳଙ୍କ ଆଣି ଲଗାଇବ ପଛେ ।

କୁଳବତୀ କନ୍ୟା ହୋଇ ନାହିଁ ତାର ଲଜ୍ଜା

ଛାର ଗଉଡ଼ର ପୁଣି ହେବ ସେ ଭାରିଯା ।

ସ୍ତିରୀଜାତି ସ୍ୱଭାବରେ ଚଞ୍ଚଳ ତା ମତି

ତେଣୁ ଜାଣି ନ ପାରେ ସେ ଭଲମନ୍ଦ ରୀତି ।

ବହୁପୁଣ୍ୟ କରିଥିବ ଯେହୁଁ ପୂର୍ବକାଳେ

ଶିଶୁପାଳକୁ ପାଇବ ସେହୁ ତପବଳେ ।

ଖଳ ଅବିଶ୍ୱାସୀ ଲୋକ ତାର ଦୁଷ୍ଟପଣ

କହିଲେହେଁ ସତ୍ୟବୋଲି କେବା ତା ନ ଶୁଣ ।

ପିତାତୁଲ୍ୟ ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭ୍ରାତା ରୁକ୍ମିଣୀର ମୁହିଁ

ଅବଶ୍ୟ ମଙ୍ଗଳ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବି ତା ପାଇଁ ।

ଦେଶକାଳ ପାତ୍ର ବୁଝି କରିଥିଲେ କାର୍ଯ୍ୟ

ସର୍ବଶୁଭ ହେବ ଆମ୍ଭେ ନ ପାଇବା ଲାଜ ।

ଏ ମୋର କହିବା କଥା ରୁକ୍ମିଣୀକୁ କହ

ମନରୁ ସନ୍ତାପ ଛାଡ଼ୁ ନ କରି ସନ୍ଦେହ ।

ସବୁ କଥା ଦୂରେ ଛାଡ଼ି କରୁ ମୋର ବୋଲ

ମୁଁ ନିଶ୍ଚେ କରିବି ତାର ସବୁକାର୍ଯ୍ୟେ ଭଲ ।

କାହିଁ ବସି କେତେ ପୁଣ୍ୟ କରିଥିଲା ପୂର୍ବେ

ତେବେ ଶିଶୁପାଳ ବର ହେବ ତାର ଏବେ ।

ଦୁଇକୁଳ ବିଶୁଦ୍ଧ ସେ ବଳେ ଜଗଜ୍ଜିତା

ଦମଘୋଷ ପିତା ଯାର ଦଇବକୀ ମାତା ।

ସଂଗ୍ରାମରେ ଅଜୟ ସେ ବୀର ଚୂଡ଼ାମଣି

ବୟସରେ ନବଯୁବା ରୂପେ କାମ ଜିଣି ।

ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ବଳବନ୍ତ ରାଜନୀତିଜ୍ଞାତା

କ୍ଷତ୍ରିୟ ଗୁଣରେ ତାକୁ ନାହିଁ କେ ଜିଣନ୍ତା ।

ତାଠାରୁ ସୁନ୍ଦର ହୋଇ ଜଗତେ କେ ନାହିଁ

ସ୍ୱର୍ଗରୁ ନାୟିକା ୟାକୁ ଦେଖି ହେବେ ମୋହି ।

ଆଲୋ ଦାସୀମାନେ ତୁମ୍ଭେ ଏହିକ୍ଷଣି ଯାଅ

ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ଏହା ସବୁ ବୁଝାଇଣ କହ ।

ମୁହିଁ ଯାଉଅଛି ବର ବରିବାର ପାଇଁ

ତୁମ୍ଭେ ସେ ସମସ୍ତେ ତାକୁ କହିବ ମଣାଇ ।

ଶୁକ ବୋଇଲେ ହୋ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ ରାୟେ

ଇତି ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ଗ୍ରନ୍ଥ ପୂଣ୍ୟମୟେ ।

ଶ୍ରୀହରି ଚରିତ ଏ ଯେ ଅପୂର୍ବ ଆଖ୍ୟାନ

ପଢ଼ନ୍ତେ ଶୁଣନ୍ତେ ହୁଏ ପାତକ ଦହନ ।

ଚାରିମୁଖେ ବ୍ରହ୍ମା ଯାହା ନ କରିବେ ଶେଷ

ଶାରଦା ପ୍ରସନ୍ନେ ଲେଖେ ମୁଁ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ।

ଏସନକ ଆଜ୍ଞାଦେଇ ସେ ରୁକ୍ମଣ ବୀର

ବରଣ ସାମଗ୍ରୀ ଘେନି ହୋଇଲା ବାହାର ।

ବଦରୀ ଶ୍ରୀଫଳ ଦୁର୍ବା ଅକ୍ଷତ ଚନ୍ଦନ

ନାନାରତ୍ନ ଅଳଙ୍କାର ଅମୂଲ୍ୟ ବସନ ।

କର୍ପୁର କସ୍ତୁରୀ ଗୁଆ ନାନା ପୁଷ୍ପହାର

ପାଟଛତ୍ର ବିତପନ ଧବଳ ଚାମର ।

ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ଅମନାତ୍ୟ ବାନ୍ଧବ ସହିତେ

ପୁରୋହିତ ଭାଟ ବନ୍ଦୀ ଜଉତିଷ ଯେତେ ।

ପଣ୍ଡିତ ଉତ୍ତମ ଜନ ରାଜା କର୍ମଚାରୀ

ସଜ ହୋଇ ବାହାରନ୍ତି ଆନନ୍ଦରେ ପୂରି ।

ବାଜଇ ମଙ୍ଗଳ ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀ ବାଜଣା

ଯେ ଯାହାର ସଜ ହେଲେ ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା ।

ବୀର ବେଶ ହୋଇ ଆପେ ରୁକ୍ମଣ କୁମର

ନିଜ ଅଙ୍ଗେ ମଣ୍ଡିହେଲା ନାନା ଅଳଙ୍କାର ।

ବିଦ ମୁଦି ରତ୍ନହାର ବଳୟ କଙ୍କଣ

ଦେବାଙ୍ଗ ବସନ ବାଛି ପିନ୍ଧିଲା ତକ୍ଷଣ ।

ରାତ୍ର ବେନିଘଡ଼ି ଥାଉ ବାଜେ ବୀରତୂର

ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି ଆଗରେ ମିଳିଲା କୁମର ।

କରଯୋଡ଼ି ଜଣାଇଲା ମାତା ପିତା ଆଗେ

ରୁକ୍ମିଣୀକି ଡାକି ତୁମ୍ଭେ କହ ଅନୁରାଗେ ।

ସେ ମୋର ଭଗିନୀ ଅଟେ ପ୍ରାଣରୁ ଅଧିକା

ମୋ କଥାରେ କିପାଇଁ ସେ କରୁଅଛି ଶଙ୍କା ।

ତା ମଙ୍ଗଳ ଆମ୍ଭେମାନେ ଦେଖିବା ନୟନେ

ପିଲାଦିନୁ ପାଳିଥାଇ ଅନେକ ଯତନେ ।

ଚେଦି ଦେଶେ ହୋଇବ ସେ ପାଟ ମହାଦେଇ

ଏଥିରୁ ଅଧିକ କଥା ଖୋଜିଲେ ନ ପାଇ ।

ସେ ଏଥିରେ ଅବିଗୁଣ ନ ବିଚାରୁ କିଛି

ତା ମଙ୍ଗଳ କଥା ସିନା ମୁହିଁ କରୁଅଛି ।

ତୁମ୍ଭେ ତାର ଜନ୍ମଦାତା ପିତା ମାତା ଗୁରୁ

ସେ କିପାଁ ବାହାର ହେବ ତୁମ୍ଭର କଥାରୁ ।

ଯେହ୍ନେ ଶିଶୁପାଳ ପ୍ରତି ଚଳେ ତାର ମନ

ଆଗେ ତା ବୁଝାଇ ତୁମ୍ଭେ କରିବ ଯତନ ।

ଏତେ କହି ଚଳିଗଲେ ରୁକ୍ମଣ କୁମର

ଆରେଣି ଅଙ୍କୁଶ ଧରି ଆପଣାର କର ।

ମତ୍ତହସ୍ତୀ ପୃଷ୍ଠେ ଯାଇ କଲା ଆରୋହଣ

ବାଜଇ ବିବିଧ ବାଜା ଟମକ ନିଶାଣ ।

ସୁଲକ୍ଷଣୀ ନାରୀମାନେ ଦେଲେ ହୁଳହୁଳି

ବାଜିଲାକ ଯୋଡ଼ା ଶଙ୍ଖ ମଙ୍ଗଳ ମହୁରୀ ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ସହିତରେ ଚତୁରଙ୍ଗ ସୈନ୍ୟ

ସଙ୍ଗତେ ଘେନାଇ ବୀର ଚଳିଲା ବହନ ।

ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସବେ ଚଳିଯାନ୍ତି ଖରତର

ପାହିଲା ରଜନୀ ଉଦେ ହେଲେ ଦିନକର ।

ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି ଉଠି ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି

ପାଟମହାଦେଈକି ସେ ଆଣିଲେ ହକାରି ।

ପତି ପତ୍ନୀ ଦୁହେଁ ତହିଁ ଏକାନ୍ତରେ ଥାଇ

ରୁକ୍ମିଣୀକି ସେ ସ୍ଥାନକୁ ଆଣିଲେ ଡକାଇ ।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଆଉଁସି ତାଙ୍କୁ କହନ୍ତି ଏ ବାଣୀ

ତୁ ଆମ୍ଭର ପଞ୍ଚଆତ୍ମା କୁଳର ମଣ୍ଡଣି ।

ଅନେକ ଜନ୍ମର ଯେବେ ତପ କରିଥାଇ

ମାନବ ଶରୀର ଧରି ସଂସାରେ ଜନ୍ମଇ ।

ବିଶେଷେ ତୁ ରାଜକନ୍ୟା ଅଟୁ ସୁଲକ୍ଷଣୀ

କେତେ କଷ୍ଟ ବିଧାତା ଯେ ଦେଲେ ତୋତେ ଆଣି ।

ନବଯୁବତୀ ବୟସ ହୋଇଲା ତୋହର

ଏତେ କାଳ ପରିଯନ୍ତେ ନ ମିଳିଲା ବର ।

ଝିଅ ଘିଅ ସାଇତିବ କେବା ଚିରକାଳ

ତୋ ନିମନ୍ତେ ହେଉ ଆମ୍ଭେ ସମସ୍ତେ ବିକଳ ।

ତୋ ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭାଇ ରୁକ୍ମଣ ବୀର ଶିରୋମଣି

ଯା ନାମ ଶୁଣିଲେ ସ୍ୱର୍ଗେ କମ୍ପେ ବଜ୍ରପାଣି ।

ସେ ଯାହାକୁ ତୋ ପାଇଁକି ବରିଅଛି ବର

ତୁ ମାତା ତହିଁକି ନାସ୍ତି କେବେହେଁ ନ କର ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବରିବୁ ବୋଲି କରିଅଛୁ ଦୃଢ଼

ମୁଁ କହିବା କଥା ଶୁଣି ତାହା ଏବେ ଛାଡ଼ ।

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ ଅଟେ ଯେ ଯାହାର ପତି

ବିଧାତା ଘଟାଏ ତାହା ନୁହେ ଆନଗତି ।

ଅମୂଲ୍ୟ ରତନ ମାଗୋ ଅସଂଖ୍ୟ ଭଣ୍ଡାର

ଦଇବ ଦିଅନ୍ତେ ସିନା ଭୋଗକରେ ନର ।

କେ ଆନ କରିବ ତାହା ନରଦେହ ବହି

କାଳେ କାଳେ କଥା ଥିବ କାର୍ଯ୍ୟ କିଛି ନୋହିଁ ।

ତୁ ପରମ ପଣ୍ଡିତା ମୁଁ କହିବଇଁ କିସ

ତିନିକାଳ କଥା ତୋତେ ସବୁ ହୁଏ ଦୃଶ୍ୟ ।

ସମୟକୁ ଚାହିଁ ମାଗୋ ମନ କର ଶାନ୍ତି

ସମସ୍ତଙ୍କ ବିଚାରକୁ ରୁଚିଲା ଏ ଘାନ୍ତି ।

ତୁ ଯଦ୍ୟପି ଅବିଚାରେ ଭାଙ୍ଗିବୁ ଏ କଥା

କାର୍ଯ୍ୟ ନ ପାଇବୁ ପଛେ ଜାତ ହେବ ବ୍ୟଥା ।

ଯେଉଁ ପୁତ୍ର ଭୁଜବଳେ ପୃଥ୍ୱୀ ଜିଣିପାରେ

ତା ବଚନ ଭାଙ୍ଗି ଆମ୍ଭେ ନ ପାରିବୁ ଡରେ ।

ଦଇବେ ଅବଳା ତୁହି ଅଟୁ ନବବାଳୀ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭ୍ରାତା କଥା କେହ୍ନେ ଭାଙ୍ଗିବ ତୋ ଭଳି ।

ସେ ଯାହା ବିଚାର କରିଅଛି ପରିଘାଇ

କେ ତାହା ଭାଙ୍ଗିବ ଅବା ନରଦେହ ବହି ।

ପୁଣି ତ ଏ ବିଶେଷରେ ନୁହେଁ ସ୍ୱୟମ୍ବର

ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ କନ୍ୟା ବରିବାକୁ ବର ।

ଇଚ୍ଛାବର ବରିବାକୁ ଯେବେ ତୋ ସରାଗ

ସ୍ୱୟମ୍ବର କରି କିପାଁ ନ ବରିଲୁ ଆଗ ।

ଲଲାଟ ଲିଖନ ତୋର ଅଛି ଆଗୋ ଯାହା

ନିଶ୍ଚୟ ଭୋଗିବୁ ଆନ କେ କରିବ ତାହା ।

ଏହାଶୁଣି ରୁକ୍ମିଣୀର ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ

ପିତା ମାତା ମୁଖ ଚାହିଁ ହୁଅଇ ବିକଳ ।

ନିଅବକାଶ ମନ୍ଦିରେ ଆଉ କେହି ନାହିଁ

ତିନେହେଁ ରୋଦନ କଲେ ପରସ୍ପରେ ଚାହିଁ ।

କପାଳରେ କର ତାଡ଼ି ରୁକ୍ମିଣୀ ବିକଳ

ବେନି ନୟନରୁ ଫୁଟି ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ।

ଭୋ ଦଇବ ଏଡ଼େ ବିଡ଼ମ୍ବନ କଲୁ ଆଣି

ଶୃଗାଳକୁ ଦେଉଅଛୁ ସିଂହର ଘରଣୀ ।

ମୁଁ ପଛକେ ମରି ଜନ୍ମ ହେବି ଶତେବାର

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଶିଶୁପାଳ ବର ନୋହୁ ମୋର ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ରୁକ୍ମିଣୀ କାନ୍ଦି ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ

କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ମୁର୍ଚ୍ଛାଯାଇ ଲୋଟିଲେ ଭୂମିରେ ।

ତା ଦେଖି ଜନନୀ ତୋଳିକୋଳେ ବସାଇଲେ

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଆଉଁସି ଦେଇ ମୁଖେ ଚୁମ୍ବ ଦେଲେ ।

ଆଶ୍ୱାସି କହିଲେ ମାଗୋ ବିକଳ ତୁ ନୁହ

ତୋ ବିକଳ ଦେଖି ମୋର ସହୁ ନାହିଁ ଦେହ ।

ତୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରୀ ରତ୍ନନିଧି

ଯାହା ବାଞ୍ଛା କରିଅଛୁ ହେବ ନିଶ୍ଚେଁ ସିଦ୍ଧି  ।

କ୍ଷଣକ୍ଷଣକରେ କଥା ହୁଏ ଆନ ଆନ

ଏଥିପାଇଁ ଶୋକକରି ନ ହୁଅ ବିମନ ।

ମୋହର ମନକୁ ଏହା ପ୍ରତେ ଯାଉନାହିଁ

ଭୀଷ୍ମକ ରାଜା ବୋଇଲେ ରୁକ୍ମଣୀକୁ ଚାହିଁ ।

ମାଗୋ ଶୋକ ସମ୍ଭାଳିଣ ଥାଅ ସ୍ଥିର ହୋଇ

ଅତି ଆକୁଳ ନୋହିବ ଶାସ୍ତ୍ରେ ଅଛି କହି ।

ଏତେ ବୋଲି ତହୁଁ ପିତା ମାତା ଚଳିଗଲେ

ଜେମାଙ୍କୁ ତୋଷିବ ବୋଲି ଦାସୀଙ୍କୁ କହିଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବସି ରୁକ୍ମିଣୀ ଏକାନ୍ତେ

ମହାମାୟାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣା କଲେ ଦୃଢ଼ଚିତ୍ତେ ।

ଜୟ ଜୟ ଦୁର୍ଗେ ମାଗୋ ଜୟ ଭଦ୍ରାକାଳୀ

ରକ୍ଷିଣୀ ଭକ୍ଷିଣୀ ଚଣ୍ଡୀ ଚାମୁଣ୍ଡା ବେତାଳୀ ।

ଯୋଗମୁଦ୍ରା ଜ୍ଞାନରୂପା ଦୁର୍ଗତି ତାରିଣୀ

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ତୁହି ଠାକୁରାଣୀ ।

ପୃଥ୍ୱୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ଆବର ଆକାଶ

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ଆପେ କରିଛୁ ପ୍ରକାଶ ।

ବେଦମାତା ଗାୟତ୍ରୀ ତୁ ଅନାଦି ଅପର୍ଣ୍ଣା

ଈଶ୍ୱର ଘରଣୀ ମାଗୋ ନାମ ତୋର ଉମା ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ଆଦି ସୃଷ୍ଟି ଯେତେ

ପ୍ରଳୟ କାଳରେ ଆପେ ରଖୁ ଗର୍ଭଗତେ ।

ପୁନରପି ସୃଷ୍ଟିକାଳେ ଗର୍ଭୁ କରୁ ଜାତ

କେହି ଜାଣି ନ ପାରନ୍ତି ତୋର ଆଦିଅନ୍ତ ।

ଶୁମ୍ଭ ନିଶୁମ୍ଭ ମହିଷାସୁର ରକ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ

ଚଣ୍ଡ ମୁଣ୍ଡଆଦି ଯେତେ ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ଦନୁଜ ।

କିଞ୍ଚିତ ସମରେ ତାଙ୍କୁ ପକାଇଲୁ ନାଶି

ତେଣୁ ସୁସ୍ଥେ ବିହରିଲେ ତିନିପୁର ବାସୀ ।

ତ୍ରିପୁରା ମୋହିନୀ ମାଗୋ ତୁ ସର୍ବମଙ୍ଗଳା

କରେ ଖଣ୍ଡା ଖପର ତୋ ଗଳେ ମୁଣ୍ଡମାଳା ।

ନାରାୟଣୀ ନାରସିଂହୀ ବାରାହୀ କୌମାରୀ

ଇନ୍ଦ୍ରାଣୀ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ କାତ୍ୟାୟିନୀ ମାହେଶ୍ୱରୀ ।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ରୂପ ଧରି ମାଗୋ ତୁହି

ତୋ ପାଦରେ ନମସ୍କାର କରୁଅଛି ମୁହିଁ ।

ଶରଣ ପଶିଲି ମାତ ତୋର ପଦାଗ୍ରତେ

ସଙ୍କଟ ତାରିଣୀ ବାରେ ରକ୍ଷା କର ମୋତେ ।

ତୁ କି ନ ଜାଣୁ ମାତ କୃଷ୍ଣ ମୋର ପତି

ତାଙ୍କବିନା ଆନେ ମୋର ନ ବଳଇ ମତି ।

ଶିଶୁପାଳ ଭୟ ଏବେ ଲାଗିଅଛି ମୋତେ

ସେ ମହାଭୟରୁ ରକ୍ଷା କର ଦୟାଚିତ୍ତେ ।

ଭାଇ ମୋତେ ଲଣ୍ଡଭଣ୍ଡ କରୁଛି ନ ଜାଣି

ମାଗୋ ଦୟାକରି ଦିଅ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଣି ।

ଓଁକାର ପରମ ହଂସ ଜ୍ୟୋତି ଶୂନ୍ୟମୟ

ଜୀବନ୍ୟାସେ ଭେଟୁ ତୁହି ଅଟୁ ବେଦମୟ ।

ତୁହି ଦେବୀ ଆଦିଶକ୍ତି ତୁ ଦେବୀ ଅନାଦି

ତୁହି ଜଳ ସ୍ଥଳ ବାୟୁ ଅଗ୍ନି ଶୂନ୍ୟଭେଦି ।

ସବୁରି ଘଟରେ ପୁରି ସର୍ବମନ ଜାଣୁ

ଦୁଃଖ ସୁଖ ବେନି କଥା ଆଗେ ପରିମାଣୁ ।

ଶିବ ଶକ୍ତିରୂପେ ତୁ ଯେ ହୋଇଛୁ ପ୍ରକାଶ

ସ୍ତିରୀ ଏକେ ପୁରୁଷେକ ହୁଅଇ ଅବଶ୍ୟ ।

ନମସ୍ତେ ମଙ୍ଗଳା ମାଗୋ ବାଞ୍ଛା କର ସିଦ୍ଧି

ସଙ୍କଟ ତାରିଣୀ ଦୁର୍ଗେ ନାମ କଳ୍ପନିଧି ।

ମଙ୍ଗଳାଙ୍କ ପାଦେ ବନ୍ଦି ମାଗଇ ଅଚ୍ୟୁତ

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ଦୟା କର ଆଦିମାତ ।

ଶୁକ ବୋଇଲେ ହୋ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି

ଅତିଭାଗ୍ୟେ ଭାଗବତ ପୁରାଣର କୀର୍ତ୍ତି ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ଏସନ ସ୍ତୁତି ଯହୁଁ କଲେ

ସନ୍ତୋଷେ ସର୍ବମଙ୍ଗଳା ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ  ।

ଲୋହିତ ପିଙ୍ଗଳ ପ୍ରାୟେ ବିରାଜଇ ତନୁ

ନୀଳ ଗଗନରେ ଯେହ୍ନେ ଉଦେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ।

ଯୋଗନିଦ୍ରାରେ ବିଘୂର୍ଣ୍ଣ ଦିଶେ ନେତ୍ରବେନି

କରେ ପାଶାକୁଶାଭୟବର ପଦ୍ମାସନୀ ।

ରକ୍ତବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ ଅଙ୍ଗେ କୋଟିହାର

ହୀରା ପଦକରେ ଶୋଭା ପାଉଅଛି ଉର ।

ମୁକୁଟ କିରୀଟ କର୍ଣ୍ଣାଞ୍ଚଳ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟେ

ରୁକ୍ମିଣୀ ଅଗ୍ରତେ ଆସି ଉଭା ହେଲେ ମାଏ ।

ବିମ୍ବାଧରେ ଅଳ୍ପହସି ବୋଲନ୍ତି ଭବାନୀ

ଅନିମିତ୍ତେ ଆତଙ୍କ ତୁ ନୁହସି ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ତୁ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଜଗତର ମାତ

ପୃଥ୍ୱୀଭାର ନିବାରଣେ ହୋଇଅଛୁ ଜାତ ।

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଅଟୁ ତୁ ଘରଣୀ

ସକଳେ ବୋଲନ୍ତି ତୋତେ ଆଦି ଠାକୁରାଣୀ ।

ତୁ କିପାଇଁ ଏତେ ଚିନ୍ତା କରୁଛୁ ଗୋ ମାଏ

କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି ହେବ ତୋର ଛାଡ଼ ମନୁ ଭୟେ ।

ମନବାଞ୍ଛା ବର ତୋତେ ଦେଉଛି ପ୍ରସନ୍ନେ

ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ପାଇବୁ ତୁ ଆଉ ଅଳ୍ପଦିନେ ।

ଏବେ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି ହୋଇଲା ତୋହର

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ମନୁ ଚିନ୍ତା ପରିହର ।

ତୋ ନିମନ୍ତେ ଏ ସ୍ଥାନକୁ ଆସି ଜଗନ୍ନାଥେ

ତୋତେ ଘେନିଯିବେ ନିଶ୍ଚେଁ ବସାଇଣ ରଥେ ।

ଯୁଦ୍ଧେ ହାରି ଅପମାନ ପାଇବ ରୁକ୍ମଣ

ଲଜ୍ଜାପାଇ ଶିଶୁପାଳ ଫେରିଯିବ ଜାଣ ।

ବରଯାତ୍ରୀ ହୋଇ ଆସିଥିବେ ଯେତେ ରାଜା

ସବୁଠାରୁ ବଳିଯିବ ସେମାନଙ୍କ ଲଜ୍ଜା ।

ଜରାସନ୍ଧ ପଳାଇବ ଅପମାନ ପାଇ

ତୋ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବି ନିଶ୍ଚେଁ ମୁଁ ଏଠାରେ ଥାଇ ।

କ୍ଷୀରସମୁଦ୍ରରୁ ଜାତ ହେଲୁ ତୁ ଗୋ ପୂର୍ବେ

ମାନବ ଶରୀରେ ତାହା ପାସୋରିଛୁ ଏବେ ।

ପୃଥୀଭାରା ନିବାରିବେ କୃଷ୍ଣ ତୋତେ ଘେନି

ଏତେ କହି ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହାଇଲେ ଭବାନୀ ।

ବିଜୁଳି ପରାୟେ ଶୁନ୍ୟେ ଗଲେ ମହାମାୟୀ

ରୁକ୍ମିଣୀ ହରଷ ହେଲେ ବାଞ୍ଛାବର ପାଇ ।

ସୁମେଧାକୁ ଆଦି ଯେତେ ସହଚରୀ ଥିଲେ

ନମ୍ର ହୋଇ ବିପ୍ରପାଦେ ସମସ୍ତେ ପଡ଼ିଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ରାଜନ

କହୁଁ କହୁଁ ଗତ ହୋଇଗଲା କିଛିଦିନ ।

ଚେଦୀ ଦେଶକୁ ରୁକ୍ମଣ ଆଗୁ ଯାଇଥିଲା

ଗନ୍ଧମାଲ୍ୟ ଦେଇ ଶିଶୁପାଳକୁ ବରିଲା ।

ବିଭାତିଥି ବାରବେଳ ଲଗ୍ନଆଦି କହି

ଲେଉଟି ଅଇଲା ତହିଁ ଦଣ୍ଡ ପାଲଟାଇ ।

ଆପଣା ନଗରେ ଆସି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା

ପିତାମାତା ପାଦେ ବନ୍ଦି ବୁଝାଇ କହିଲା ।

ଭୋ ତାତ ଚେଦି ଦେଶକୁ ଆମ୍ଭେ ଥିଲୁ ଯାଇ

ଦମଘୋଷ ନନ୍ଦନକୁ ବରିବାର ପାଇଁ ।

ଦୁର୍ବାକ୍ଷତ ମାଲ୍ୟଦେଇ କରିଲୁ ବରଣ

ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ଏହା ଶୁଣି ସର୍ବଜନ ।

ମକର ଶୁକଳପକ୍ଷ ପଞ୍ଚମୀରେ ବିଭା

ନୃପତିମାନଙ୍କୁ ଏବେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେବା ।

ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ କର ନିମନ୍ତ୍ରଣ

ମନ୍ତ୍ରିଏ କରନ୍ତୁ ବିଭା ସମ୍ଭାର ଭିଆଣ ।

ବିଚିତ୍ର ଛାୟାମଣ୍ଡପ ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣବେଦୀ

ରାଜଯୋଗ୍ୟ ସମ୍ଭାରକୁ ଲୋଡ଼ା ଯେତେ ବିଧି ।

ପାକଶାଳା ରଙ୍ଗାଳୟ ଅଶ୍ୱ ଗଜଶାଳ

ରାଜାଙ୍କ ନବର ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରି ଘର ତୋଳ ।

ଚତୁର୍ବିଧ ଭକ୍ଷ ଭୋଜ୍ୟ ରାନ୍ଧଣାର ଦ୍ରବ୍ୟ

ଆମିଷ ଯେ ନିରାମିଷ ପୂରିଥିବ ସର୍ବ ।

ନାନା ଆଭରଣ ବସ୍ତ୍ର ଗନ୍ଧ ପୁଷ୍ପହାର

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ଚୂଆ ଅତର ପନୀର ।

ଏମନ୍ତେ ସକଳଦ୍ରବ୍ୟ ସମ୍ପଦିଣ ଥିବ

ଲୋଡ଼ିବା କାଳରେ ଯେହ୍ନେ ଅଭାବ ନୋହିବ ।

ନାନାଦି ଉତ୍ସବ ନଗ୍ରଦାଣ୍ଡ ପରିମଳ

ଯେ ଯାହାର ଲାଗି ଲୋକେ କରନ୍ତୁ ସକଳ ।

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ରରାଜା ଘେନିଣ ଆପଣେ

ଜରାସନ୍ଧ ଆସିବେଟି ବରଜାତିପଣେ ।

ଭୋ ତାତ ରୁକ୍ମିଣୀ ବାଞ୍ଛାପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ଏବେ

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସେବା ସେହୁ କରିଥିଲା ପୂର୍ବେ ।

କେତେ ଖୋଜିଖୋଜି ଆମ୍ଭେ ଧନ୍ଦି ହେଉଥିଲେ

ଏବେ କନ୍ୟାରୂପେ ବର ମିଳିଲାଟି ଭଲେ ।

ଶୁଣିଣ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇ ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି

ବୋଇଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ବିଭା ହୋଇବ ଏ ଘାନ୍ତି ।

ପୁଣି ବିଚାରିଲେ ଏହା ପ୍ରତେ ହେଉ ନାହିଁ

ଜାଣି ନ ପାରୁଛୁ ଧାତା କି ଅଛି ଭିଆଇ ।

ଏତେ ଚିନ୍ତି ମନ୍ତ୍ରୀକୁ ସେ ଡାକି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ

ସତ୍ୱରେ ବିବାହ ଦ୍ରବ୍ୟ ଭିଆଅ ବୋଇଲେ ।

ସବୁରାଜା ନିମନ୍ତ୍ରିବା ପାଇଁ ଗଲେ ଚାର

ମନ୍ତ୍ରୀଗଣେ ଯୋଗାଡ଼ନ୍ତି ବିବାହ ସମ୍ଭାର ।

ବାଟଘାଟ ପହଁରିଲେ କାନ୍ଥେ ଦେଲେ ଝୋଟି

ହାଣ୍ଡି ତଣ୍ଡୁଳାଦି ଭିଆଇଲେ କୋଟି କୋଟି ।

ଶୁଣିଣ ଆନନ୍ଦ ହେଲେ ପୁରବାସୀ ଜନ

ବୋଲନ୍ତି ଦିଶିଲା ଏବେ ରାଜାଙ୍କର ପୁଣ୍ୟ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ବିବାହ ସେ କରିବେ ଉତ୍ସବେ

ସେ ଉତ୍ସବ ଆମ୍ଭେମାନେ ଦେଖିବା ସରବେ ।

ଯେ ଯାହାରେ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ସର୍ବଜନ

ରୁକ୍ମିଣୀର ବିଭା ଶୁଣି ସର୍ବେ ତୋଷମନ ।

ଦାସୀଗଣ ଜଣାଇଲେ ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ଯାଇ

ଶୁଭ ବାର୍ତ୍ତା ଘେନି ଆମ୍ଭେ ଆସିଅଛୁ ଧାଇଁ ।

ଆମ୍ଭକୁ ବଧାଇ ମାଗୋ ଦିଅ ଧାତିକାର

ପଞ୍ଚମୀ ଦିନରେ ହେବ ତୁମ୍ଭ ବିଭାଘର ।

ଚେଦୀ ଦେଶକୁ ରୁକ୍ମଣ ବୀର ଯାଇଥିଲେ

ଶିଶୁପାଳକୁ ବରଣ କରି ସେ ଅଇଲେ ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଅମନାତ୍ୟ ବାନ୍ଧବଙ୍କୁ ରାଇ

ନୃପତିମାନଙ୍କୁ ଆଣୁଅଛନ୍ତି ଡକାଇ ।

ତାମ୍ବୁଳ ଅକ୍ଷତ ଗୁଆ ଘେନି ଚାରଗଣ

ନାନାଦେଶେ ଯାଇଛନ୍ତି ଦେବେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ।

ଲକ୍ଷେରାଜା ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଜରାସନ୍ଧ ରାୟେ

ବରଜାତି ହୋଇ ଆପେ ଆସନ୍ତି ଗୋ ମାଏ ।

ବିବାହ ମଣ୍ଡପ ବେଦୀ ହେଲାଣି ତିଆର

ଠାବେ ଠାବେ ତୋଳା ହେଉଅଛି ବସାଘର ।

ଭୋଜନ କରିବା ପାଇଁ ନାନାବିଧ ଦ୍ରବ୍ୟ

ସଂଯୋଗିଣ ମନ୍ତ୍ରିମାନେ ରଖୁଛନ୍ତି ସର୍ବ ।

ପୁରବାସୀ ନରନାରୀ ହୁଅନ୍ତି ହରଷ

ଉତ୍ସବରେ ପୁରିଅଛି ନଗ୍ର ଚଉପାଶ ।

ଗଣିକାଏ ବେଶ ହୋଇ କରୁଛନ୍ତି ନାଟ

ରାଜଦାଣ୍ଡେ ପଶିବାକୁ ନ ମିଳଇ ବାଟ ।

ମଙ୍ଗଳ ମହୁରୀ ଶଙ୍ଖ ବାଜେ ନିରନ୍ତର

ଠାବେ ଠାବେ ରଖିଲେଣି ଅନେକ ସମ୍ଭାର ।

ନିଶ୍ଚେ ବିଭାରାତ୍ର ତୋର ଫିଟିଲା ଗୋ ମାଏ

ଠାକୁରାଣୀ ହୋଇବୁ ତୁ ନାହିଁ ଆଉ ଭୟେ ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇ

ବୋଇଲେ କିପରି ରକ୍ଷା ହେବି ଏଥୁ ମୁହିଁ ।

ଛାର ଶିଶୁପାଳକୁ ମୁଁ କେବେ ନୁହେଁ ବିଭା

ସମସ୍ତେ ବିଚାରି ତାକୁ କହୁଛନ୍ତି ଦେବା ।

ଅନେକ ସମ୍ଭାରେ ଆସିବ ସେ ବିଭା ହୋଇ

ପିତାମାତା ବିଚାରନ୍ତି ତାକୁ ଦେବାପାଇଁ ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିବା ମୋର ନୁହଇ ଉଚିତ

ଗୁପତରେ ଦ୍ୱାରକାକୁ ପଠାଇବି ଦୂତ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଦେବୀ ହୋଇଣ ନିର୍ବେଦ

ନୟନରୁ ଜଳ ତେଜି ଲଭିଲେ ବିଷାଦ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଶୋକ ଦେଖି ଦାସୀ ପରିବାରୀ

ସମସ୍ତେ ରୋଦନ କଲେ ଚଉପାଶେ ଘେରି ।

ସୁମେଧା ବୋଇଲା ସଖୀ ନ ହୁଅ ବିମନ

ମୁଁ ଯାହା କହୁଛି ତାହା କର ଗୋ ବହନ ।

ଗୁପତରେ ଦ୍ୱାରକାକୁ ପଠାଇବା ଚାର

ସେ ଯାଇ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କହୁ ସବୁ ସମାଚାର ।

ଯଦ୍ୟପି ଶ୍ରୀହରି ଆମ୍ଭ ବାରତା ପାଇବେ

ଜାଣୁଛି ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ସେ ଏଠାକୁ ଆସିବେ ।

ଶରଣ ପଞ୍ଜର ବାନା ଅଟନ୍ତି ସେ ହରି

ସବୁଠାରେ ରହିଛନ୍ତି ସମଭାବେ ପୂରି ।

ଯେ ତାହାଙ୍କୁ ଯେଉଁରୂପେ କରଇ ଭାବନା

ସେହିରୂପେ ପୂରାନ୍ତି ସେ ତାହାର କାମନା ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ତାଙ୍କଠାରେ ଲଗାଇଛ ଧ୍ୟାନ

ସେ ନିଶ୍ଚେଁ ଫେଡ଼ିବେ ଆସି ତୁମ୍ଭ ଅଭିମାନ ।

ଉଦ୍‌ଯୋଗରେ କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି କହିଛନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ରେ

ଉପାୟ କରିଣ ଆମ୍ଭେ ବରଗିବା ଦୂତେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ଏହା ବିଷମ ସଂକଟ

ଏଠାକୁ ଦ୍ୱାରକାପୁର ବହୁଦୂର ବାଟ ।

ମୁଁ ଏଡ଼େ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ କଥା ପାଇବି ଯେ କାହିଁ

କିପାଁ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବ ମୋ ପାଇଁ ।

ସୁମେଧା ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ

ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ନ ଭାଙ୍ଗିବେ କେହି ତୁମ୍ଭ ବାଣୀ ।

ଦେବତା ଗନ୍ଧର୍ବ ଆଦି ଯାହାକୁ ପେଷିବ

ସେ ଏହିକ୍ଷଣି ଦ୍ୱାରକା ଯାଇ ବାହୁଡ଼ିବ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ଯେବେ ଏ କଥା ନିୟତ

ମୋ ଛାମୁକୁ ଡାକିଆଣ ଯିବ ଯେଉଁ ଦୂତ ।

ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ଦେଖିବ ଯାହାକୁ

ଦୂତପଣେ ବରଗିବା ସିନା ଆମ୍ଭେ ତାକୁ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଅଟନ୍ତି ସବୁ ଜାତିରେ ଅଗ୍ରଣୀ

ଦ୍ୱିଜ ଜଣେ ଡାକିଆଣ କୁଳଶୀଳ ଜାଣି ।

ଏହାଶୁଣି ଦାସୀମାନେ ଧାତିକାରେ ଗଲେ

ନଗ୍ର ଚଉପାଶେ ବୁଲି ଛଦ୍ମରେ ଖୋଜିଲେ ।

ପଶ୍ଚିମ ଦୁଆରେ ଏକ ବିପ୍ର ଥିଲେ ବସି

ତ୍ରିକଚ୍ଛ ବସନ ପିନ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି ଖୋଷି ।

ମସ୍ତକରୁ ଗ୍ରୀବା ଯାଏ ଲମ୍ବିଅଛି ଜୁଡ଼ା

ବାମକନ୍ଧେ ଯଜ୍ଞପୁତ୍ର ଉତ୍ତରୀ ଦୋସଡ଼ା ।

ହସ୍ତେ ତମ୍ବାପାତ୍ରୀ ଗଳେ ତୁଳସୀର ମାଳ

ଅଙ୍ଗୁଳିରେ କୁଶବଟୁ କରେ ଜପାମାଳ ।

ଗଙ୍ଗା ମୂର୍ତ୍ତିକାର ଚିତା ଦ୍ୱାଦଶ ଯେ ଚିହ୍ନ

ମୁଖେ ରାମକୃଷ୍ଣ ହରି କରନ୍ତି ଭଜନ ।

ଯଜୁର୍ବେଦୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେ ଉତ୍ତମ ପଣ୍ଡିତ

କଣ୍ୱଶାଖା ଅଧ୍ୟୟନ କରନ୍ତି ସନ୍ତତ ।

ବେଦପୁର ଶାସନରେ ଅଟେ ତାଙ୍କ ଘର

ଭିକ୍ଷାଶୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେହୁ ନାମ ବିଦ୍ୟାଧର ।

ଅତିବୃଦ୍ଧ ଅଟନ୍ତି ସେ ବୟସେ ଅଶୀତି

ଆଜନ୍ମରୁ ଭିକ୍ଷୁକ ସେ ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ବୃତ୍ତି ।

ପଶ୍ଚିମ ଦ୍ୱାର ନିକଟେ ବସିଥିଲେ ସେହି

ଦାସୀ ତାକୁ ଡାକି ନେଲା ଜେମା ଆଜ୍ଞା କହି ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ଯେବଣ ସ୍ଥାନେ ଥିଲେ ବସି

ଭେଟ କରାଇଲା ତହିଁ ନେଇ ତାଙ୍କ ଦାସୀ ।

ଖଣ୍ଡେଦୂରୁ ଜେମାଦେଈ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଦେଖି

ତଳେ ଉଭା ହେଲେ ଆସି ଆସନ ଉପେକ୍ଷି ।

ଭକତିରେ ନମସ୍କାର କରି ରାଜଜେମା

ବୋଇଲେ ହେ ଦ୍ୱିଜ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ବ୍ରହ୍ମା ।

ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ବୃଦ୍ଧ ପୁଣି ଗୁରୁସଙ୍ଗେ ସରି

ବିଶ୍ୱାସେ କହିବି କଥେ ପାରିବ କି କରି ।

ମହତ ଲୋକ ବଚନ ପାଷାଣର ଗାର

ଅସାଧୁଏ ନ କରନ୍ତି ପର ଉପକାର ।

ଅକୂଳ ସମୁଦ୍ରେ ମୁହିଁ ଭାସୁଛି ଏକ୍ଷଣି

ବଚନ ଧନ ଦେଇଣ ପାରିବ କି କିଣି ।

ମୋଠାରୁ ବାରତା ଘେନି ଦ୍ୱାରକାକୁ ଯିବ

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଛାମୁରେ ନେଇ ଲେଖାଗୋଟି ଦେବ ।

ଆୟାସ ପାଇଣ ଏହା ପାରିବ କି ସାଧି

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ନାରୀରତ୍ନ ନିଧି ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଜାଣିଲି ତୁମ୍ଭେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ

ଦୁଃଖ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଖଣ୍ଡଇ ତୁମ୍ଭର ଏ ବାଣୀ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ଆହେ ପଣ୍ଡିତ ଗୋସାଇଁ

ଶୁଭ ବାର୍ତ୍ତା ଆଣିଦିଅ ଏହିକ୍ଷଣି ଯାଇ ।

ନୋହିଲେ ଜୀବନ ମୋର ଛାଡ଼ିବି ଏକ୍ଷଣି

ଏହା ଶୁଣି ବୋଇଲେ ଯେ ଦ୍ୱିଜ ଶିରୋମଣି ।

ଯାହା ତୁମ୍ଭେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲ ସେ ମୋର ସମ୍ମତ

ପୂର୍ବ ପୂଣ୍ୟବଳ ଥିଲେ ହେବି ତୁମ୍ଭ ଦୂତ ।

ଦିଅ ଆଜ୍ଞା ମାଗୋ ମୁହିଁ ଯିବି ଏହିକ୍ଷଣି

ତୁମ୍ଭପାଇଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚେଁ ଦେବି ଆଣି ।

ଆଣିବି ବୋଲିଣ ଦ୍ୱିଜ ଦିଅନ୍ତେ ଭରଷା

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ବଳାଇଲେ ଆଶା ।

ପ୍ରଥମ କଥାରୁ ମୋତେ ଦିଶିଲା ସୁଲଭ

ଏ ବିପ୍ର କରିବ ନିଶ୍ଚେଁ ଗଲେ ମୋର ଲାଭ ।

ଏତେ ଭାଳି ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ବସାଇ ଏକାନ୍ତେ

ବୋଇଲେ ଏ କଥା କେହି ନ ଜାଣେ ଯେମନ୍ତେ ।

ନ ଜାଣିବେ ପିତା ମାତା ଭାଇମାନେ ମୋର

ନୀତିଜ୍ଞ ପଣ୍ଡିତ ତୁମ୍ଭେ ହେବ ଗୁପ୍ତଚର ।

ଏତେ କହି ଭାଷା ଲେଖି ଆପଣେ ମୁଦିଲେ

ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ମିଶାଇଣ ବିପ୍ର କରେ ଦେଲେ ।

ଆବର ପାଦୁକା ମନ୍ତ୍ର କହିଲେ ତାହାଙ୍କୁ

ବୋଇଲେ ଏ ମନ୍ତ୍ରବଳେ ଯିବ ଦ୍ୱାରକାକୁ ।

ଶ୍ରୀଫଳ ଗୋଟିଏ ନିଅ ଅନୁକୂଳ ବିଧି

ରିକ୍ତ ହସ୍ତ ହୋଇଗଲେ କାର୍ଯ୍ୟ ନୋହେ ସିଦ୍ଧ  ।

ଏତେ କହି ପୁଣ ପୁଣ ନମସ୍କାର କରି

ଯାଅ ବୋଲି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଭୀଷ୍ମକ କୁମାରୀ ।

ଜେମାଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି ହରଷିତ ମନ

ଦଇବେ ଦରିଦ୍ର ଦ୍ୱିଜ ପାଇ ବହୁ ଧନ ।

ପାଦୁକା ମନ୍ତ୍ର ସୁମରି ହୋଇଲେ ବାହାର

ମରୁତେ ବାଟ କଢ଼ାଇ ନିଅନ୍ତି ସତ୍ୱର ।

ଯାଉ ଯାଉ ଦ୍ୱିଜବର ବିଚାରିଲେ ମନେ

ପୂର୍ବ ଭାଗ୍ୟ ଦେଖାଗଲା ମୋର ଏତେ ଦିନେ ।

କୁଣ୍ଡୀନଗ୍ରେ ବିଭା ହେବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ

ଏଡ଼େବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟେ ମୋର ହେଲା ମଧ୍ୟପଣ ।

ଯୋଗୀଏ ଭଜନ୍ତି ଯାକୁ ଯୋଗେ ଲୟ ଦେଇ

ସେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବିଶ୍ୟରୂପ ଦେଖିବି ମୁଁ ଯାଇ ।

ପଛେ ହେବ ସିନା ରୁକ୍ମିଣୀର ସର୍ବଶୁଭ

ଆଗ ବିଷ୍ଣୁ ଦର୍ଶନ ମୁଁ କରିବଇଁ ଲାଭ ।

ତ୍ରିଲୋକ ଠାକୁର ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ହରି

ପୃଥିଭାରା ନିବାରଣେ ଛନ୍ତି ଅବତରି ।

ମୁହିଁ ଅଭିଶାପ ପାଇ ଜନ୍ମିଅଛି ଭବେ

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ଦର୍ଶନେ ଜ୍ଞାନ ଉଦେହେଲା ଏବେ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଦ୍ୱିଜେ କୃତକୃତ୍ୟ ହୋଇ

ବେଗେବେଗେ ଚଳିଯାନ୍ତି କାର୍ଯ୍ୟେ ମନ ଦେଇ ।

କୁଣ୍ଡିନଗ୍ରୁ ଦ୍ୱାରାବତୀ ଶତେଯୂଣ ପଥ

ତିନିଦିନେ ଗମିଲେ ସେ ବିପ୍ର ତପୋବନ୍ତ ।

ପୁଷ୍ପମାଳା ଧରି ନାମ କରନ୍ତି ଭଜନ

ରାମ କୃଷ୍ଣ ବିନୁ ମୁଖେ ନ ସ୍ଫୁରଇ ଆନ ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରୁ ଦେଖିଲେ ସେ ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁର

ଅଳକା ଭୁବନ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ଶୋଭାକର ।

ଅମୂଲ୍ୟ ଦ୍ୱାରକାପୁରୀ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୟ ଭୂମି

ଯହିଁ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ଆପେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଗଙ୍ଗାଧର ପାଦ ନିରୂପନ୍ତି ଯାର

କୁଶସ୍ଥଳୀ ଦ୍ୱାରକାକୁ କିସ ପଟାନ୍ତର ।

ଜାଜ୍ଜ୍ୱଲ୍ୟମାନ ଅଟଇ ଷାଠିବାନୀ ସୁନା

ଅମର ଭୁବନ ବିଶ୍ୱକର୍ମାର ଘଟନା ।

ଆପେ ନାରାୟଣ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ଦେହ ଧରି

ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ ଯାହାଙ୍କର ପାଦେ ପରିଚାରୀ ।

ଯା ଆଜ୍ଞାକୁ ଚାହିଁଛନ୍ତି ସକଳ ତ୍ରିଦଶ

ତାହାଙ୍କୁ ଅପୂର୍ବ ହେବ ଜଗତରେ କିସ ।

ଦେଖିକରି ଦ୍ୱିଜବର ମନେ ଲଭି ଶାନ୍ତି

ବୋଇଲେ ମୁକତି ନିଶ୍ଚେଁ ହେଲି ମୁଁ ଏ ଘାନ୍ତି ।

ଏତେ ଚିନ୍ତି ପୂର୍ବଦ୍ୱାରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ପୁଞ୍ଜା ଅରଗଳି ଜିଣି ଭିତରକୁ ଗଲେ ।

ଦ୍ୱାରେ ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ବୁଲଇ ପ୍ରଚଣ୍ଡ

ଦୁଷ୍ଟ ପାପୀ ଶତ୍ରୁ ଗଲେ କରେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।

ମିତ୍ର ଭକ୍ତ ଜ୍ଞାନୀ ଯେବେ ପଶଇ ଭିତରେ

ସେହି ସୁଦର୍ଶନ ତାକୁ ପାଳଇ ସେଠାରେ ।

ସୁହୃଦ ପଣରେ ଦ୍ୱିଜ ପଶେ ଭିତରକୁ

ତେଣୁ ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଛାଡ଼ିଦେଲା ତାଙ୍କୁ ।

ଗଡ଼ଦ୍ୱାର ଜିଣି ଦ୍ୱିଜ ନଗ୍ର ମଧ୍ୟେ ପଶି

ଅପୂର୍ବ ଭୂବନ ଦେଖି ହେଲେ ଅତି ତୋଷି ।

ଦାଣ୍ଡ ହାଟ ସୁନିର୍ମଳ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର

ପୁରେ ପୁରେ ଦେଖି ଦେଖି ଚଳେ ଦ୍ୱିଜବର ।

ଯାଉ ଯାଉ ମିଳିଲେ ସେ ନଗ୍ରସିଂହ ଦ୍ୱାରେ

କୃଷ୍ଣ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ସେ ପୁର ମଧ୍ୟରେ ।

ବାହାର ଦ୍ୱାର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ଗଲେ ଦ୍ୱିଜ ପଶି

ଦେଖିଲେ ଏମନ୍ତ ସ୍ଥାନେ କୃଷ୍ଣ ଛନ୍ତି ବସି ।

ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ସିଂହାସନେ ଅପୂର୍ବ ମଣ୍ଡଣି

ନିଅବକାଶରେ ତହିଁ ବିଜେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଉଦ୍ଧବ ସହସ୍ରାଜିତ ସାତ୍ୟକି ଅକ୍ରୂର

ସୁରଥ ପ୍ରସନ୍ନାଜିତ କୃତବର୍ମା ବୀର ।

ଏହାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗତେ ଘେନି ବିଜୟ ଗୋବିନ୍ଦ

ପାରୁଶରେ ବେଢ଼ି ବସିଛନ୍ତି ଯଦୁବୃନ୍ଦ ।

ନୀଳ ଜଳଧର ଜ୍ୟୋତି ବିରାଜଇ ତନୁ

ନିରଞ୍ଜନ ନିରାକାର କିବା କୋଟି ଭାନୁ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ଦେଖି ଭଗବାନ

ଜାଣିଲେ ସେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ପ୍ରଭୁ ତାର ମନ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଦୂତ ବୋଲି ଜାଣିଲେ ସେ ଯହୁଁ

ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣଠାରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବଢ଼ିଲାକ ତହୁଁ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ବିପ୍ର ଆସି ନିକଟେ ମିଳନ୍ତେ

ସିଂହାସନ ଛାଡ଼ି ଉଭା ହେଲେ ଜଗନ୍ନାଥେ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚରଣ ତଳେ ନମସ୍କାର କରି

ବେନି ପାଦ ପଖାଳିଲେ ଘେନି ଶୁଦ୍ଧ ବାରି ।

ଶ୍ରୀହସ୍ତେ ଆଲଟ ଧରି ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ବିଞ୍ଚି

କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନ ପାଣି ସର୍ବାଙ୍ଗରେ ସିଞ୍ଚି ।

ରତ୍ନ ଖଟେ ବସାଇଣ କରି ଦିବ୍ୟ ପୂଜା

ବ୍ରାହ୍ମଣର ପାଦ ମଞ୍ଚାଳିଲେ ଦେବରାଜା ।

ବହୁତ ଆଦର କରି ସଞ୍ଚା ବସା ଦେଲେ

ସ୍ନାନସାରି ବିପ୍ରବର ପାକ ସମ୍ପାଦିଲେ ।

ବିଷ୍ଣୁ ମନ୍ତ୍ରେ ପୂଜାକରି ଭୁଞ୍ଜିଲେ ସେ ଅନ୍ନ

ବ୍ରାହ୍ମଣର ଅଙ୍ଗୁ ପାପ ହୋଇଲା ଦହନ ।

ଦୟାମୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ବିଚିତ୍ର ମହିମା

ନ ଜାଣନ୍ତି ହର ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଯାର ସୀମା ।

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ରହୁ ମୋର ମନ

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବିକି ଦିଅ ସଦଜ୍ଞାନ ।

ଶୁକମୁନି ବୋଇଲେ ହେ ଅଭିମନ୍ୟୁ ଶିଷ୍ୟ

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କଥା ଶୁଣ ଦିବ୍ୟରସ ।

ଭୋଜନ ସାରିଣ ବିପ୍ର ସନ୍ତୋଷ ହୁଅନ୍ତେ

ସୁବାସ ତାମ୍ବୁଳ ତାଙ୍କୁ ଦେଇ ଜଗନ୍ନାଥେ ।

ବହୁତ ଆଦର କରି ବସାଇ ଆସନେ

ଦହର୍ସିତେ ପଚାରିଲେ କୋମଳ ବଚନେ ।

କେବଣ କୁଳରେ ଜନ୍ମ ତୁମ୍ଭ ନାମ କିସ

କେଉଁ ବେଦୀ ବିପ୍ର ତୁମ୍ଭେ ଘର କେଉଁ ଦେଶ ।

କି କାରଣେ ଆଗମନ କଲ ଏତେ କଷ୍ଟେ

ଆସିବାରେ ବ୍ୟଥା ପାଇ ନ ଥିଲ ତ ବାଟେ ।

ଏ କଥା ସଂକ୍ଷେପି କରି ମୋ ଆଗରେ କହ

ଶୁଣିଲେ ମନରୁ ମୋର ତୁଟିବ ସନ୍ଦେହ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ମୁଁ କିସ କହିବି ତୁମ୍ଭେ ନ ଜାଣ କି ସ୍ୱାମୀ ।

ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀ ତୁମ୍ଭ ଶରୀରରୁ ଜାତ

ତବ ଦରଶନେ ସ୍ୱାମୀ ହୋଇଲି ମୁକତ ।

ଅକିଞ୍ଜନ ଦ୍ୱିଜ ମୁହିଁ କର ମୋତେ ଦୟା

ଯେବନ୍ତେ ନ ଲାଗେ ତୁମ୍ଭ ବଇଷ୍ଣବୀ ମାୟା ।

ଯେବଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଏଥେଁ ଆସିଅଛି ମୁହିଁ

ସେ କଥା ମୋଠାରୁ ଏବେ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

କୁଣ୍ଡଳୀ ପର୍ବତ ସୀମା ବେଣୀନଦୀ ତୀର

କୁଣ୍ଡୀ ନାମେ ନଗ୍ର ଅଛି ବିଦର୍ଭ ଦେଶରେ ।

ଭୀଷ୍ମକ ନାମରେ ସେହି ଦେଶ ନରପତି

ସାମବେଦୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେ ଉତ୍ତମ ଦ୍ୱିଜାତି ।

ସତ୍ୟବତୀ ନାମେ ତାଙ୍କ ପାଟ ମହାଦେଈ

ରୁକ୍ମିଣୀ ନାମରେ କନ୍ୟା ଅଛି ଅବିବାହୀ ।

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ରୂପେ ଅନୁପମା

ସାକ୍ଷାତରେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ସେହି ରାଜଜେମା ।

କହିଲେ ନ ସରେ ତାର ଅଛି ଯେତେ ଗୁଣ

କେତେକାଳ ବସି ଧାତା କରିଛି ନିର୍ମାଣ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରତିମା ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ରୂପକାନ୍ତି

ସମାନ ନୁହନ୍ତି ତାକୁ ଶଚୀ ହୈମବତୀ ।

ବଦନ ଦେଖିଲେ ଚନ୍ଦ୍ର ପଳାଇବ ଲାଜେ

ସିନ୍ଦୂରେ ମୁକୁତା ପ୍ରାୟ ଦଣ୍ଡ ଶୋଭା ସାଜେ ।

ଶରୀର ଅଟଇ ତାର କାମ ସିଂହାସନ

କଟାକ୍ଷ ବାଣରେ ମୋହି ପାରେ ତ୍ରିଭୁବନ ।

ବଚନ ଶୁଣିଲେ ଲାଜେ ପଳାଇବେ ପିକ

ଜିତେନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଣେ ସମ ନୁହନ୍ତି ସନକ ।

ପଦ୍ମିନୀ ନାୟିକା ସେ ଅଟେ ନବବାଳା

ହସ୍ତେ ପଦ୍ମ ପାଦେ ପଦ୍ମ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ କମଳା ।

ତା ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣିବା ପାଇଁ ଶକ୍ତି ଅଛି କାର

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳରେ ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ।

ଯେତେ ଗୁଣ ବାଛ ତେତେ ଅଛି ତାର ତହିଁ

ଅବିଗୁଣ ବାଛିବାକୁ ଏକମାତ୍ର ନାହିଁ ।

ତା ପାଇଁ ତା ପିତା ସ୍ୱୟମ୍ଭର କରିଥିଲେ

ଏକାବେଳେ ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଆସି ରୁଣ୍ଡ ହେଲେ ।

ଆଠମାସ ପରିଯନ୍ତେ ସର୍ବେ ଥିଲେ ରହି

ରୁକ୍ମିଣୀ ତାହାଙ୍କୁ ନିତ୍ୟ ଦେଖୁଥାଏ ଯାଇ ।

କେହି ଜଣେ ନ ରୁଚିଲା ମନକୁ ତାହାର

ତେଣୁ ଗଳେ ମାଳା ଦେଇ ନ ବରିଲା ବର ।

ଲଜ୍ଜାପାଇ ଫେରିଗଲେ ସକଳ ନୃପତି

ସେ ଦିନ ରୁକ୍ମିଣୀ ମନେ ଲଭିଥିଲା ଶାନ୍ତି ।

ଏବେ ବିଭା ହେବାପାଇଁ ବଳିଲା ତା ମନ

ମାତା ପିତା ଜାଣି କଲେ ବର ଅନ୍ୱେଷଣ ।

ରୁକ୍ମଣ ନାମରେ ତାର ଅଟେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭାଇ

ଶିଶୁପାଳକୁ ସେ ବରିଅଛି ତାର ପାଇଁ ।

ଏହି ମାଘ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ପଞ୍ଚମୀର ଦିନ

ବିଭାପାଇଁ କରିଅଛି ସର୍ବ ଆୟୋଜନ ।

ସର୍ବେ ସ୍ଥିର କରିଛନ୍ତି ଶିଶୁପାଳେ ଦେବେ

ରୁକ୍ମିଣୀ ମନକୁ ତାହା ନ ରୁଚିଲା କେବେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଦୟାମୟ ପ୍ରଭୂ ସର୍ବ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଆରତ ଭଞ୍ଜନ ନାମେ ବାନା ଅଛି ବହି ।

ତୁମ୍ଭଠାରେ ନିଜ ଆତ୍ମା ସମର୍ପି ରୁକ୍ମିଣୀ

ଅତି ଆର୍ତ୍ତେ ପଠାଇଛି ମୋତେ ଡାକିଆଣି ।

ଯଦ୍ୟପି ତାଠାରେ ଦୟା ନ କରିବ ତିଳେ

ନିଶ୍ଚେଁ ପ୍ରାଣ ହରାଇବ ପଡ଼ି ସେ ଅନଳେ ।

ତୁମ୍ଭରୂପ ଅନୁରୂପେ କନ୍ୟା ସେହି ଜାଣ

ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁଖେ କାଳି ଦେଇ ତାକୁ ଆଣ ।

ଅକର୍ମ କର୍ମ ଦାୟକ ତୁମ୍ଭେ ଦୟାନିଧି

କ୍ଷଣକରେ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିପାର ସିଦ୍ଧି ।

ଏଥିପାଇଁ ଆସିଅଛି ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭ ପାଶ

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀଙ୍କି ପ୍ରଭୁ ନ କର ନିରାଶ ।

ଏତେ କହି ବିପ୍ରବର ବସ୍ତ୍ର ଗଣ୍ଠି ଫେଡ଼ି

ଭାଷାପତ୍ର ସମର୍ପିଲେ ଶିରେ କର ଯୋଡ଼ି ।

ଆନନ୍ଦରେ ଗଦ ଗଦ ହୋଇ ଶିରୀପତି

ଆପଣେ ଘେନିଲେ ତାହା ପଦ୍ମକର ପାତି ।

ନିଜ ହସ୍ତେ ମୁଦ ଭାଙ୍ଗି କମଳଲୋଚନ

ଏକାଗ୍ର ଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାହିଁ କରନ୍ତି ପଠନ ।

ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଣାମ ଭୂମିଗତ ଶତେବାର

ତହିଁପରେ କରୁଅଛି କୋଟି ନମସ୍କାର ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେବ ଜଳ ସ୍ଥଳ ବାୟୁ ଅଗ୍ନି ବ୍ୟୋମ

ବିଶେଷରେ ବୋଲାଉଛ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ ।

ଜଗତର ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ସଂହାର କରତା

ଯୋଗ ଜ୍ଞାନ ଆଦି ବେଦ ବେଦାନ୍ତ ବକତା ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗାଦି ଯେତେ

ମହା ପ୍ରଳୟରେ ରଖୁଅଛ ଗର୍ଭଗତେ ।

ପୁଣି ଇଚ୍ଛା ହେଲେ ସୃଷ୍ଟି ସରଜନା କରି

ଯେଝା ପଦ ଦେଇ ତାକୁ ରଖୁଛ ଆବୋରି ।

ଅଚିନ୍ତ୍ୟ ମହିମା ପ୍ରଭୁ ଅଟଇ ତୁମ୍ଭର

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅନାଦି ଆଦି ତୁମ୍ଭେ ନିରାକାର ।

ଘଟ ପଟ ଆଦିକରି ବସ୍ତୁ ଅଛି ଯେତେ

ଦାରୁ ଶିଳା ତୃଣ ପତ୍ର ମୃତ୍ତିକା ସହିତେ ।

ସବୁଠାରେ ପୂରିଅଛି ତୁମ୍ଭ କଳେବର

ଭାବକୁ ନିକଟ ପୁଣି ଅଭାବକୁ ଦୂର ।

ବିଷମ ସଙ୍କଟ କାଳ ପଡ଼ିଅଛି ମୋତେ

ଏଥିରୁ ଉଦ୍ଧାରି ନିଅ ଦୟାକରି ଚିତ୍ତେ ।

ଜନ୍ମଜନ୍ମାନ୍ତରେ ଦାସୀ ମୁଁ ଅଟେ ତୁମ୍ଭର

ଏ ଜନ୍ମେ କିପାଇଁ ମୋତେ କରୁଅଛ ପର ।

ହୋମଘୃତ ନେଉଅଛି ଶ୍ୱାନ କରି ମାୟା

ତଥାପି ତୁମ୍ଭର ହୃଦେ ନୋହିଲାତ ଦୟା ।

ଦୁରାତ୍ମା ପାପିଷ୍ଠ ମୂଢ଼ ମୋ ଭାଇ ରୁକ୍ମଣ

ତୁମ୍ଭେ କି ନ ଜାଣ ପ୍ରଭୁ ତାର ଦୁଷ୍ଟପଣ ।

ସେ ଏବେ ମୋ ପାଇଁ ଶିଶୁପାଳକୁ ବରିଛି

ଏହି ପଞ୍ଚମୀରେ ବିଭା କରିବ କହୁଛି ।

ବିଭାଘର ଆୟୋଜନ ହେଲାଣି ସମସ୍ତ

ଶିଶୁପାଳଠାରେ ମୋର ନ ବଳଇ ଚିତ୍ତ ।

ତେଣୁ ଏ ଶରୀରେ ମୋର ପ୍ରୟୋଜନ ନାହିଁ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆସିବାଯାଏ ଅଛି ବାଟ ଚାହିଁ ।

ଯଦ୍ୟପି ମୋଠାରେ ଦୟା ନ କରିବ ନାଥ

ନିଶ୍ଚେ ପ୍ରାଣ ହରାଇବି ଏ ମୋର ନିୟତ ।

ଆତ୍ମଘାତୀ ହେବି ପଛେ ନୋହୁ ମାନଭଙ୍ଗ

ଛାର ଶିଶୁପାଳ ଛୁଇଁ ନ ପାରେ ମୋ ଅଙ୍ଗ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣର କନ୍ୟା ମୁହିଁ ଅଟଇ ଯୁକତେ

ଜନମୁଖେ ଅପବାଦ ନୋହୁ କିନା ମୋତେ ।

ଶୋକଜଳେ ବୁଡ଼ିଅଛି ଶିଶୁପାଳ ଭୟେ

ଏଥିରୁ ଉଦ୍ଧାରି ମୋତେ ନିଅ ଦେବରାୟେ ।

ପ୍ରିୟବତୀ ଭାର୍ଯ୍ୟା ଯେବେ ପତି ଅଭିଳାଷୀ

ବିପଦରେ ତାକୁ ରକ୍ଷା କରେ ପତି ଆସି ।

ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭ ପାଦପଦ୍ମେ ପଶିଲି ଶରଣ

ଏ ଘୋର ବିପଦୁଁ ରକ୍ଷାକର ନାରାୟଣ ।

ତୁମ୍ଭ ବ୍ୟତିରେକେ ମୋର ନାହିଁ ଆନ ଗତି

ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ନିଜ ଦାସୀ ତୁମ୍ଭେ ମୋର ପତି ।

ସିଂହ ଘରଣୀକି ଯେବେ ଛୁଇଁବ ଶୃଗାଳ

କେ ଲଜ୍ଜା ପାଇବ ପ୍ରଭୁ ମନେ ମନେ ଭାଳ ।

ଆକାଶରେ ସଲିଳକୁ ଚାତକ ପରାୟେ

ଆଶା କରିଅଛି ତବ ଆଗମନ ଯାଏ ।

ଏଥିରେ ଯଦ୍ୟପି ମୋତେ କରିବ ନିରାଶ

ନିଶ୍ଚୟେ ପାଇବ ପ୍ରଭୁ ସ୍ତିରୀହତ୍ୟା ଦୋଷ ।

ଏମନ୍ତ ବିନୟ ଭାଷା ସ୍ୱହସ୍ତେ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଲେଖିଥିଲେ ଆପେ ତାହା ପଢ଼ି ଚକ୍ରପାଣି ।

ମୁଦ ସହିତରେ ଶିରେ ଲଗାଇ ସତ୍ୱର

ବ୍ରାହ୍ମଣ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ କହନ୍ତି ମଧୁର ।

ପର ଉପକାରୀ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଦ୍ୱିଜଶ୍ରେଷ୍ଠ

ତେଣୁ ସିନା ଆସିଅଛ ଏତେ ଦୂର ବାଟ ।

ସ୍ୱଚକ୍ଷୁରେ ସେ କନ୍ୟାକୁ ଦେଖିନାହୁଁ ଆମ୍ଭେ

ପରତେ ଯାଉଛୁ ଆସି କହିବାରୁ ତୁମ୍ଭେ ।

ସେ ଯେବେ ଆମ୍ଭକୁ ଦୃଢ଼େ କରିଛି ଆକାଙ୍‌କ୍ଷା

ଭାବ ଅନୁରୂପେ ଆମ୍ଭେ ହେଲୁ ତାର ସଖା ।

ପୁଣି ତ ଆପଣ ଆସି କହୁଛନ୍ତି ଏତେ

ଧର୍ମହାନୀ ହେବ ନିଶ୍ଚେଁ ଆମ୍ଭର ନ ଯାନ୍ତେ ।

ସେ ଆମ୍ଭର ପ୍ରିୟବତୀ ଅଟେ ପାଟବଂଶୀ

ଆମ୍ଭେ ଥାଉଁ ଅନ୍ୟର କି ହୋଇବ ସେ ଦାସୀ ।

ଯିବି ଧାତିକାରେ ତାକୁ ଆଣିବଇଁ ହରି

ସେ ଦେବା ଲେଖା ପଢ଼ିଲି ଆଦି ଅନ୍ତ କରି ।

ସର୍ବେ ଦେଖୁଥିବେ ହରି ଆଣିବି ମୁଁ ବଳେ

ଏ କଥା ଗୋଟିକ ରହିଥାଉ କାଳେ କାଳେ ।

ଆଗଭର ହୋଇଅଛି ତା ଭାଇ ରୁକ୍ମଣ

ଦେଖିବା ତା ଠାରେ ଅଛି କେତେ ବୀରପଣ ।

କିପରି ତା ଭଗିନୀକି ରଖିବ ସେ ରଖୁ

ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଘେନି ଏହା ଜରାସନ୍ଧ ଦେଖୁ ।

ସବୁରି ମୁଖରେ କାଳି ଲଗାଇଣ ମୁହିଁ ।

ରୁକ୍ମିଣୀକି ବିଭାହେବି ଦେଖିବ ଗୋସାଇଁ ।

ଆହେ ଦ୍ୱିଜ ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଆମ୍ଭର ଏ ବାଣୀ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେ ଚଢ଼ି ଯିବୁ ଏହିକ୍ଷଣି ।

ଯଦ୍ୟପି ଇନ୍ଦ୍ର କୁବେର ଭାସ୍କର ବରୁଣ

ଦିଗପାଳମାନେ ଆସି କରିବେଟି ରଣ ।

ନବଖଣ୍ଡ ମେଦିନୀରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ରାଜା

ସେ ଯେବେ ରୁକ୍ମିଣୀ ପାଇଁ କରନ୍ତି ପରିଯା ।

ତଥାପି ତାହାକୁ ଆମ୍ଭେ ଆଣିବୁ ଅବଶ୍ୟ

ଏଥିରେ ସନ୍ଦେହ ତୁମ୍ଭେ ନ ବିଚାର ଲେଶ ।

ଏତେକ ସୁଲଭ ଆମ୍ଭେ ଛାଡ଼ିବୁ କେମନ୍ତେ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ତ ଆସିଛନ୍ତି ଏଥିର ନିମନ୍ତେ ।

ଇଦଂ ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ବଦୟନ୍ତି ଶୁକଯତି

ଶୁଣ ହୋ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ସୁଭଦ୍ରାର ନାତି ।

ପରମ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ପ୍ରଭୁ ଦେବରାଜ

ସାରଥିକି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ରଥ ବେଗେ ସାଜ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ରଥ ସଜାଇ ଦାରୁକ

ବାଛିଣ ଯୋଚିଲେ ତହିଁ ଉତ୍ତମ ଘୋଟକ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଳଶ ପରେ ଚିତ୍ରଧ୍ୱଜ ଉଡ଼େ

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ କିବା ଶୂନ୍ୟୁ ଖସି ପଡ଼େ ।

ସେ ରଥେ ବସିଲେ କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନ ବାଧଇ

ଯାହା ଇଚ୍ଛା କଲେ ତାହା ତକ୍ଷଣେ ମିଳଇ ।

ସେ ରଥ ସଜାଇ ଆପେ ସାରଥି ଆଣନ୍ତେ

ବିପ୍ର ହସ୍ତ ଧରି ବିଜେ କଲେ ଜଗନ୍ନାଥେ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବିଚାର କଲେ ନିସ୍ତରିଲି ମୁହିଁ

ଏ ଭବସଂସାରେ ଆଉ ଜନ୍ମ ମୋର ନାହିଁ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଆଜ୍ଞା ଦ୍ୟନ୍ତେ ପୀତବାସ

ଦାରୁକ ସାରଥି ବାହି ନେଲେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ।

ଉଡ଼ିଲେ ଘୋଟକମାନେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ମାର୍ଗେ

ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗେ ଲାଗିଯାନ୍ତି ପବନହୁଁ ବେଗେ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ନିଜପାଶେ ବସାଇ ଶ୍ରୀହରି

ପୂର୍ବମୁଖେ ଚଳିଗଲେ ଶୂନ୍ୟଗତି କରି ।

ଉଦ୍ଧବ ଅକ୍ରୂର ବସୁଦେବ ହଳଧାରୀ

ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି ଉଗ୍ରସେନ ଆଦିକରି ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଆରତ ହେବା ଜାଣି ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ

ଉଦବେଗେ ଚଳିଗଲେ କାହାକୁ ନ କହି ।

ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ରଥ କରେ ଦିବ୍ୟ ଗତି

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ କହିଲେ ତାହା ଦେଖି ବୃହସ୍ପତି ।

ଦେଖ ଦେଖ ଜଗନ୍ନାଥ ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ପାଇଁ

ଏକା ଯାଉଛନ୍ତି ନନ୍ଦିଘୋଷରେ ଆରୋହି ।

ନ ଜାଣି ରୁକ୍ମଣ ଶିଶୁପାଳେ ଅଛି ବରି

ଏହିକ୍ଷଣି ନେବେ କୃଷ୍ଣ ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କି ହରି ।

ଏହାଙ୍କ ଉଦରୁ ଜାତ ହୋଇଣ ମଦନ

ପୃଥ୍ୱୀଭାର ନିବାରିବେ ମାରି ଯାତୁଧାନ ।

ଏସନ ବିଚାର କରୁଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ

ରଥ ଚଢ଼ି ଗଗନରେ ଗଲେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଅଚ୍ୟୁତ ବୋଲଇ ଏହା ପରୀକ୍ଷିତ ଆଗେ

ଶୁକ ମହାମୁନି କହୁଛନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ର ଯୋଗେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ହରଣ ଗାଥା ସୁଧାରସ ବାଣୀ

ପବିତ୍ର ହୋଇବ ଜନେ କର୍ଣ୍ଣପଥେ ଶୁଣି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କଥା ଶୁଣ ଦିବ୍ୟରସ

ନିମନ୍ତ୍ରଣ ପାଇ ତେଣେ ରାଜା ଦମଘୋଷ ।

ପୁତ୍ରର ବିବାହ ପାଇଁ କଲେ ଅନୁକୁଳ

ବରବେଶେ ବାହାରିଲା ବୀର ଶିଶୁପାଳ ।

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ରରାଜା ଘେନି ସଙ୍ଗତରେ

ଜରାସନ୍ଧ ବିଜେ କଲା ବହୁତ ସମ୍ଭାରେ ।

ହାତୀ ରଥୀ ଅଶ୍ୱ ଆଦି ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା

ଗହଣ ଲଗାଇ ଚାଲିଯାନ୍ତି ଅକଳନା ।

ବାଜଇ ବିଜୟ ଶଙ୍ଖ ମଙ୍ଗଳ ମହୁରୀ

ବାଦ୍ୟ ନାଦ ଶବଦରେ କମ୍ପେ ତିନିପୁରୀ ।

ସଙ୍ଗୀରାଜାମାନଙ୍କର ଅପ୍ରମିତ ବଳ

ଦିଶନ୍ତି ଯେସନେ ମାଡ଼ିଆସେ ସିନ୍ଧୁଜଳ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ବୈଶ୍ୟ ଶୂଦ୍ର ଚାରିଜାତି

ଛତିଶ ପାଟକ ଲୋକେ ଘେନି ଚାଲିଛନ୍ତି ।

ଅସଂଖ୍ୟ ଧବଳ ଛତ୍ର ଅସଂଖ୍ୟ ଚାମର

ଗଗନେ ପତାକାରାଜି ଉଡ଼େ ଫରଫର ।

ଗୁରୁ ବିପ୍ର ପୁରୋହିତ ନଟ ଭାଟ ମୂଳେ

ଯାତ୍ରା ଗହଳରେ ଚାଲିଛନ୍ତି ଦଳେ ଦଳେ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଆଦିକରି ସକଳ ନୃପତି

ଶିଶୁପାଳ ସଙ୍ଗେ ହୋଇଛନ୍ତି ବରଯାତ୍ରୀ ।

ପଟୁଆର କରି ସର୍ବେ ପଥବାହି ଗଲେ

କୁଣ୍ତୀନଗ୍ର ନିକଟରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ରୁକ୍ମଣ ବାରତା ପାଇ ହୋଇଲା ଆନନ୍ଦ ।

ମୁଖ ବିକାଶଇ ଯେହ୍ନେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଚାନ୍ଦ ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ରାଜପୃଷ୍ଠେ ବସି

ପାଛୋଟାଇ ଘେନିଗଲା ଅଧବାଟୁ ଆସି ।

ଅମନାତ୍ୟଗଣ ଘେନି ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି

ଜଣ ଜଣ କରି ଖୋଜି ବିଚାର କରନ୍ତି ।

ରାଜାଙ୍କ ନଅର ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରିଙ୍କ ଉଆସ

ଯେଝା ଅନୁରୂପେ ଦେଲେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବାସ ।

ସୈନ୍ୟ ସେନାପତି ଘର ଅଶ୍ୱ ଗଜ ଶାଳ

ପୂର୍ବରୁ ସଜାଡ଼ି ରଖିଥିଲେ ମାଳ ମାଳ ।

ସମସ୍ତେ ରହିଲେ ଯାଇଁ ଯେ ଯାହାର ବାସେ

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ଚର୍ଚ୍ଚା କରନ୍ତି ହରଷେ ।

ସୁଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ପାନ କସ୍ତୁରୀ କର୍ପୂର

ଯେ ଯାହା ନିଯୋଗେ ଲାଗି ଦିଅନ୍ତି ଅପାର ।

ପାକଶାଳାରେ ବ୍ରାହ୍ମଣେ ରାନ୍ଧି ନାନାଦ୍ରବ୍ୟ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଥାଳିରେ ନେଇ ପରଷନ୍ତି ସର୍ବ ।

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ କୋଟି କୋଟି ଭୁଞ୍ଜି ଏକାବେଳେ

ଆଚମନ କରିଯାନ୍ତି ସୁବାସିତ ଜଳେ ।

ଅଧାମ ଗୋଟିକା ସର ଦହି ଛେନାପଣା

ଯେ ଯାହା ଲୋଡ଼ଇ ତାହା ମିଳେ ଅକଳନା ।

କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନ ମୁଖବାସ ଗୁଆ ପାନ

ଭୁଞ୍ଜି କରି ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ସର୍ବଜନ ।

ରାଜାଗଣ ଆଦିକରି ବାଦ୍ୟକାର ଯାଏ

ଆପଣେ ରୁକ୍ମଣ ଥାଇ ଚରଚା କରାଏ ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ହୋଇଛନ୍ତି ରୁଣ୍ତ

ଦେଖଣାହାରିରେ ପୂରିଅଛି ରାଜଦାଣ୍ତ ।

ପ୍ରତିଦ୍ୱାର ଦାଣ୍ତ ହାଟ ଦିଶେ ପରିମଳ

ଆନନ୍ଦରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ବୁଲି ଦଳଦଳ ।

ବାଜଇ ମହୁରୀ ଶଙ୍ଖ ମର୍ଦ୍ଦଳ କାହାଳୀ

ସୁଲକ୍ଷଣୀ ନାରୀମାନେ ଦ୍ୟନ୍ତି ହୁଳହିଳି ।

କେ ବୀଣା ବଜାଏ କେହୁ ଗାଉଅଛି ଗୀତ

ବେଶ୍ୟାଗଣ ବେଶ ହୋଇ କରୁଛନ୍ତି ନୃତ୍ୟ ।

ସୁଲଳିତ ହୁଳହୁଳି ପଞ୍ଚସ୍ୱର ନାଦ

ଶୁଣିତ ସକଳ ଲୋକ ହୁଅନ୍ତି ପ୍ରମୋଦ ।

ଛାୟାମଣ୍ତପ ଯେ ବେଦୀ ସୁସଞ୍ଚ ପାତନା

ରତନ ମଣ୍ତଣି ଦିଶେ ଏକୁ ଏକ ଜିଣା ।

ବରବେଶେ ବସିଅଛି ଶିଶୁପାଳ ବୀର

ବାହେ ଅସରଳା ସୂତା ଗଳେ ରତ୍ନହାର ।

କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ତଳ ଶିରେ ଶୋହଇ ମୁକୁଟ

ଅଙ୍ଗେ ରତ୍ନ ଆଭରଣ ଦିଶେ ଝଟ ଝଟ ।

ନୟନେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ ରେଖା ଶିରେ ପାଗବାନ୍ଧି

କଟିଦେଶେ ହଳଦିଆ ପାଞ୍ଚି ଅଛି ପିନ୍ଧି ।

କପାଳେ ସିନ୍ଦୂର ଟିକା ପାଦରେ ଅଳତା

ହସ୍ତରେ ଶ୍ରୀଫଳ କନ୍ଧେ ନୂତନ ପଇତା ।

ବେଦୀରେ ପଶ୍ଚିମ ଦିଗ ଅଧିବାସ ଘରେ

ଆନନ୍ଦେ ରହିଲା ବରଯାତ୍ରୀଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ।

ଶୁକ ବୋଇଲେ ହେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃମଣି

ଅତିଭାଗ୍ୟେ ଭାଗବତ ପୁରାଣର ବାଣୀ ।

ସପତ ସମୁଦ୍ର ପାଣି କେ ଶୋଷି ପାରିବ

ନଦୀବାଲି ଗଣି ସଂଖ୍ୟାକରି କେ କହିବ ।

ବିଷ୍ଣୁର ମହିମା ହାଦେ ଆଦି ଅନ୍ତ ନାହିଁ

କେ ବର୍ଣ୍ଣି ପାରିବ ତାହା ନରଦେହ ବହି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ବିଭା ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଚରିତ

କହନ୍ତେ ନ ସରେ ଯାର ଲ ମିଳଇ ଅନ୍ତ ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ବରଯାତ୍ରୀପଣେ

ଶିଶୁପାଳ ସଙ୍ଗେ ଆସିଅଛନ୍ତି ଗହଣେ ।

ଏମନ୍ତ ସମ୍ଭାର ଦେଖି ଦାସୀଗଣ ଖରେ

ଧାଇଁ ଯାଇ ଜଣାଇଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ଛାମୁରେ ।

ବର ବରଜାତି ଆସି ରହିଲେଣି ସବୁ

ଏ ରାତି ପାହିଲେ ମାଗୋ କାଲି ବିଭା ହେବୁ ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀଦେବୀ ହୋଇଲେ ବିକଳ

କମଳ ନୟନ ଫୁଟି ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ।

ଆହା କୃଷ୍ଣ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ବୋଲିଣ ସୁମରି

କେଶବାସ ଅସମ୍ଭାଳ ଲୋଟନ୍ତି ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଓଷ୍ଠ କଣ୍ଠ ସହିତରେ ତାଳୁ ଗଲା ଶୁଖି

ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ ଶୋକକରି ବୋଇଲେ ଗୋସଖି ।

ଦ୍ୱିଜବର ଗଲାବେଳୁ ଚାହିଁଅଛି ବାଟ

ଚାରିଆଡ଼େ ଦିଶୁଛନ୍ତି ମୋତେ ନନ୍ଦଚାଟ ।

ଗଗନର ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ ବଢ଼ାଇଲି ହସ୍ତ

ସ୍ୱପ୍ନଧନ କାହୁଁ ମୋତେ ହେବ ପରାପତ ।

ଫାନ୍ଦ ପାତିଲେ କି ବାୟୁ ହୋଇପାରେ ବନ୍ଦୀ

କୋଇଲି ସୂତାରେ ଗଜ କେ ରଖିବ ବାନ୍ଧି ।

ସମୁଦ୍ର ତରିବ କାହୁଁ ବାନ୍ଧି ତୃଣ ଭେଳା

ଦେବଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ କାହିଁ ମାନବଙ୍କ ମେଳା ।

ବକ ସଙ୍ଗେ କାକ କାହୁଁ ହୋଇବ ସମାନ

ସିଂହପୁରେ ଶୃଗାଳକୁ ମିଳଇ କି ସ୍ଥାନ ।

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତେ ଯେ ପ୍ରଭୁ ଠାକୁର

ସେ ଲୋଡ଼ିଲେ କେଉଁକଥା ଅଭାବ ତାଙ୍କର ।

କେତେ ନାରୀରତ୍ନ ଅବା ନ ମିଳିବ ତାଙ୍କୁ

କିପାଁ ଏତେ ଶ୍ରମ ପାଇ ଆସିବେ ଏଥକୁ ।

ବତିଶ ସହସ୍ରନାରୀ ଇନ୍ଦ୍ର ତାଙ୍କୁ ଦେଲେ

ଆପଣେ ପାଦରେ ବନ୍ଦି ପୂଜାକରି ଗଲେ ।

ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଜଳରେ କି ଦୂର ହୁଏ ତୃଷା

ମୁହିଁ ନିଲକ୍ଷଣୀ ବୃଥା ବଳାଇଛି ଆଶା ।

ମୋର ଏ ବିକଳ ଦେଖି ବୃଦ୍ଧ ଦ୍ୱିଜ ଗଲେ

ଯାଉ ଯାଉ ଟାଟେ ଅବା ଫୁଟିଣ ରହିଲେ ।

କିବା ପଥଶ୍ରମ ହେତୁ ସେ ବୃଦ୍ଧ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଅତି କଷ୍ଟେ ଭୋଗକରି ଲଭିଲେ ମରଣ ।

ବାଟବଣା ହୋଇ ଅବା ପଶିଲେ ଅବାଟେ

କିବା ବଧକଲେ ତାଙ୍କୁ ବ୍ୟାଘ୍ର ଚୌର ଖଣ୍ଟେ ।

ସିଂହ କି ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳ ଅବା ବନହସ୍ତୀ ମିଳି

ଖାଇଥିବେ ନୋହିଲେ ତ ଦେଇଥିବେ ଦଳି ।

କି ଅବା ମୋ ଭାଇ ତାଙ୍କୁ ବାଟରେ ଦେଖିଲା

ଏଥିର କାରଣ କିଛି ଜଣା ତ ନ ଗଲା ।

କିବା କେଉଁ ବ୍ୟାଧି ଜାତ ହେଲା ତାଙ୍କ ଦେହେ

ନ ଯାଇ ରହିଲେ ଅବା ଆପଣାର ଗୃହେ ।

ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁରେ ଅବା ନ ପାରିଲେ ପଶି

କିବା ଗଉରବେ ରୁହାଇଲେ ହୃଷୀକେଶୀ ।

କି ଅବା ମୋ କଥା ପ୍ରଭୁ ନ ଶୁଣିଲେ କାନେ

ତେଣୁ ଦେଖା ନ ଦେଲେ ସେ ବିପ୍ର ଅପମାନେ ।

ଏତେ କହୁ କହୁ ଦେବୀ ହତଜ୍ଞାନ ହୋଇ

ଭୂତଳେ ପଡ଼ିଲେ ନିଜ ବିବେକ ହରାଇ ।

ଦାସୀ ପରିବାରୀଗଣ ସିଞ୍ଚାବିଞ୍ଚା କଲେ

ପୁଣି କ୍ଷଣକରେ ଦେବୀ ଚେତନା ପାଇଲେ ।

ବୋଲନ୍ତି ଭୋ ଧର୍ମ ମୋତେ ନୋହିଲଟି ସାହା

ଛାର ଶିଶୁପାଳ ପୁଣି ହେବ ମୋର ନାହା ।

ଏଡ଼େ ହୀନକଥା ମୁହିଁ ଶୁଣିଲି ମୋ କର୍ଣ୍ଣେ

ନିର୍ଲ୍ଲଜ ଜୀବନ କିପାଁ ଅଛି ଅକାରଣେ ।

ଖାଇବି ଗରଳ ପ୍ରାଣେ ଆଶା ନାହିଁ ଆଉ

କୃଷ୍ଣ ନାମ ଧରି ମୋର ଜୀବ ଚାଲିଯାଉ ।

ଏ କଥା ତ୍ରିଜୀବୀ ହୋଇଥିବ କାଳ କାଳ

ଛୁଇଁ ନ ପାରଇ ମୋତେ ପାପୀ ଶିଶୁପାଳ ।

ଏମନ୍ତ ବିଳାପ ବସି କରନ୍ତେ ରୁକ୍ମିଣୀ

କରଯୋଡ଼ି ଜଣାଇଲା ସୁମେଧା ମିତଣୀ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ତୁ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଛୁ ଅବତରି

ଆଦି ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ତୁ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ମନୋହାରୀ ।

ଯହିଁକି ଭରସା ରଖି କରିଛୁ ନିର୍ବନ୍ଧ

ସେ କାର୍ଯ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ତୋର ହେବ ଜାଣ ସିଦ୍ଧ ।

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେ ବସି ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟ

ଏଠାରେ ଏକ୍ଷଣି ତୋତେ ନେବେ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ।

ମୁଁ ଯାହା କହିଲି ଏହା ଅଟେ ତଥ୍ୟବାଣୀ

ନାରଦ ଋଷିଙ୍କ ମୁଖୁଁ ପୂର୍ବେ ଥିଲି ଶୁଣି ।

ଆମ୍ଭେ ସର୍ବେ ଶାପଘେନି ହୋଇଥାଇ ଜାତ

ଅନେକ ଜନ୍ମର କଥା ଜାଣେ ଆଗୋ ମାତ ।

ସେ କଥାକୁ ମିଥ୍ୟାବୋଲି ନ ବିଚାର କିଛି

ସର୍ବଶୁଭ ଆଗମନ ମୋତେ ଦିଶୁଅଛି ।

ତୁ କିସ ନ ଜାଣୁ ମାଗୋ ମୁଁ କହିବି ବୋଧି

ଦୂତ ବିଳମ୍ବରେ ନିଶ୍ଚେଁ କାର୍ଯ୍ୟ ହୁଏ ସିଦ୍ଧି ।

ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଣ ଏଥୁ ଯାଇଛନ୍ତି ଦ୍ୱିଜ

ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଦେବରାଜ ।

ବେଳ ନ ବଳିବ ନିଶ୍ଚେଁ ଆସିବେ ମାଧୋଇ

ତେତେବେଳେ ଦେବୁଟିକି ତୁ ମୋତେ ବଧାଇ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ଏହା ପ୍ରତେ ଯାଉ ନାହିଁ

ସତେ କି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଜି ଆସିବେ ମୋ ପାଇଁ ।

କାହିଁ କୁଣ୍ତୀନଗ୍ର କାହିଁ ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁର

ଅଗମ୍ୟ ବନ କନ୍ଦର ପଥ ବହୁଦୂର ।

ଏତେଦୂର ଲଙ୍ଘି କୃଷ୍ଣ ମୋ ପାଇଁ ଆସିବେ

ଲେଉଟି ବାରତା ଘେନି ବ୍ରାହ୍ମଣ ମିଳିବେ ।

ବର ବରଜାତିମାନେ ସର୍ବେ ଛନ୍ତି ବସି

ସାତଘଡ଼ି ବେଳ ଏବେ ହୋଇଲାଣି ଆସି ।

ବାଟ ମଙ୍ଗଳନ ସାରି କଲେଣି ବରଣ

ସଭାକରି ବସିଛନ୍ତି ସବୁ ନୃପରାଣ ।

ମେଷଲଗ୍ନ ବେଳ ଅଟେ ତେରଘଡ଼ି ସଂଖ୍ୟା

ହସ୍ତଗ୍ରନ୍ଥି ପଡ଼ିବାକୁ ରହିଅଛି ଏକା ।

ଏତେବେଳେ ସଖି ଆଉ ଉପାୟ ତ ନାହିଁ

କେବଳ ମରିବି ବିଷ ପାନକରି ମୁହିଁ ।

ସରିଲା କଥାରେ ଆଉ କି ଅଛି ଭରସା

ଦରିଦ୍ର ଲୋକର ଯେହ୍ନେ ଧନୀ ହେବା ଆଶା ।

ଏମନ୍ତ କହି ରୁକ୍ମିଣୀ ପଡ଼ିଲେକ ଢଳି

ସୁମେଧା ଅଇଲା ତାଙ୍କୁ କୋଳକରି ତୋଳି ।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ମାର୍ଜ୍ଜନା କରି ମୁଖେ ଜଳ ସିଞ୍ଚି

କୁସୁମ ବିଞ୍ଚିଣ ଧରି କୋମଳରେ ବିଞ୍ଚି ।

ଘଡ଼ିକେ ଚେତନା ପାଇ ଭୀଷ୍ମକ କୁମାରୀ

ଆହା କୃଷ୍ଣ ପ୍ରାଣନାଥ ବୋଲି ଶୋକକରି ।

ବିକଳ ହୁଅନ୍ତି ଅଙ୍ଗୁ ବହିପଡ଼େ ଝାଳ

ହୃଦୟ ପୋଡ଼ଇ ଯେହ୍ନେ କ୍ରୋଟର ଅନଳ ।

ସୁମେଧା ବୋଇଲେ ମାଗୋ ଦଣ୍ତକର କଥା

ବିଧାତାର ଘଟସୂତ୍ର ନୁହଇ ଅନ୍ୟଥା ।

ଆଗତ କଥାକୁ କିପାଁ ଶୋଚନା ତୁ କରୁ

କ୍ଷଣକରେ ଆନ ହେବ ବିଧାତା ବଳରୁ ।

ଦେହଧାରୀ ହେଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ଦୁଃଖସୁଖ ଅଛି

କର୍ମର ଲିଖନ କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି କିଛି ।

ଯାହାର କର୍ମରେ ଯାହା ଲେଖିଥାଏ ଷଠୀ

କାହାର ସାଧ୍ୟରେ ତାହା ଆନ ହୋଇବଟି ।

ପଣ୍ତିତେ କହନ୍ତି କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର ଜଗତ

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ କ୍ଷଣକରେ ହୁଏ ବିପରୀତ ।

ଏକ୍ଷଣି ଆସିବେ ଦ୍ୱିଜ ଶୁଭବାର୍ତ୍ତା ଘେନି

ଛାଡ଼ ଛାଡ଼ ଚିନ୍ତା ମାଗୋ ବିଷ୍ଣୁର କାମିନୀ ।

ଦୁର୍ଗତିନାଶିନୀ ଦୁର୍ଗା ପାଦେ କର ଲୟ

ତା ଆଜ୍ଞାରେ ଏହିକ୍ଷଣି ହେବ ତୋର ଜୟ ।

ସୁମେଧା ମୁଖରୁ ଶୁଣି ଏମନ୍ତ ବଚନ

ମହାମାୟାଙ୍କୁ ରୁକ୍ମିଣୀ ବସି କଲେ ଧ୍ୟାନ ।

ଦୁର୍ଗତି ନାଶିନୀ ମାଗୋ ଜଗତର ମାତା

ମହାଘୋର ବିପଦରୁ ତୁହି ସେ ରଖନ୍ତା ।

ଜ୍ୟୋତିରୂପା ଆଦିଶକ୍ତି ଜୟା ତୁ ବିଜୟା

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଯାକରେ ପୂରି ରହିଛି ତୋ କାୟା ।

ସବୁରି ହୃଦରେ ଜ୍ଞାନରୂପେ ଅଛୁ ରହି

ତୋ ଆଜ୍ଞା ଲଙ୍ଘନ କରି ନ ପାରନ୍ତି କେହି ।

ସ୍ତିରୀଏ ଜାଣନ୍ତି ମାଗୋ ସ୍ତିରୀଙ୍କ ବେଦନା

ଏ ଘୋର ସଂକଟକାଳେ ହୁଅ ବଜ୍ରସେହ୍ନା ।

ବସୁଦେବ ସୁତ ବାସୁଦେବ ମୋର ପତି

ଅଦ୍ଭୁତେ ତାହାଙ୍କୁ ଆଣି ଦିଅ ଭଗବତୀ ।

ଦୁଷ୍ଟରାଜାମାନଙ୍କର ବଳ କ୍ଷୟ ହେଉ

ପାପୀ ଶିଶୁପାଳ ଲାଜେ ବାହୁଡ଼ିଣ ଯାଉ ।

ସବୁରି ଆଗରୁ ମୋତେ ନିଅନ୍ତୁ ଶ୍ରୀହରି

ସର୍ବଦା ରହିବି ତାଙ୍କ ପଦସେବା କରି ।

ଦୁର୍ଗମାଖ୍ୟ ଦୈତ୍ୟ ମାରି ଦୁର୍ଗା ତୁମ୍ଭ ନାମ

ଦୁର୍ଗା ଦୁର୍ଗା ସୁମରନ୍ତେ ପୂର୍ଣ୍ଣହୁଏ କାମ ।

ଏସନେକ ସ୍ତୁତି ଯହୁଁ କଲେକ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଅଦ୍ଭୁତେ ଶୁଭିଲା ତାଙ୍କୁ ଆକାଶର ବାଣୀ ।

ଭୀଷ୍ମକ ନନ୍ଦିନୀ ତୁଗୋ ନ ହୁଅ ବିମନ

କୃଷ୍ଣ ଆସୁଛନ୍ତି ଚଢ଼ି ନନ୍ଦିଘୋଷ ଯାନ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ନିଜସଙ୍ଗେ ଘେନି ବ୍ରହ୍ମରାଶି

ନିକଟରେ ପରବେଶ ହୋଇଲେଣି ଆସି ।

ମନୋରଥ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏବେ ହୋଇଲା ତୁମ୍ଭର

ଭେଟିବ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଉ ସନ୍ଦେହ ନ କର ।

ଶୁଣିଣ ପରମ ତୋଷ ହୋଇଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଆଦିତ୍ୟ ଉଦୟେ ଯେହ୍ନେ ବିକଶେ ନଳିନୀ ।

ଛାଡ଼ିଲେ ମନରୁ ଦେବୀ ଥୋକାଏ ସନ୍ଦେହ

ଆନନ୍ଦରେ ପୁଲକିତ ହେଲା ତାଙ୍କ ଦେହ ।

ସୁମେଧା ହରଷ ହୋଇ ବୋଲେ ଗୋ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଅନ୍ୟଥା ନୁହଇ କେବେ ଦେବତାଙ୍କ ବାଣୀ ।

ମଙ୍ଗଳ ସୂଚନା ଏହି ଆକାଶ ବଚନ

ଏକ୍ଷଣି ଆସିବେ ନିଶ୍ଚେଁ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ ।

ସୁମେଧା ବଚନେ ଦେବୀ ହେଲେ ତୋଷମତି

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି ଜଗନ୍ନାଥ

ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଆସୁଥିଲେ ଚଢ଼ି ନିଜ ରଥ ।

ମନବେଗେ ଯାନ ଚଳି ଆସଇ ଗଗନେ

କୁଣ୍ତୀନଗ୍ରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ସାତଘଡ଼ି ମାନେ ।

କୁଣ୍ତଳି ପର୍ବତ ତଳେ ବେଣୀନଦୀ ତୀରେ

ଆକାଶରୁ ଖସି ଯାନ ରହିଲା ସଧୀରେ ।

ତିନିଯୁଣ ଆୟତନ ମନୋହର ତୋଟା

ଦୁର୍ବାସା ଋଷି ଆଶ୍ରମ ସେହି ସ୍ଥାନ ଗୋଟା ।

ନାନାବିଧ ତରୁଲତା ବିରାଜନ୍ତି ତହିଁ

ସେ ତୋଟାରେ ବିଜେ କଲେ ରଥରୁ ଓହ୍ଲାଇ ।

ସେ ସ୍ଥାନକୁ କୁଣ୍ତୀନଗ୍ର ଯୋଜନେକ ଦୂର

ରମ୍ୟସ୍ଥାନ ଦେଖି ବିଜେ କଲେ ଚକ୍ରଧର ।

ଅଶ୍ୱଙ୍କୁ ଫିଟାଇ ରଥ ରୁହାଇଲା ସୁତ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ ବୋଲନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଛାମୁରେ ବାର୍ତ୍ତା ଦିଅ ବେଗେ ଯାଇ

ଆକୁଳ ସେ ହେଉଥିବ ତୁମ୍ଭ ବାଟ ଚାହିଁ ।

ଆମ୍ଭେ ଆସିବାର କଥା ବେଗେ ଯାଇ କହ

ଶୁଣିଲେ ଫିଟିବ ତାଙ୍କ ମନରୁ ସନ୍ଦେହ ।

ଏତେ ବୋଲି ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ କୋଳାଗ୍ରତ କରି

ଜୟମଙ୍ଗଳ ନାମରେ ମାଳା କରେ ଧରି ।

ବୋଇଲେ ଯେ ଦ୍ୱିଜ ଏହିମାଳା ତୁମ୍ଭେ ନେବ

ଆମ୍ଭ ଦତ୍ତବୋଲି କହି ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଦେବ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଦ୍ୱିଜବର ଉଠିଲେ ବହନ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିବା ପାଇଁ ନ ବଳଇ ମନ ।

ପୁଣି ଶ୍ରୀମୁଖରୁ ଦୃଢ଼ ବାରତା ସେ ପାଇ

କାର୍ଯ୍ୟାର୍ଥୀ ହୋଇଣ ଶୀଘ୍ରେ ଗଲେ ପିଠିଦେଇ ।

ପାଦୁକା ମନ୍ତ୍ରର ବଳେ ଚଳି ଅତିଖରେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇ ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ପୁରେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଦାସୀଗଣେ ଥିଲେ ବାଟ ଚାହିଁ

ଅଇଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲି ଜଣାଇଲେ ଯାଇ ।

ସ୍ଫୁରିଲା ବାମ ନୟନ କଥା ହେଲା ଜୟେ

ଦଧି ମାଛ ଶଙ୍ଖଚିଲ ଆଗେ ଦେଖାଯାଏ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଦେବୀ ଦୂରେ ଦେଲେ ଦୃଷ୍ଟି

ଦେଖିଲେ ଆସୁଅଛନ୍ତି ସେହି ବିପ୍ରଗୋଟି ।

ଚାଲିବା ସମୟେ ଅଙ୍ଗୁ ବହୁଅଛି ଝାଳ

ପ୍ରଖର ନିଶ୍ୱାସ ବହେ ମନର ଚଞ୍ଚଳ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ

ମାଳଗୋଟି ଥୋଇ ତାଙ୍କ ଆଗେ ଉଭାହେଲେ ।

ସୁମେଧା ନିରେଖି ଚାହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବଦନ

ବିଚାରଇ ନିଶ୍ଚେଁ ହେଲା ଶୁଭ ଆଗମନ ।

ଏହାଙ୍କ ମୁଖରେ ହର୍ଷପୂରି ରହିଅଛି

ଏହି ସଂକେତରୁ କାର୍ଯ୍ୟ ହେଲା ମୁଁ ଜାଣୁଛି ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ପଣ୍ତା ତୁମ୍ଭେ ମୋର ପିତା

ମୋ ପାଇଁରେ ଗଲ ଯେଣୁ ଏତେଦୂର ପନ୍ଥା ।

ଚାତକ ପରାୟେ ଚାହିଁ କରିଛି ମୁଁ ଆଶ

ନିରାଧାର ବାକ୍ୟ କହି ମନ କର ତୋଷ ।

ଭୋ ବିପ୍ର ଦ୍ୱାରକା ଗଲ ଏତେ ଦୁଃଖପାଇ

ସେଠାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭେଟ ପାଇଲ କି ନାହିଁ ।

ତୁମ୍ଭ ମୁଖୁ ମୋର ଦୁଃଖ ଶୁଣିଲେ କି ହରି

ସକଳ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ମୋତେ କହ ତଥ୍ୟକରି ।

ଏତେ ବୋଲି ମସ୍ତକରେ ଯୋଡ଼ି ବେନିପାଣି

ବ୍ରାହ୍ମଣର ପାଦତଳେ ପଡ଼ିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ସୁମେଧାକୁ ଆଦି ଯେତେ ସହଚରୀ ଥିଲେ

ନମ୍ର ହୋଇ ବିପ୍ରପାଦେ ସମସ୍ତେ ପଡ଼ିଲେ ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁକଲ୍ୟାଣ କରି ଦ୍ୱିଜବର

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଚାହିଁ ଧୀରେ କହିଲେ ଏ ଗିର ।

ଆଗୋ ମାତ ମୁଁ ଜାଣଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ

ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାରେ ବିଷ୍ଣୁ ପାଦତଳେ ଖଟ ।

ମାନବ ଶରୀରେ ଧରି ସେହି ନାରାୟଣ

କୃଷ୍ଣରୂପେ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ଅନାଦି କାରଣ ।

ଶ୍ରୀଭୁଜରେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ସାଜେ

ଦ୍ୱାରକା ଭୁବନ ମଧ୍ୟେ କରିଥିଲେ ବିଜେ ।

ଖଣ୍ତେଦୂର ମୁଁ ଯିବାର ଦେଖି ବ୍ରହ୍ମରାଶି

ସିଂହାସନ ଛାଡ଼ି ମୋତେ ପ୍ରଣମିଲେ ଆସି ।

ସେହି ସିଂହାସନେ ନେଇ ବସାଇଲେ ମୋତେ

ଆଲଟ ଧରିଣ ପୁଣି ବିଞ୍ଚିଲେ ଶ୍ରୀହସ୍ତେ ।

ରତନ ଝରୀରେ ତୀର୍ଥଜଳ ସେ ପୁରାଇ

ଆପଣେ ଶ୍ରୀକରେ ମୋର ପାଦଦେଲେ ଧୋଇ ।

ନାନାଦ୍ରବ୍ୟ ଆଣି ମୋତେ କରାଇ ଭୋଜନ

ତଦନ୍ତେ ପୁଚ୍ଛିଲେ ମୋର ଯିବାର କାରଣ ।

ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ସବୁକଥା କହିଲି ପ୍ରମାଣି

ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରକେ ହୃଷ୍ଟ ହେଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ସେହିକ୍ଷଣି ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଅଣାଇଲେ

କାହାକୁ ନ କହି ମୋତେ ଘେନି ବିଜେକଲେ ।

ସାରଥି ବାହିଲା ଯାନ ପବନହୁଁ ବେଗେ

ତକ୍ଷଣେ ମିଳିଲୁଁ ଆସି ବେଣୁନଦୀ ଲାଗେ ।

ଦୁର୍ବାସା ଆଶ୍ରମ ବନେ ଅଛନ୍ତି ମାଧୋଇ

ତୁମ୍ଭ ସମୀପକୁ ମୋତେ ଦେଲେ ପଠିଆଇ ।

ଆବର କର୍ଣ୍ଣରେ ମୋର କହିଲେ ବିଶ୍ୱାସ

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଗୁପତରେ ଦେବ ଏ ସନ୍ଦେଶ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମନ୍ଦିର ଅଛି ନଗ୍ର ଐଶାନ୍ୟରେ

କାମାକ୍ଷୀ ନାମରେ ଦେବୀ ବିଜୟ ତହିଁରେ ।

କୁଣ୍ତୀନଗ୍ର ଅଧିଷ୍ଠାତ୍ରୀ ଅଟନ୍ତି ସେ ଦେବୀ

ମନୋରଥ ପାଏ ତାଙ୍କୁ ଯେ ପାରଇ ସେବି ।

ଦିଅଁ ମଙ୍ଗୁଳିବା ପାଇଁ ଅହ୍ୟ ନାରୀଚୟ

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଘେନି ତହିଁ ଯିବେ ତ ନିଶ୍ଚୟ ।

ଦେବୀଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ବାହୁଡ଼ିବା ବେଳେ

ଦୂରଦେଶୁଁ ହରି ଆମ୍ଭେ ଘେନିଯିବୁଁ ବଳେ ।

ଏହି ଆଜ୍ଞାଦେଇ ମୋତେ ପେଷିଛନ୍ତି ହରି

ଏଥକୁ ଉଚିତ କାର୍ଯ୍ୟ କର ଗୋ ବିଚାରି ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ଲଭି ମନେ ଶାନ୍ତି

ଭାବିଲେ ନିସ୍ତାର ନିଶ୍ଚେଁ ପାଇଲି ଏ ଘାନ୍ତି ।

ଦୁଃଖ ଜାଣି ଦୟା ମୋତେ କଲେ ବନମାଳୀ

ଏଣିକି ଫିଟାଇ ମୋର ପାଦରୁ ଶାଙ୍କୋଳି ।

ଏତେ ବୋଲି ଦୁର୍ଗା ଦୁର୍ଗା ମନରେ ସୁମରି

ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ କହିଲେ ସେ ନମସ୍କାର କରି ।

ଆହେ ବିପ୍ରବର ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ମୋର ଗୁରୁ

ଜୀବନ୍ତ ରହିଲା ମୋର ତୁମ୍ଭ ପ୍ରସାଦରୁ ।

ଆଜୁଁ ଧର୍ମପିତା ତୁମ୍ଭେ ହେଲ ମୋର ଜାଣ

ଶୁଝି ନ ପାରିବି କେବେ ତୁମ୍ଭର ଏ ଋଣ ।

କିଛିକାଳ ଥାଅ ଏବେ ସଙ୍ଗତେ ମୋହର

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ ଋଣ ଶୁଝିବି ତୁମ୍ଭର ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଆଦି ଠାକୁରାଣୀ

ସୃଷ୍ଟି ଉତ୍ତପତ୍ତି ସ୍ଥିତି ପ୍ରଳୟ କାରିଣୀ ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ତୁମ୍ଭ ଗର୍ଭୁ ଜାତ

ତୁମ୍ଭ କାର୍ଯ୍ୟ ଆପେ ସିଦ୍ଧ କଲ ତୁମ୍ଭେ ମାତ ।

ନିସ୍ତାର ପାଇଲି ମୁହିଁ ତବ ଅନୁରାଗେ

ଲଭିବି ବିପୁଳ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବସିବଇଁ ସ୍ୱର୍ଗେ ।

କହୁଁ କହୁଁ ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେଲେ ନବଯୁବା

ସାକ୍ଷାତେ ଅନଙ୍ଗ ମୂର୍ତ୍ତି ଧଇଲେ କି ଅବା ।

ଧନଧାନ୍ୟ ଗୋପଲକ୍ଷ୍ମୀ ବଢ଼ିଲା ବହୁତ

ଚାରିବେଦ ଷଡ଼ଶାସ୍ତ୍ରେ ହେଲେ ସେ ନିର୍ଜିତ ।

ଯାହାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ

ତାକୁ କି ଅପୂର୍ବ ହେବ ଧନ କର୍ମ ଜ୍ଞାନ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ଦୁହେଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଅବତାର

କେ କହି ପାରିବ ବର୍ଣ୍ଣି ମହିମା ତାଙ୍କର ।

ଏହା ଶୁଣି ପଚାରିଲେ ପରୀକ୍ଷିତ ରାୟେ

ଭୋ ମୁନି ଏ କଥା ଲାଗେ ଅପୂର୍ବ ପରାୟେ ।

ଅତିବୁଦ୍ଧ ହୋଇଥିଲେ ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗୋଟି

କ୍ଷଣକରେ ନବଯୁବା ହୋଇଲେ ପାଲଟି ।

କେଉଁଠାରେ କି ତପ ସେ କରିଥିଲେ ପୂର୍ବେ

ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ ତାଙ୍କ ପୂଜା କଲେ ଏବେ ।

ଏଡ଼େ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ଯେବେ ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଆଜି ଯାଏ ହୋଇଥିଲେ କିପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଧନ ।

ଏତେ ଲୋକ ଥାଉଁ କିପାଁ ରୁକ୍ମିଣୀ ତାହାକୁ

ଦୂତକରି ପଠାଇଲେ ଦ୍ୱାରକା ପୁରକୁ ।

ଭୋ ମୁନି ଏ କଥା ମୋତେ ବିସ୍ତାରିଣ କହ

ଶୁଣିଲେ ମନରୁ ମୋର ଫିଟିବ ସନ୍ଦେହ ।

ରାଜାର ବଚନ ଶୁଣି କହେ ଶୁକଯତି

ବୋଇଲେ କହିବା ଶୁଣ ପଣ୍ତୁ ପଣନାତି ।

ବହୁତକାଳର କଥା ପୁରାତନ ବାଣୀ

ଲୋମଶ ମୁନିଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଥିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଶୁଣି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ପୁରାଣେ ଉକ୍ତ ହୋଇଛି ଏ କଥା

ସଂକ୍ଷେପି କହିବା ଏବେ ଶୁଣ ମହାରଥା ।

ଦଇବରେ ଦିନେ ଆସି ପ୍ରଚେତା ମହର୍ଷି

ସ୍ୱର୍ଗଙ୍ଗା କୂଳେ ତପ କରୁଥିଲେ ବସି ।

ଯୋଗେ ବନ୍ଧଭେଦ ମୁଦ୍ରା ଛନ୍ଦି ତପଶୀଳ

ମହାମନ୍ତ୍ର ଜପୁଥିଲେ ଧରି ଜପାମାଳ ।

ଏମନ୍ତବେଳେ ଗୋମାତା ତୃଷାତୁର ହୋଇ

ସେ ମୁନିଙ୍କ ସନ୍ନିଧିରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇ ।

ସମାଧିରେ ଲାଗିଅଛି ମୁନିଙ୍କର ଲୟେ

ଗୋମାତା ଚାହିଁଲେ ତାଙ୍କୁ ପାଞ୍ଚଘଡ଼ି ଯାଏ ।

ତଥାପି ଧ୍ୟାନରୁ କ୍ଷାନ୍ତ ନୋହିଲେ ପ୍ରଚେତା

ବେଳୁଁ ବେଳ ବିକଳ ଯେ ହୁଅନ୍ତି ଗୋମାତା ।

କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ପୀଡ଼ା ଦେବୀ ସହି ନ ପାରିଲେ

ଜଳ ତୃଣ ଦିଅବୋଲି ମୁନିଙ୍କୁ ଡାକିଲେ ।

ତୃଣ ଜଳ ବିହୁନରେ ପୋଡ଼ୁଛି ମୋ ପେଟ

ଧ୍ୟାନ ଛାଡ଼ି ତୃଣ ପାଣି ଦିଅ ମୁନି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ଶୁଣି ଉପହାସ କରି ବୋଇଲେ ସେ ମୁନି

ତପସ୍ଥାନେ କାହୁଁ ଆମ୍ଭେ ଦେବୁଁ ତୃଣପାଣି ।

ପଶୁ ସ୍ୱଭାବରେ କିଛି ନ ଜାଣୁ ସର୍ବଥା

ଆଖିରେ ଦେଖିଛୁ କିପାଁ ମାଗୁଅଛୁ ବୃଥା ।

ଗୋମାତା ଏ କଥା ଶୁଣି କଲେ ମହାକୋପ ।

ବୋଇଲେ ପ୍ରଚେତା ତୋର ଅଟେ ଏଡ଼େଦର୍ପ ।

ଜଗତରେ ଗୋ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅତିଥି ଦେବତା

ଏହାଙ୍କୁ ନ ପୂଜି ବୋଲାଉଛୁ ମହାଜ୍ଞାତା ।

ଦରିଦ୍ର ଭିକ୍ଷୁକଠାରୁ ହୀନ ତୋର ବୁଦ୍ଧି

ନିର୍ବାଣ ମୁକତି କାହୁଁ ପାଇବୁ ତୁ ସାଧି ।

ଛାଡ଼ିଲୁ ସାଧୁଙ୍କ ମାର୍ଗ କଲୁ ଅନାଚାର

ମାନବ ଶରୀରେ ଜାତ ହେବୁ ଶତେବାର ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦରିଦ୍ର ହୋଇ ରହିବୁ ନିରନ୍ନ

ଦ୍ୱାରେ ଦ୍ୱାରେ ଭିକ୍ଷା ମାଗି ପୋଷିବୁ ଜୀବନ ।

ଏସନକ ଶାପ ଶୁଣି ଭୟରେ ପ୍ରଚେତା

ବୋଲେ ଅପରାଧ କଲି କ୍ଷମା କର ମାତା ।

ତୁମ୍ଭେ ମାତ କାମଧେନୁ ଅନାଦି ଶକତି

ଶାପ ପ୍ରତିକାର କହ ଘେନି ମୋ ବିନତି ।

ଏମନ୍ତ କହି ବିନୟେ ନାନାସ୍ତୁତି କଲେ

ଶୁଣିଣ ଗୋମାତା ତାଙ୍କୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ।

ବୋଇଲେ ମୋ ଶାପ କେବେ ଅନ୍ୟଥା ନୁହଇ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଜନ୍ମ ହେବୁ ନରଦେହ ବହି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳରେ ଜନ୍ମି ଦରିଦ୍ର ହୋଇବୁ

ଭିକ୍ଷା ମାଗିଖାଇ ଦୁଃଖେ କାଳ କଟାଇବୁ ।

ଊନଶତ ଜନ୍ମ ତୋର ଯିବ ଏ ପ୍ରକାରେ

ଶତେଜନ୍ମ ହେବ ପୁଣି ଦ୍ୱାପର ଶେଷରେ ।

ସେ ସମୟେ ପୃଥିବୀର ଭାର ନିବାରଣ

କରିବା ପାଇଁକି ଜନ୍ମ ହେବେ ନାରାୟଣ ।

ମଥୁରାରେ ଜନ୍ମିଥିବେ କୃଷ୍ଣନାମ ବହି

କିଛିଦିନ ଦ୍ୱାରକାରେ ରହିବେ ସେ ଯାଇ ।

ଭୀଷ୍ମକ ଗୃହରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେବେ ଅବତାର

ସେ ଜନ୍ମେ ରୁକ୍ମିଣୀ ନାମ ହୋଇବ ତାଙ୍କର ।

ଅତିବୃଦ୍ଧ ହୋଇଣ ତୁ ଭିକ୍ଷା ମାଗୁଥିବୁ

ରୁକ୍ମିଣୀ ପେଷିବେ ତୋତେ ଦୂତ ହୋଇଯିବୁ ।

ଦ୍ୱାରକାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କହିବୁ ବାରତା

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବେ ତୋତେ ଜଗତ କରତା ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ ଭେଟ ହେବେ ତୋର ଯୋଗେ

ଅନେକ ଯଶ ଅର୍ଜିବୁ ସେ ଦ୍ୱାପର ଯୋଗେ ।

ସୁଦୟା କରିବେ ତୋତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ

ସେ କାଳେ ତୁ ନବଯୁବା ହୋଇବୁ ଯେ ପୁଣ ।

ଧନଧାନ୍ୟ ଗୋପଲକ୍ଷ୍ମୀ ବଢ଼ିବ ବହୁତ

ଦ୍ୱାରକାରେ ହେବୁ ଯଦୁବଂଶ ପୁରୋହିତ ।

ଅନେକ ସମ୍ପଦ ଭୋଗକରି କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ

ଦ୍ୱାରକା ଭୁବନେ ରହି ବିହରିବୁ ରଙ୍ଗେ ।

କିଛିକାଳ ଯଦୁବଂଶ ହୁଅନ୍ତେ ବିନାଶ

ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମରି ସ୍ୱର୍ଗେ ପାଇବୁ ତୁ ବାସ ।

ଏତେ କହି କାମଧେନୁ ନିଜ ସ୍ଥାନେ ଗଲେ

ସେ ଦିନୁ ପ୍ରତେତା ଋଷି ନରଜନ୍ମ ହେଲେ ।

ପୂର୍ବରୁ ସେ ବଡ଼ ଲୋକ ବୋଲି ଆପେ ଜାଣି

ଦୂତକରି ପଠାଇଲେ ତାହାଙ୍କୁ ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ସେ କରାଇଲେ ଭେଟ

ପୂର୍ବଶାପ ଗଲା ତେଣୁ ଫିଟିଲା ସଂକଟ ।

ଏତେ କହି ଶୁକମୁନି ବୋଇଲେ ରାଜନ

ହରିବଂଶ ଚରିତ ଏ ଅପୂର୍ବ ଆଖ୍ୟାନ ।

ପଢ଼ି ଶୁଣି ସଂସାରରୁ ମୋକ୍ଷ ହେବ ପ୍ରାଣୀ

ଶ୍ରୀହରି ଚିନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କବି ଭଣି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ ରାୟେ

ଦ୍ୱାରକାରେ ଉଗ୍ରସେନ ଆସ୍ଥାନେ ବିଜୟେ ।

ବଳରାମ ଆଦି ଯେତେ ଯଦୁବଂଶ ବୀରେ

ସୁଧର୍ମା ସଭାରେ ଆସି ବସିଲେ ସତ୍ୱରେ ।

ସମସ୍ତେ ଅଇଲେ ଏକା କୃଷ୍ଣ ନ ଦିଶନ୍ତି

କାହିଁଗଲେ ବୋଲି ସର୍ବେ ବିସ୍ମୟ ହୁଅନ୍ତି ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ତହିଁ ଆସିଣ ଡଗର

ସଭାମୁଖେ ଜଣାଇଲା ଯୋଡ଼ି ବେନିକର ।

ଭୋ ମଣିମା ଉଗ୍ରସେନ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

ରଥେ ବସି ଦ୍ୱାରକାରୁ ଗଲେ ନାରାୟଣ ।

କାହୁଁ ଏକ ବୃଦ୍ଧବିପ୍ର ଲେଖାଦେଲା ଆଣି

ନନ୍ଦିଘୋଷ ଚଢ଼ି ବିଜେ କଲେ ସେହିକ୍ଷଣି ।

ଏକା ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି କେହି ନାହିଁ ସାଥେ

କେବଳ ସେ ବୃଦ୍ଧବିପ୍ର ବସିଥିଲେ ରଥେ ।

ଏସନକ ବାର୍ତ୍ତା ଯହୁଁ କହିଲା ଡଗର

ଯାଦବେ ବିସ୍ମୟ ହୋଇ କରନ୍ତି ବିଚାର ।

କେମନ୍ତେ ଜାଣିବା କାହିଁ ଗଲେ ଚକ୍ରପାଣି

କାହାକୁ ଏ କଥା ଆମ୍ଭେ ପଚାରିବା ପୁଣି ।

ଯାର ମାୟା ନ ଜାଣନ୍ତି ଦେବତା ଦାନବ

କେ ତାହା ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କହିବ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର ସର୍ବେ କରୁଥିଲେ ବସି

ସେଠାରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ନାରଦ ମହର୍ଷି ।

ଶୂନ୍ୟୁ ଖସି ମୁନିବର ମିଳନ୍ତେ ସଭାରେ

ଯାଦବ ଉଠିଣ କର ନିବେଶିଲେ ଶିରେ ।

ଉଗ୍ରସେନ ନରପତି ସିଂହାସନ ଛାଡ଼ି

ବହୁତ ବିନୟ ହେଲେ ମୁନିପାଦେ ପଡ଼ି ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁକଲ୍ୟାଣ କରି ସେ ନାରଦ

ଆସନେ ବସିଲେ ମନେ ହୋଇଣ ଆନନ୍ଦ ।

ମୁନିଙ୍କୁ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ ପ୍ରଭୁ ସଙ୍କର୍ଷଣ

ବୋଇଲେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଅଛ କି ଆପଣ ।

ବହୁତ ବିସ୍ମୟ ଆମ୍ଭେ ହେଉଥିଲୁ ବସି

ସନ୍ଦେହ ପଡ଼ିବାକାଳେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଆସି ।

ତିନିକାଳ କଥା ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ ପରିମାଣି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନ କହି କେଣେ ଗଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ସେ କଥା ସଂକ୍ଷେପ କରି କହ ମୁନିବର

ଶୁଣିଲେ ସଂଶୟ ମନୁ ହୋଇଯିବ ଦୂର ।

ବଳରାମ ମୁଖୁଁ ଏହା ଶୁଣି ଦେବଋଷି

ଦଣ୍ତ ଟେକି ନୃତ୍ୟ କଲେ ଟହ ଟହ ହସି ।

ବୋଲନ୍ତି ନ କହି ଯେବେ ଗଲେ ଯଦୁସାଇଁ

ସେ ଅବା ଭଣ୍ତିବେ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ବେଗ ହୋଇ ।

କୁଣ୍ତୀନଗରକୁ ସର୍ବେ ଅତିଶୀଘ୍ରେ ଚଳ

ସେଠାରେ ହୋଇବ ନିଶ୍ଚେଁ ଭୟଙ୍କର ଗୋଳ ।

ଭୀଷ୍ମକ ରାଜାର କନ୍ୟା ଅଟଇ ରୁକ୍ମିଣୀ

ତାକୁ ହରି ଆଣିବାକୁ ଗଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ତା ପାଇଁରେ ଶିଶୁପାଳ ହୋଇଅଛି ବର

ବରଜାତି ହୋଇଛନ୍ତି ଲକ୍ଷେ ନୃପବର ।

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଆସିଅଛି ଆପେ ଜରାସନ୍ଧ

ସର୍ବଦା କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାଶ ବିଚାରେ ସେ ମନ୍ଦ ।

କନ୍ୟା ଆଣିବାକୁ କୃଷ୍ଣ ଯାଇଛନ୍ତି ଏକା

ସଂଗ୍ରାମର କଥା ତହିଁ କେ କରିବ ସଂଖ୍ୟା ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ସଙ୍ଗତରେ ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ

ଘେନାଇଁ ଯେ ଯାହାମତେ ବେଗହୋଇ ଚଳ ।

ଶୁଣିଣ ଯାଦବମାନେ ବଜାଇ ନିଶାଣ

ରଥ ଗଜ ଘୋଟକରେ କଲେ ଆରୋହଣ ।

ରଥ ଚଢ଼ି ଆଗଭର ହେଲେ କାମପାଳ

ତାଙ୍କ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇଲେ ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ ।

ବାଜିଲା ଟମକ ଭେଣୀ ବୀରତୂର ବାଦ୍ୟ

ଗଗନ ଉଛୁଳି ଘୋଟେ ଭୟଙ୍କର ନାଦ ।

ଯାଦବଙ୍କ ପାଦଭରେ ପୃଥ୍ୱୀ ଟଳମଳ

ପାଦୁକା ମନ୍ତ୍ର ସୁମରି କ୍ଷେପିଗଲେ ବଳ ।

ମନ ପବନରୁ ବେଗ ହୋଇଣ ସେ ଗଲେ

ଦୁର୍ବାସା ଆଶ୍ରମ ପାଶେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ ।

ବେଣୀ ନଦୀତୀରେ ତୋଟା ଅତି ମନୋହର

ସେଠାରେ ବିଶ୍ରାମ କରିଥିଲେ ଚକ୍ରଧର ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାରାୟଣ ଜାଣନ୍ତି ସକଳ

ମନେ ବିଚାରିଲେ ଏବେ ହେଲା ବିଭାବେଳ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ରାମ ହୁଅନ୍ତେ ପ୍ରବେଶ

ଦୂରୁ ଦେଖି ନମସ୍କାର କଲେ ହୃଷୀକେଶ ।

ରାମଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଥିଲେ ଯେତେକ ଯାଦବ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯଥାମାନ୍ୟ କଲେ ବାସୁଦେବ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କୋଳାଗ୍ରତ କରି ହଳଧର

ବୋଇଲେ କିପାଁଇ କଲୁ ଏଡ଼େ ଅବିଚାର ।

ସକଳ ବୋଲନ୍ତି ତୋତେ ସର୍ବ ଗୁଣନିଧି

ସର୍ବଜ୍ଞ ହୋଇଣ କିପାଁ ହରାଇଲୁ ବୁଦ୍ଧି ।

ଖେଳ ଖେଳୁଥିଲୁ ଯେହ୍ନେ ବାଳକ ସ୍ୱଭାବେ

ତେସନ ସ୍ୱଭାବ ତୁହି ନ ଛାଡ଼ିଲୁ କେଭେ ।

ଦୁଷ୍ଟପଣେ ଉପଦ୍ରବ କରି ଗୋପପୁରେ

ଲବଣୀ ଚୋରାଇ ଖାଉ ପଶି ଘରେ ଘରେ ।

ଆଜଯାଏ ନ ଛାଡ଼ିଲୁ ସେହି ବାଳମତି

ଏକା ହୋଇ ଅଇଲୁ ତୁ ଏ ତୋର କି ରୀତି ।

ଏ କୁଣ୍ତୀନଗ୍ରେ ଭୀଷ୍ମକ ନାମେ ନୃପବର

ରୁକ୍ମଣ ନାମରେ ଅଛି ତା ଜ୍ୟେଷ୍ଠ କୁମର ।

ସବୁକାଳେ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ କରଇ ସେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ

ଆବର ଆସିଛି ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଜରାସନ୍ଧ ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ତାର ଅନୁଗତ

ସଙ୍ଗତରେ ଆଣିଛନ୍ତି ବଳ ଅପ୍ରମିତ ।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ବାର ଦେଲା ଜରାସନ୍ଧ ଧାଡ଼ି

ତା ଭୟରେ ପଳାଇଲେ ମଥୁରାରୁ ଛାଡ଼ି ।

ସଙ୍ଗେ ନାହିଁ ରଥ ଗଜ ନାହିଁ ସୈନ୍ୟ ସଖା

ଶତ୍ରୁରାଜ୍ୟେ ପରବେଶ ହେଲୁ ଆସି ଏକା ।

ଏ କଥା ଲାଗଇ ମୋତେ ଅତି ଅଗୋଚର

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଆସିଅଛି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର ।

ସବୁନୃପେ ସୈନ୍ୟ ଘେନିଛନ୍ତି ତାର ତୁଲେ

ବାରତା ପାଇଲେ ଛାଡ଼ି ଦେବେ କି ସେ ଭଲେ ।

ବହୁବାର ଗୋଡ଼ାଇ ଯେ ଥିଲା ଦୁଷ୍ଟପଣେ

ତା ସଙ୍ଗେ ଯୁଝିବ କିଏ ଏକାହୋଇ ଜଣେ ।

ଏ କଥା ବିଚାର ମନେ ନ କଲୁ ତୁ ହରି

ଆବର ବିଶେଷ ଆମ୍ଭେ ସବୁରି ବଇରୀ ।

ଦୁଷ୍ଟବୁଦ୍ଧି ଅଟେ ତୋର ନ ଜାଣିବା ପଣ

ଏ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଲଜ୍ଜା ଆମ୍ଭେ ପାଇବାଟି ଜାଣ ।

ଉଗ୍ରସେନ ଏହିରୂପେ କହିଲା ମଣାଇ

ପୁଣି ମନ୍ଦହାସ କଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ ସାଇଁ ।

ବଳରାମଙ୍କ ଛାମୁରେ ଯୋଡ଼ି କରପତ୍ର

ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି କହିଲେ ପ୍ରଭୁ ପଦ୍ମନେତ୍ର ।

ଆହେ ସ୍ୱାମି ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରସାଦରୁ ମୁହିଁ

କୋଟି ଜରାସନ୍ଧ କୀଟ ପରାୟେ ମଣଇ ।

ତିନି ଭୁବନରେ ବୀର ଅଛନ୍ତି ବା ଯେତେ

ଏକତ୍ରିତ ହେଲେ ଜିଣି ନ ପାରିବେ ମୋତେ ।

ଏଥକୁ ଶୋଚନା କିପାଁ କର ହଳପାଣି

ବିଚାରିଲେ ତ୍ରିଭୁବନ ପାରଇ ମୁଁ ଜିଣି ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ନାମରେ ଅଛି ଭୀଷ୍ମକର ଜେମା

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ସେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ରୂପେ ଅନୁପମା ।

ଶିଶୁପାଳକୁ ବରଣ କରିଛି ତା ଭାଇ

ପିତାମାତା ଦୁହିତାଙ୍କ ମନ ପାଉନାହିଁ ।

ବରଯାତ୍ରୀ ହୋଇ ଜରାସନ୍ଧ ଆସିଅଛି

ଶିଶୁପାଳ ବରବେଶ ହୋଇଣ ବସିଛି ।

ତେରଘଡ଼ିବେଳେ ବିଭା ଶେଷ ହେବ ଆଜ

କୁଶ ବନ୍ଧାଇଲେ ନାଶଯିବ ସବୁକାର୍ଯ୍ୟ ।

ତେଣୁ ମୁଁହି ଏ ଚରିତ କାହାକୁ ନ କହି

ଏକା ବସିଅଛି କନ୍ୟା ହରିନେବା ପାଇଁ ।

ବଦନ୍ତି ଯେ ଇଦଂ ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ନାରାୟଣ

ଭୋ ଦେବ ଦ୍ୱାରକାଲକ୍ଷ୍ମୀ ରୁକ୍ମିଣୀ ଯେ ଜାଣ ।

ଆପେ ଯେ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦୂତ ଥିଲେ ପଠିଆଇ

ଆମ୍ଭେ ନ ଆସିଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ମରିଥାନ୍ତେ ସେହି ।

ଏମନ୍ତ କହିଲେ ଯହୁଁ ପ୍ରଭୁ ହୃଷୀକେଶ

ବଳରାମ ଆଦି ସର୍ବେ ହୋଇଲେ ହରଷ ।

ସେ ତୋଟାରେ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ରହି ଯଦୁବଳ

ଭୁଞ୍ଜିଲେ ଯେ ଯାହା ମୋତେ ସ୍ୱାଦୁ ଫଳମୂଳ ।

ଅଶ୍ୱଗଜ ସୁସ୍ଥ ହେଲେ ଜଳ ପାନକରି

ଯାଦବ ଗୋଷ୍ଠିରେ ବିଜେ କଲେ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

ଯାଦବେ ଆସିବା ବାର୍ତ୍ତା ଚାରିଗଣ ଜାଣି

ଭୀଷ୍ମକ ଆଗରେ ଯାଇ କହିଲେ ସେକ୍ଷଣି ।

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ନରନାହା

ଗୁପତ ସନ୍ଦେସ ଆମ୍ଭେ ପାଇଅଛୁ ଯାହା ।

ନଗ୍ରୁ କିଛିଦୂର ଛଡ଼ା ବେଣୀ ନଦୀତୀରେ

କୃଷ୍ଣ ବିଜେ କଲେ ଆସି ରାମଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ।

ଉଗ୍ରସେନ ଆଦି ଯଦୁ ଭୋଜବଂଶୀ ଯେତେ

ସାତ୍ୟକି ସହସ୍ରାଜିତ ଉଦ୍ଧବ ସହିତେ ।

ରଥୀ ମହାରଥୀ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ପଦାତିକ

ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା ଆସିଛନ୍ତି ଅସଂଖ୍ୟକ ।

ବୀରବେଶ ହୋଇ ସର୍ବେ କରନ୍ତି ପଲାଣି

ଏଥକୁ ଉଚିତ କାର୍ଯ୍ୟ କର ନୃପମଣି ।

ଡଗରା ମୁଖରୁ ଶୁଣି ଏସନ ବାରତା

ଭ୍ରମେ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜା ଯେ ମନେ କଲେ ଚିନ୍ତା ।

ବହୁତ ବିସ୍ମୟ ହୋଇ କରନ୍ତି ବିଚାର

ଏଥକୁ ଅଇଲେ କିପାଁ ରାମ ଚକ୍ରଧର ।

ନିମନ୍ତ୍ରଣ ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ କିପାଁ ଅନିମିତ୍ତେ

ସୈନ୍ୟ ଘେନି ଆସିଛନ୍ତି ଜାଣିବା କେମନ୍ତେ ।

ଆମ୍ଭର ତ ଲାଗିଅଛି ବିଭାଘର କାର୍ଯ୍ୟ

ଜାଣି ଶୁଣି ନ ଲୋଡ଼ିଲେ ଉପୁଜିବ ଲାଜ ।

ଶତ୍ରୁ ହେଉ ପଛେ ଆସି ଉତ୍ସବ କାଳରେ

ଯେ ମିଳଇ ଗଣି ତାଙ୍କୁ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ।

ଏ କଥା ବିଚାରି ତେବେ ଆଣିବି ମୁଁ ବରି

ଶୁଣିଲେ କୋପିବ ନିଶ୍ଚେଁ ଜରା ଦଣ୍ତଧାରୀ ।

ପରମ ଶତ୍ରୁ ତାଙ୍କର ଜରାସନ୍ଧ ରାୟେ

ସଙ୍କଟ ପଡ଼ିଲା ଏବେ କରେ କି ଉପାୟ ।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ବେଳ ଯାଏ ଦେଲା ସେହି ଧାଡ଼ି

ତା ଭୟରେ ମଥୁରାରୁ ପଳାଇଲେ ଛାଡ଼ି ।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଏକୁଁ ଏକ ବଳୀ

ଉଭୟ ଭେଟରେ ନିଶ୍ଚେଁ ଉପୁଜିବ କଳି ।

ଏହା ଜାଣୁ ଜାଣୁ କିପାଁ ଏଥକୁ ଅଇଲେ

ପୂର୍ବ ପ୍ରାଣପୀଡ଼ା କି ସେ ମନୁ ପାସୋରିଲେ ।

ନାନାମାୟା ଜାଣିଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ

ସବୁବେଳେ ଲୋଡ଼ ତାଙ୍କୁ ହୁଅଇ କନ୍ଦଳ ।

ପୁଣି ବିଚାରଇ ତାଙ୍କ ମହିମା ଅପାର

ମାନବ ସୃଷ୍ଟିରେ ଯାହା ନୁହଇ ଗୋଚର ।

ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବରୁ ଜାଣେ ଥୋକେ ତାଙ୍କ ଗୁଣ

ଥୋକାଏ ବୋଲନ୍ତି ସେହୁ ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବହୁତ ଆଶା ତାହାଙ୍କୁ କରିଛି

ବେଳ କାଳ ଜାଣି ଅବା ଧାତା ଅଣାଇଛି ।

ବିବାହ ସମୟ ଆସି ହୋଇଲା ନିକଟ

କାକତାଳ ନ୍ୟାୟରେ ସେ ଆସି ହେଲେ ଭେଟ ।

କାର୍ଯ୍ୟକାଳ ସମତୁଲ ହେଲା ଆସି ସର୍ବ

ଦଇବ ଜାଣଇ ସିନା ଏ କଥାର ଭାବ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ରାଜା କ୍ଷଣେ ମୌନ ହୋଇ

ପୁଣି ବିଚାରିଲେ କିଛି ଜଣାଯାଉ ନାହିଁ ।

ବନ୍ଧୁପଣେ ଆଣିଥିବେ ଅବା ଦମଘୋଷ

ଆମ୍ଭେ ଡାକି ନ ଆଣିଲେ ପଛେ ହେବ ଦୋଷ ।

ଶିଶୁପାଳ ଅଟେ ତାଙ୍କ ମାଉସୀର ପୁଅ

ଉତ୍ସବରେ ଲୋଡ଼ିଥିବେ ଛାଡ଼ିଣ ଅପ୍ରିୟ ।

କାର୍ଯ୍ୟ ଗ୍ରାହୀ ଅଟେ ମୁହିଁ ଅନ୍ନ ଦେବି ଡାକି

ନ ଜାଣି ଆଗହୁଁ ଶଙ୍କା କରିବି କାହିଁକି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର କରି ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଛାମୁରେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ବହନ ।

କୁଶଳ ପଚାରି ତାଙ୍କୁ ଗଉରବ କଲେ

ଅକ୍ଷତ ତାମ୍ବୁଳ ଗୁଆ ଗନ୍ଧମାଲ୍ୟ ଦେଲେ ।

ଯଥାବିଧି ପାଦପୂଜା କରି ନୃପବର

ବୋଇଲେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଆଜ ହେଲା ମୋ ନବର ।

ତୁମ୍ଭ ପାଦରଜ ଯେଣୁ ମୋ ରାଜ୍ୟେ ପଡ଼ିଲା

ଜାଣିଲି ମୋ ପୂର୍ବ ଭାଗ୍ୟ ଆସି ଉଦେ ହେଲା ।

ଦେବଙ୍କ ଉପରେ ଦେବ ତୁମ୍ଭେ ବିଶ୍ୱମୟ

ଚାରିଖାନି ସୃଷ୍ଟି ତୁମ୍ଭ ଗର୍ଭରୁ ଉଦୟ ।

ଯା ପାଦେ ପୂଜନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ବାସବ ଶଙ୍କର

ସେରୂପ ଦେଖି ପବିତ୍ର ହେଲା ଚକ୍ଷୁ ମୋର ।

ଯୁକତେ କନ୍ୟାକୁ ବିଭା କରୁଅଛି ଆଜ

ମୋ ପୁରେ ବିଜୟ କର ଆହେ ଦେବରାଜ ।

ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି ମୁଖୁଁ ଏସନକ ଗିର

ଶୁଣିଣ ପରମ ତୋଷ ହେଲେ ଦାମୋଦର ।

ବୋଇଲେ ରାଜନ ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବଗୁଣେ ସାଧୁ

ବିଚାରରେ ପର ନୁହଁ ଆମ୍ଭ ଇଷ୍ଟ ବନ୍ଧୁ ।

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତିର ଭାର୍ଯ୍ୟା ଇନ୍ଦୁମତୀ

ପାଟବଂଶୀ ଅଟଇ ସେ ସୁପବିତ୍ର ଜାତି ।

ତା ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ବେନି କନ୍ୟା ଅନୁପମ

ଦେବକୀ ଦୈବକୀ ବୋଲି ଦୁହିଁଙ୍କର ନାମ ।

ଦେବକୀ ଗର୍ଭରୁ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଅଛୁଁ ଜାତ

ଶିଶୁପାଳ ଜେନାମଣି ଦୈବକୀର ସୁତ ।

ଧର୍ମରେ ମାଉସୀପୁଅ ଆମ୍ଭର ସେ ଭାଇ

ଦମଘୋଷ ନରପତି ମଉସା ଅଟଇ ।

ନ ଜାଣି କୋପ କରନ୍ତି ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା

ଦମଘୋଷର ଖୁଡ଼ୁତା ଆମ୍ଭର ସେ ଅଜା ।

ଯିବା ଆସିବା ନୋହିଲେ ବନ୍ଧୁ ହୁଏ ପର

ତେଣୁ ଆମ୍ଭର ଆସିବା ଅଟଇ ବେଭାର ।

ମଉସା ଏ କଥା କହି ନାହାନ୍ତି କିଞ୍ଚିତେ

ବାଟେ ଯାଉ ଦଇବରେ ପହଞ୍ଚିଲୁ ଏଥେ ।

ଯୁକତେ ଦ୍ୱାରକାପୁରେ ବହୁଦୂର ବାଟ

ଚଳି ନ ପାଇଲୁ ଏଥେ ପାଇ ଘୋରକଷ୍ଟ ।

ଆବର ଶୁଣିଲୁ ତୁମ୍ଭ ଘରେ ହେବ କାର୍ଯ୍ୟ

ଉତ୍ସବ ଦେଖିବା ପାଇଁ ରହିଗଲୁ ଆଜ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖରୁ ଶୁଣି ଏସନ ଭାରତୀ

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆନନ୍ଦେ ହେଲେ ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି ।

ସଙ୍ଗେ ଡାକିନେଇ ଦିବ୍ୟ ଘରେ ରଖାଇଲେ

ଜଣ ଜଣପ୍ରତିରେ ସେ ବହୁ ମାନ୍ୟ କଲେ ।

ରନ୍ଧନ ଭୋଜନ ଦ୍ରବ୍ୟ ଦଶଗୁଣ କରି

ଯୋଗାଇଲେ ପରିବାରୀମାନଙ୍କୁ ହକାରି ।

ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ରତ୍ନ ବସ୍ତ୍ର ସମର୍ପିଲେ

ରାଜଯୋଗ୍ୟ ଉପଚାର ମାନ ଯୋଗାଇଲେ ।

ଅନେକ ଗୌରବ ପାଇ ରହିଲେ ଶ୍ରୀହରି

ବଳଦେବ ତୁଲେ ଉଗ୍ରସେନ ଆଦିକରି ।

ସମସ୍ତ ଯାଦବ ରହି ସନ୍ତୋଷେ ଭୁଞ୍ଜିଲେ

ଚନ୍ଦନ ବୋଲିଣ ଅଙ୍ଗେ ପୁଷ୍ପ ମଣ୍ତି ହେଲେ ।

ଅତିବେଗେ ଜଗନ୍ନାଥେ ସାରିଲେ ମଣୋହି

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ଅଛି ରୁକ୍ମିଣୀର ତହିଁ ।

ଭୋଜନରୁ ଉଠି ପ୍ରଭୁ ଆଚମନ କରି

ବିଚାରନ୍ତି କନ୍ୟା ଆଜ ପାଇବି କିପରି ।

ମନେ ଉଦବେଗେ ହୋଇ ତାମ୍ବୁଳ ଭୁଞ୍ଜିଲେ

ବସନ ଭୂଷଣ ପିନ୍ଧି ସୁବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଅମଳାନ ପୀତବସ୍ତ୍ର ତ୍ରିକଚ୍ଛରେ ପିନ୍ଧି

ଲୋଟଣି ଛନ୍ଦରେ ଗଭା ମସ୍ତକରେ ବାନ୍ଧି ।

ଶରଦ ଚନ୍ଦ୍ରମା ତୁଲ୍ୟ ଦିଶେ ମୁଖଗୋଟି

ଅର୍ଦ୍ଧବିକଶିତ ହୋଇ କମଳ କି ଫୁଟି ।

ପାଦେ ଲାଗି ହେଲେ ସ୍ୱାମି ରତନ କଠାଉ

ମଣିରତ୍ନ କିରଣରେ ଦିଶେ ଦାଉ ଦାଉ ।

ଉତ୍ତରୀ ବସନ ଗୋଟି କନ୍ଧେ ବେଢ଼ାଇଲେ

ଉଦ୍ଧବକୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ବାହାର ହୋଇଲେ ।

ପଦଗାମୀ ହୋଇ ବିଜେ କଲେ ଲୀଳାଗତି

ଥୋକାଏ ଯାଦବ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ଚଉକତି ।

କୁଣ୍ତୀନଗ୍ର ଦାଣ୍ତେ ଦାଣ୍ତେ କରନ୍ତି ଗମନ

ଆଶ୍ଚର୍ଯ ହୋଇଲେ ଦେଖି ପୁରବାସୀ ଜନ ।

ଅପୂର୍ବ ମୋହନ ରୂପ ଦେଖି ନରନାରୀ

ଏକୁ ଆରେକ ଧାମନ୍ତି ଆଗରେ ଉଭାରି ।

ଶତେପୁର ଘେରି ସର୍ବେ ଦେଖି ପଦ୍ମମୁଖ

ବୋଲନ୍ତି ଖଣ୍ତିଲୁ ଆଜ ଥିଲା ଯେତେ ଦୁଃଖ ।

କୋଟି କନ୍ଦର୍ପକୁ ଜୟ କରେ ରୂପରାଶି

କେମନ୍ତେ ଗଢ଼ିଲାଧାତା କେତେକାଳ ବସି ।

ଏମନ୍ତ ଅପୂର୍ବ ରୂପ ଦେଖିଲା ତ ନାହିଁ

କେ ବୋଲେ ପବିତ୍ର ହେଲି ନୟନରେ ଚାହିଁ ।

କେ ବୋଲଇ ଏ ରୂପକୁ କି ବୋଲି ବର୍ଣ୍ଣିମା

ତିନି ଭୁବନରେ ଖୋଜି ନ ମିଳେ ଉପମା ।

ମସ୍ତକେ ବରହି ପୁଚ୍ଛ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ନଖ ଦନ୍ତ ରୋମାବଳି ଅତି ମନୋହର ।

ନୟନର ଶୋଭା ଯେହ୍ନେ ନୀଳୋତ୍ପଳ ଫୁଟି

ଯେଣୁକରି ମୋହୁଛନ୍ତି ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ।

ଗଣ୍ତ ମଣ୍ତଳରେ ଶୋହେ ମର୍କତ କୁଣ୍ତଳ

ଆକାଶେ ଉଦୟ ଯେହ୍ନେ ଆଦିତ୍ୟ ମଣ୍ତଳ ।

ଅମୃତ ଦୃଷ୍ଟିରେ ପୁଣି ଚାହାନ୍ତି ଅପାଙ୍ଗେ

ପୁଷ୍ପବାଣ ପ୍ରାୟ ବାଜେ କାମିନୀଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ ।

ବିମ୍ବାଧରେ ମନ୍ଦହାସ କରିଣ ସେ କଥା

କହନ୍ତେ ଯୁବତୀଗଣ ପାଉଛନ୍ତି ବ୍ୟଥା ।

ନାସା ଫୁଲାଇଣ ଚାହିଁ ଦିଅନ୍ତି ସେ ଟେକି

ଗଜ ମୁକୁତାର ତେଜ ଦିଶଇ ଝଲକି ।

ଇନ୍ଦ୍ର ନୀଳମଣି ତୁଲ୍ୟ ବିରାଜଇ କାୟ

ବଦନରୁ ଗଳିପଡ଼େ ସତେ କି ଅମିୟ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ପରାୟେ ମୁଖ ଦିଶଇ ଚହଟି

ହର ଡମ୍ବରୁକୁ ଜିଣି ଶୋଭା ପାଏ କଟି ।

ବିସ୍ତାରିତ ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ଦୀର୍ଘ ବେନି ବାହୁ

ମଦନଦେବର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି କିବା ଏହୁ ।

ଉଲଟ ରମ୍ଭା ପରାୟେ ଶୋହେ ଜାନୁ ବେନି

ଚାଲିଯାନ୍ତେ ଶୋଭାବତୀ ଦିଶଇ ମେଦିନୀ ।

ସଂସାର ଭିତରେ ଯେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠଗୁଣ ଥିଲା

ତା ଆଣି ବିଧାତା ଅବା ଏକଠୁଳ କଲା ।

ଏହାଙ୍କ ଶରୀରେ ସବୁ ପୂରାଇଛି ଆଣି

ମତ୍ସ୍ୟ ଚାପ ଅଙ୍କୁଶରେ ଶୋହେ ପାଦ ପାଣି ।

ବଳିଲା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟ ଦିଶଇ ଅଙ୍ଗୁଳି

ସେବତୀ ପାଖୁଡ଼ା ପରି ନଖ ଦିବ୍ୟ ଝଳି ।

ତ୍ରିକଚ୍ଛ ଖୋଷିଣ ପୀତବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି

ଏହା ଦେଖି ମୁରୁଛିବ କେବଣ ଯୁବତୀ ।

ଥୋକାଏ ବୋଲନ୍ତି କେଭେ ଏ ମାନବ ନୁହେ

ଏକାଜଣେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ମୋହି ନିଏ ।

ଆବର ବୋଲନ୍ତି ତହିଁ ଥୋକାଏ ଯୁବତୀ

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଅନୁରୂପ ଅଟନ୍ତି ଏ ପତି ।

ନ ଜାଣି ରୁକ୍ମଣ ଶିଶୁପାଳକୁ ବରିଲା

ନ ଖୋଜି ନ ବୁଝି କିପାଁ ମତିଭ୍ରମ ହେଲା ।

ଏହାକୁ ରୁକ୍ମିଣୀ ଯେବେ ହୋଇଥାନ୍ତେ ବିଭା

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ପରି ଦିଶିଥାନ୍ତେ ଶୋଭା ।

ନିଶ୍ଚେଁ ଯେବେ ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ହୋଇଥିବ ସତ

ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ଏହି ବର ହେବ ପରାପତ ।

ଶିବଙ୍କ ମସ୍ତକେ ଯେହ୍ନେ ଶୋହେ ଗଙ୍ଗାନୀର

ରତନେ ଜଡ଼ିତ ଯେହ୍ନେ ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣହାର ।

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ଦୁହେଁ ପାଇଥାନ୍ତେ ଶୋଭା

ନ ଜାଣି ରୁକ୍ମଣ କରେ ଶିଶୁପାଳେ ବିଭା ।

ଏମନ୍ତ ଭାଳେଣି କରି ନଗ୍ର ନରନାରୀ

ଦେଖନ୍ତି ଉତ୍ସୁକ ହୋଇ ଚଉପାଶେ ଘେରି ।

କୁଳବଧୂମାନେ ଲଜ୍ଜା ଛାଡ଼ିଦେଇ ଦୂରେ

ଦେଖିବାପାଇଁକି ଆସି ମିଳନ୍ତି ଦାଣ୍ତରେ ।

ଜଗତମୋହନ ରୂପ ନୟନରେ ଦେଖି

ଚଳି ନ ପାରିଣ ଚାହିଁ ରହନ୍ତି ନିରେଖି ।

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ବାଣୀ ଶୁଭେ ଚଉଦିଗେ

ଶୁଣିଣ ଡଗରା ମିଳି ଜରାସନ୍ଧ ଆଗେ ।

କରଯୋଡ଼ି ବୋଲେ ଶୁଣ ମଗଧ ଈଶ୍ୱର

କଥାଏ ଦେଖିଲେ ଆଜ ବଡ଼ ଚମତ୍କାର ।

ଉଗ୍ରସେନ ଆଦି ସବୁ ଯାଦବଙ୍କୁ ଘେନି

କୁଣ୍ତୀନଗ୍ରେ ବୁଲୁଛନ୍ତି ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ।

ସ୍ନାହାନ ଭୋଜନ ଆଦି ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି

ଦାଣ୍ତରେ ବୁଲନ୍ତି ସର୍ବେ ପାଦଗତି କରି ।

ନଗ୍ର ନରନାରୀ ଦେଖି ହୋଇଣ ଉଚ୍ଚାଟ

ଦାଣ୍ତେ ହାଟେ ପୂରିବାରୁ ନ ମିଳଇ ବାଟ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଆଦି ଛନ୍ତି ଯେତେ ଜାତି

କୃଷ୍ଣ ରୂପ ଦେଖି ସର୍ବେ ମୋହିତ ହୁଅନ୍ତି ।

କି କାରଣେ ଆସିଛନ୍ତି ସେମାନେ ଏଠାକୁ

ସିଂହଦ୍ୱାର ନିକଟରେ ଦେଖିଲି ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ।

ଡଗର ମୁଖରୁ ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ରାୟେ

କୋପଭରେ ଗରଜିଲା କାଳସର୍ପ ପ୍ରାୟେ ।

ଉଲ୍ଲସଇ ରୋମାବଳୀ ନୟନ ଚଞ୍ଚଳ

ରଟ ମଟ ଦନ୍ତପାଟି ବଦନ କରାଳ ।

ନିଃଶ୍ୱାସ ପବନ ଯେହ୍ନେ ଅଣଚାଶ ବାତ

ଗଦାଧରି ଆସ୍ଥାନରୁ ଡେଇଁଲା ତ୍ୱରିତ ।

ରେ ରେ କାର କରି ବୀର ଧାଏଁ ଶୀଘ୍ରଗତି

କୋଳକରି ଓଗାଳିଲା ଚେଦି ନରପତି ।

ଶିରେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ବୋଲେ ଦମଘୋଷ

ଭୋ ଦେବ ମୋ କଥା ଘେନି ଛାଡ଼ି ମନୁରୋଷ ।

ପୃଥିବୀରେ ବଳବନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ ମହାତେଜା

ଚାରି ଊଣା ଲକ୍ଷେ ନୃପ ତୁମ୍ଭର ପରଜା ।

ବଳବନ୍ତ ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ସର୍ବ ଗୁଣନିଧି

ସାନଲୋକ ପ୍ରାୟ କିପାଁ ହେଉଅଛ କ୍ରୋଧୀ ।

କ୍ରୋଧ ହେଲେ ନାଶ ଯିବ ଏଡ଼େକ ସମ୍ଭାର

ବିଭା ଶେଷ ହେବାଯାଏ ମନେ ଧୈର୍ଯ୍ୟଧର ।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ଆସିବାରୁ କରିଅଛ ରୋଷ

ମୁଁ ଯାହା କହୁଛି ଏବେ ଶୁଣ ନୃପଈଶ ।

ପୃଥିବୀରେ ଯାଦବଙ୍କୁ ରଖନ୍ତା କେ ନାହିଁ

ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ଯୁଦ୍ଧେ ସେହୁ କରିବେଟି କାହିଁ ।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ବେଳ ଧାଡ଼ି ହେବାରୁ ଭୟରେ

ମଥୁରା ଛାଡ଼ି ରହିଲେ ସମୁଦ୍ର ଭିତରେ ।

ସେ ଯେବେ ଏଠାକୁ ଆସି ଅଛନ୍ତି ନ ଜାଣି

ଏହିକ୍ଷଣି ପଳାଇବେ ତୁମ୍ଭ ନାମ ଶୁଣି ।

ନୋହିଲେତ ସର୍ବ ରାଜା କରିଥାଇ ସଭା

ଶରଣ ପଶିବା ପାଇଁ ଆସିଥିବା ଅବା ।

ଜନମ ଲଭିଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ମରଣ ହୁଅଇ

କଳିଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ ଉପୁଜିଲେ ସମାଧାନ ଥାଇ ।

ଦମଘୋଷ କଥା ଶୁଣି ବୋଲେ ଜରାସନ୍ଧ

ବଡ଼ ଦୁଷ୍ଟ ଗଉଡ଼ ସେ କରିପାରେ ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ ।

ତାଠାରେ କଦାଚ ମୋର ବିଶ୍ଵାସ ନୁହଇ

କେତେଥର ପଳାଇଛି ମୋତେ ଲଜ୍ଜାଦେଇ ।

ଏକା ଜଣକରେ ମୋର କରଇ ସେ ହାନି

ସେ ଏବେ ଆସିଛି ସଙ୍ଗେ ଯାଦବଙ୍କୁ ଘେନି ।

ବଡ଼ ମାୟାଧର ଅଟେ ସେ ଗୋପୀ ଲମ୍ପଟ

ଜାଗ୍ରତ ନୋହିଲେ ନିଶ୍ଚେଁ କରିବ ଅନିଷ୍ଠ ।

ସବୁ ନୃପେ ଠୁଳ କରି ସେ ଯାହା ସଇନି

ସାବଧାନ ହୋଇ ଥାଅ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଘେନି ।

ଦମଘୋଷ ବୋଲେ ସେହୁ ପଡ଼ିଛି ସଙ୍କଟେ

ଯାଦବଙ୍କୁ ଘେନି ଆସି ପଶିଅଛି ଥାଟେ ।

ଏଣୁ ସେ ବାହାର ହୋଇ କେଉଁବାଟେ ଯିବ

ଦୁଷ୍ଟପଣ କଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ପ୍ରାଭବ ପାଇବ ।

ଜୀବନ୍ତା ଧରିବି ତାଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ

କାର୍ଯ୍ୟହାନି ହେବ ଆଗ ଆମ୍ଭେ ଗୋଳକଲେ ।

ଦ୍ଵାବିଂଶତି ଦଣ୍ଡ ବେଳ ହୋଇଲାଣି ଆସି

ବରଯାତ୍ରୀ ହୋଇ ସବୁ ନୃପେ ଛନ୍ତି ବସି ।

ବାଟ ବରଣାଦି କାର୍ଯ୍ୟ ସରିଲା ସକଳ

ବେନିଦଣ୍ଡ ଗଲେ ହେବ ଶୁଭଲଗ୍ନ ବେଳ ।

ହାତଗଣ୍ଠି ପଡ଼ି ବିଭା ଶେଷ ହେବାଯାଏ

ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସ ପଛେ କରିବ ଉପାୟେ ।

ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ କୋପ ଛାଡ଼ି ତୋଷମନେ

ବାହୁଡ଼ି ବସିଲା ଯାଇ ଆପଣା ଆସନେ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଡାକି ବୋଲେ ନୃପବର

ବିଭାଲଗ୍ନ ବେଳ ଧରି ମହାବାକ୍ୟ କର ।

କନ୍ୟା ଦାନ ବିଧାନର ପୂଜା ସାର ବେଗେ

ସୁବେଶ ହୋଇଣ କନ୍ୟା ଆସୁ ଏହି ଲାଗେ ।

ଏହା ଶୁଣି ଦ୍ଵିଜଗଣ କର୍ମ ଆରମ୍ଭିଲେ

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଦାସୀମାନେ ଭିତରକୁ ଗଲେ ।

ଅହ୍ୟ ମଣ୍ଡଳେ ପ୍ରବେଶି କନ୍ୟାକୁ ବସାଇ

ଦ୍ଵାଦଶ ତୀର୍ଥ ଜଳରେ ସ୍ନାହାନ କରାଇ ।

ତିଳ ଅଏଁଳାର ଘଟୀ ଅଙ୍ଗରାଗ ବୋଳି

ହଳଦୀ ଲେପନ କଲେ ମିଳି ସର୍ବ ଆଳୀ ।

ଝୀନବସନରେ ପୁଣି ଅଙ୍ଗ ଦେଲେ ପୋଛି

ଅମଳୀନ ନୂଆ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧାଇଲେ ବାଛି ।

ମେଘାଡମ୍ବରୁ ବସନ ଉପରାଣ କଲେ

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ କର୍ପୂର ଚୂଆ ଚନ୍ଦନ ଲେପିଲେ ।

ସୁଗନ୍ଧ ତଇଳ କେଶ ସମ୍ମାର୍ଜନ କରି

କୁସୁମ ସଜାଇ ଯତ୍ନେ ଖୋଷିଲେ କବରୀ ।

ଗଳାରେ ମର୍କତ ହାର କର୍ଣ୍ଣେ ରତ୍ନ କାପ

ବଳୟ କଙ୍କଣ ବିଦ ଶତେସରି ଚାପ ।

ରତନ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଗୁଣା

ତିଳ ଫୁଲ ନାସିକାରେ ଦିଶଇ ସେ ଜିଣା ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ବଦନ ତେଣୁ ଦିଶେ ଦିବ୍ୟ ଶୋଭା

ପୂର୍ବଦିଗେ ଗୁରୁ ଶୁକ୍ର ଉଇଁଛନ୍ତି ଅବା ।

ରାଜୀବ ନେତ୍ରେ ରଞ୍ଜିଲେ କଜ୍ଜ୍ଵଳର ରେଖା

ଲଲାଟ ପଟରେ ଦେଲେ ସିନ୍ଦରର ଟିକା ।

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ମୋହିଲା ତେଣୁ ସେ ଅପୂର୍ବ ମୁଖ

ସହଚରୀମାନେ ଦେଖି ପାସୋରିଲେ ଦୁଃଖ ।

ତାଡ଼ ତୋଡ଼ର ବାହୁଟି ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଙ୍କଣ

ଖଞ୍ଜିଣ ପ୍ରେୟସୀମାନେ ଦେଖାନ୍ତି ଦର୍ପଣ ।

କଟିରେ ଚିତ୍ର ମେଖଳା ରତ୍ନ ଓଢ଼ିଆଣୀ

ଅତିକ୍ଷୀଣ ମଝା ହର ଡମ୍ବରକୁ ଜିଣି ।

ରକ୍ତପଦ୍ମ ଚରଣରେ ନୂପୁର ବିରାଜେ

ସଧୀରେ ଚାଲିଣ ଯାନ୍ତେ ରୁଣୁଝୁଣୁ ବାଜେ ।

ଚମ୍ପକ କଳିକା ପ୍ରାୟ ଦିଶଇ ଅଙ୍ଗୁଳି

ଚନ୍ଦ୍ରମା ନିକଟେ ଯେହ୍ନେ ତାରାଗଣ ମିଳି ।

ରସାଣିଲା ସୁନାପ୍ରାୟ ଦିଶେ ଦେହକାନ୍ତି

ଝଟକ ବିଜୁଳି ଜିଣି ଚହଟଇ ଜ୍ୟୋତି ।

ନାରାୟଣ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ଅଟନ୍ତି ବଲ୍ଲଭା

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରର ଆସି ବିଜେ କଲା ଅବା ।

ଜନକ ଭୁବନେ ଯେହ୍ନେ ସୀତାଦେବୀ ଥିଲେ

ରାମଙ୍କୁ ବରିବା ପାଇଁ ମେଢ଼ରୁ ଅଇଲେ ।

ତେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଶୋଭା ଦିଶିଲା ସେକାଳେ

ରୁକ୍ମିଣୀ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ଅହିଅ ମଣ୍ଡଳେ ।

ପାରୁଶରେ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ଲକ୍ଷେ ପରିବାରୀ

କେହୁ ଛତ୍ର କେ ଚାମର କେ ଆଲଟ ଧରି ।

ବିଞ୍ଚିଣି ସୁବାସ ନୀର ଧୂମ ଧୂମକାଠି

ଥୋକାଏ କରନ୍ତି ଆଗ ପଛେ ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ହାନ୍ଦୋଳା ପରେ ବିଜୟ ରୁକ୍ମିଣୀ

ପାରୁଶେ ସୁମେଧା ସଖୀ ଖଟେ ମନ ଜାଣି ।

ବାଜିଲା ମଙ୍ଗଳ ଶଙ୍ଖ ଉପାଙ୍ଗ ମହୁରୀ

ହୁଳହୁଳି ଦେଉଛନ୍ତି କୁଳବତୀ ନାରୀ ।

ସଖୀଏ ଚାଳନ୍ତି କରେ ଟେକିଣ ଚାମର

ନାନାବାଦ୍ୟ ଶବଦରେ କମ୍ପେ ତିନିପୁର ।

ଶ୍ଵେତଛତ୍ର ଟେକିଛନ୍ତି ପରିବାରୀଗଣେ

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରକୁ ଜେମା ବିଜୟେ ଗହଣେ ।

କେବଣ ସଖୀ ଆଲଟ ଧରି ଧୀରେ ବିଞ୍ଚି

ପନୀର ପିଚିକା ପାଣି କେ ପକାଏ ସିଞ୍ଚି ।

ଦେବୀ ପୂଜା ଉପହାର ଧରିଛନ୍ତି ଥୋକେ

ଦେଖିବା ପାଇଁ ଜନ୍ତାଜନ୍ତି ହ୍ଵନ୍ତି ଲୋକେ ।

କୁଣ୍ଡୀନଗ୍ର ମଧ୍ୟେ ଯେତେ ନର ନାରୀ ଥିଲେ

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ସମସ୍ତେ ଧାଇଁଲେ ।

ଅହ୍ୟ ମଣ୍ଡଳୀରେ ବିଜେ କଲେକ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଆନନ୍ଦରେ ହୁଳହୁଳି ଦିଅନ୍ତି ତରୁଣୀ ।

ନଗର ଈଶାନକୋଣେ ଦେବୀଙ୍କ ଦେଉଳ

ବର୍ଣ୍ଣେ ନିର୍ମିତ ହୋଇଣ ଦିଶେ ପରିମଳ ।

ମହିଷମର୍ଦ୍ଦିନୀ ଚଣ୍ଡୀ ଧରି ଦିବ୍ୟକାୟା

ସେ ଦେଉଳେ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ମହାମାୟା ।

ଭକ୍ତି ନମ୍ର ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ ଯେ କରେ

ଅଚିରେ ସକଳ ମନୋବାଞ୍ଛା ତାର ପୂରେ ।

ସେ ଦେବୀଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ଲଗାଇଣ ଧ୍ୟାନ

ରୁକ୍ମିଣୀ ଚଳନ୍ତି କୃଷ୍ଣଠାରେ ଦେଇ ମନ ।

ଏସନକ ସମୟରେ ଜରାସନ୍ଧ ରାୟେ

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ଡାକି ଆଜ୍ଞା ଦିଏ ।

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରକୁ ବିଜେ କରୁଛି ରୁକ୍ମିଣୀ

ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବେ ଯାଇ ରକ୍ଷା କର ସୈନ୍ୟ ଘେନି ।

ଚଉପାଶେ ଜଗିଥିବ ଘେନି ଯେଝାବଳ

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ସର୍ବେ ଏହିକ୍ଷଣି ଚଳ ।

ନନ୍ଦ ଗଉଡ଼ର ପୋଏ ଜାତିଗୁଣେ ମନ୍ଦ

ଟିକେ ଛିଦ୍ର ପାଇଲେ ସେ ଆଚରିବେ ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ ।

ଅହିଅମଣ୍ଡଳୁଁ କନ୍ୟା ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ

ଦୃଢ଼ଭାବେ ଜଗି ରକ୍ଷା କରିବେ ସମସ୍ତେ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଆଜ୍ଞା ପାଇ ନୃପତି ସକଳ

ତତକ୍ଷଣେ ଗଲେ ଘେନି ଚତୁରଙ୍ଗ ବଳ ।

ଯେ ଯାହା ଯାନରେ ବସି ସକଳ ନୃପତି

ରୁକ୍ମିଣୀର ଚଉପାଶେ ବେଢ଼ିଣ ଚାଲନ୍ତି ।

ତାଙ୍କ ପଛେ ବେଢ଼ାଇଲେ ଚତୁରଙ୍ଗ ଥାଟ

ସୂଚିମୁନି ଭେଦିବାକୁ ନ ରହିଲା ବାଟ ।

ବିବାହ ବେଦୀରେ ଜରାସନ୍ଧ ଅଛି ବସି

ଲଗ୍ନ ତେରଘଡ଼ି ବେଳ ପ୍ରବେଶିଲା ଆସି ।

ଦେବୀଙ୍କ ମନ୍ଦିରେ ବିଜେ ଭୀଷ୍ମକ କୁମାରୀ

ଚଉପାଶେ ଘେରିଛନ୍ତି ନୃପ ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ।

ହେଠ ବଦନରେ ଜେମା ଲଭି ମନେ ତାପ

ଅନୁବ୍ରତେ କରୁଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ନାମ ଜପ ।

ନୃପତିଙ୍କ ଘେର ଦେଖି କଲେ ମହାଭୟେ

ପ୍ରତେ ନାହିଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭେଟିବାର ଯାଏ ।

ପୁଣି ବିଚାରନ୍ତି ବିପ୍ର ଭଣ୍ଡିଲେ କି ମୋତେ

ଧନଲୋଭୀ ହୋଇ ଅବା କରାଇ ସମ୍ପ୍ରତେ ।

ଦେବୀଙ୍କ ଛାମୁରେ ଦୁଃଖ ଜଣାଇବି ଯାଇ

ଏଥୁ ଗଲେ ଆଉ ଉପାୟତ ନାହିଁ ।

ନିଶ୍ଚେଁ ଦୁଷ୍ଟଭାଇ ମୋର ଶିଶୁପାଳେ ଦେବ

ଅକାଳ ମରଣ ମୋତେ ଖଞ୍ଜିଲା ଦଇବ ।

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ଵ ଚଢ଼ି ସକଳ ନୃପତି

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଦିବ୍ୟରୂପ ନିରୋପି ଦେଖନ୍ତି ।

ଯୁକତେ ସେ ରାଜକନ୍ୟା ଯୁବତୀ ବୟସ

ବିବାହ ସମୟ ଜାଣି ହୋଇଛନ୍ତି ବେଶ ।

ପାଶେ ବୋ କରୁଛନ୍ତି ଦାସୀ ପରିବାରୀ

ଦେଖିଣ ମୋହିତ ହେଲେ ସର୍ବ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

କେ ବୋଲଇ ଧନ୍ୟ ବିହି ଗଢ଼ିଥିଲା ୟାକୁ

ତିନିପୁରେ ନ ମିଳଇ ଉପମା ଦେବାକୁ ।

କେ ବୋଲଇ ଏ କନ୍ୟାକୁ ନୁହଇ ଏ ବର

ତେଣୁ ହୃଦୟରେ ଚିନ୍ତା କରୁଛି ଅପାର ।

ନୋହିଲେ କିପାଁଇ ମୁଖ ମଳିନ ଦିଶନ୍ତା

ଏଣୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଉଅଛି କରୁଛି ଏ ଚିନ୍ତା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କଠାରେ ୟାର ମନ ବଳିଥିଲା

ନ ବୁଝି ରୁକ୍ମଣ ଶିଶୁପାଳକୁ ବରିଲା ।

ଏହାର ବିଚାରେ ସିଦ୍ଧ ନୋହିଲା ତ କାର୍ଯ୍ୟ

ତେରଘଡ଼ିଠାରେ ବିଭା ହେବ ନିଶ୍ଚେଁ ଆଜ ।

କେ ବୋଲଇ କୃଷ୍ଣ ଆସିଥିଲେ ଏହାପାଇଁ

କି ଜାଣି କର୍ମରେ ଧାତା କି ରଖିଛି ଲିହି ।

କେ ବୋଲେ ସାକ୍ଷାତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଟେ ଏହିନାରୀ

ଜଗତ ଜନର ମାତା ବିଷ୍ଣୁ ମନୋହାରୀ ।

ନାରାୟଣ ବିନା ଆନ କେ ଏହାକୁ ନେବ

ନିଶ୍ଚୟ କଥାରେ ସନ୍ଧି ରଖିଛି ଦଇବ ।

ମୂର୍ଖପଣରେ ରୁକ୍ମଣ ଅବିଚାର କଲା

ଏ କନ୍ୟା ନିମନ୍ତେ ଶିଶୁପାଳକୁ ବରିଲା ।

ମହତ ବଚନ ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ଯେବେ ସତ

ଏ କନ୍ୟାକୁ ବାସୁଦେବ ହ୍ଵନ୍ତୁ ପରାପତ ।

ଥୋକାଏ ବୋଲନ୍ତି ଏହି କଥା ଆନ ନୋହୁ

ରୁକ୍ମଣର ଦର୍ପ ହରୁ ବର ଫେରିଯାଉ ।

ଜଗତ ମୋହିନୀରୂପ ଧରି ଜନ୍ମ ହୋଇ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗର ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଟନ୍ତିଟି ଏହି ।

ନାରାୟଣ ବିନା ୟାଙ୍କ ନୁହେ ଆନବର

କୃଷ୍ଣକୋଳେ ବସିଲେ ଏ ଦିଶିବ ସୁନ୍ଦର ।

ଥୋକାଏ ବୋଲନ୍ତି ଏହୁ ଯୁବତୀ ରତନ

ଅନେକ ଯତନେ ଧାତା କରିଛି ଗଠନ ।

ଅପାଦ ମସ୍ତକ ଆଙ୍ଗ ପ୍ରତିଅଙ୍ଗ ଯେତେ

ଏକ ଏକ କରି ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣ ଅବା କେତେ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ମାତାପିତା କରି କେତେ ଧର୍ମ

ମାନବ ଶରୀରେ କଲେ କମଳାଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ।

ଧନ୍ୟ ଏ ବିଦର୍ଭ ଦେଶ ଧନ୍ୟ ପ୍ରଜାଜନ

ବରୁଣ ନୃପତି ସମ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ ।

ଏ ଦୁହିତା ପାଇଁ ପୂର୍ବେ ସ୍ଵୟମ୍ବର କରି

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେରାଜା ଆଣିଲେ ହକାରି ।

ଅନେକ ଆର୍ଦ୍ଦୋଳି ସହି ଆଠମାସ କାଳ

କଷ୍ଟ ସାର ହେଲା ମାତ୍ର ନ ପାଇଲେ ଫଳ ।

ବହୁତ ସମ୍ଭାରେ ଏବେ କରାଅନ୍ତି ବିଭା

ଲକ୍ଷେକ ନୃପତି ବସି ମଣ୍ଡିଛନ୍ତି ସଭା ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଆଦି ଚଣ୍ଡାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ

ଅମୃତ ଯୋଗାଡ଼ ଖଞ୍ଜି ଦେଉଛନ୍ତି ନିତ୍ୟେ ।

ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ଆଦିକରି ଚତୁରଙ୍ଗ ସେନା

ଆନନ୍ଦରେ ବିହରନ୍ତି ପାଇ ସମ୍ଭାବନା ।

କୁବେର ସମାନ ଧନୀ ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ସମୟାଙ୍କୁ ନୁହେଁ ସୁରପତି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର ମନେ କରନ୍ତି ସକଳେ

ରୁକ୍ମିଣୀ ପଶିଲେ ଯାଇ ଦେବୀଙ୍କ ଦେଉଳେ ।

ଜଗତଜନନୀ ଦୁର୍ଗା ତହିଁ ଛନ୍ତି ବସି

ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ ତହିଁ ଯାଇ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ ।

ସ୍ଵହସ୍ତରେ ପୂଜା କଲେ ଗନ୍ଧ ପୁଷ୍ପ ଦେଇ

ଅନେକ ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ପାୟେ ପଡ଼ି ଶୋଇ ।

ଜୟ ତୁ ଚଣ୍ଡିକା ମାଗୋ ହିମଗରି ସୁତା

ସଂକଟତାରିଣୀ ଦୁର୍ଗା ଈଶ୍ଵର ବନିତା ।

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଆଦିକରି ଦିଗପାଳ ଯେତେ

ବିପଦ କାଳରେ ଆଶ୍ରା କରିଥାନ୍ତି ତୋତେ ।

ତୁ ଦେବୀ ଅନାଦି ପୁଣି ତୁ ଯେ ଅଟୁ ଆଦି

କଳ୍ପନାରୁ ଜାତ କରୁ ସର୍ବକାମ ସିଦ୍ଧି ।

ରକ୍ଷଣୀ ଭକ୍ଷଣୀ ଚଣ୍ଡି ଚାମୁଣ୍ଡା ତୁ କାଳୀ

ଭୈରବୀ ରୂପରେ କରୁ ଶ୍ମଶାନରେ କେଳି ।

କିଳିକିଳା କୁହୁ କୁହୁ ଭୟଙ୍କର ଡାକ

ଏକ ଶରୀରେ ବ୍ୟାପୁ ଚରାଚର ଯାକ ।

ହବି ହୋମ ଯାଗ ଜପ ସବୁ ଅଟୁ ତୁହି

ତେଣୁ ତୋର ନାମଗୋଟି ମହାମାୟା କହି ।

ଆପଣା ଗର୍ଭରୁ ଜାତକରି ଚରାଚର

ସମୟେକ ପାଳି ପୁଣି କରୁଛୁ ସଂହାର ।

ଶୁଭାଶୁଭ କର୍ମ ତୁହି କରିପାରୁ ଆନ

ଯେ ତୋତେ ଭଜଇ ତାଙ୍କୁ ଦେଇ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ।

ଚାରିଖାନି ଚାରବାନି ତୋର ମୂଳମନ୍ତ୍ର

ଯୋଗ୍ନୀ ଯୋଗମାୟା ତୁହି ବ୍ୟାପିଛୁ ଜଗତ ।

ତୋ ନାମ ଧରନ୍ତେ ଘୋର ବିପଦରୁ ରଖୁ

ଯାଠାରେ ତୁ କୋପକରୁ ଆପେ ତାକୁ ଭକ୍ଷୁ ।